Inhoudsopgave:
De meeste regelgevers over de hele wereld beschouwen value at risk, of VaR, als een effectief intern model voor financieel risico, en veel nationale en supranationale regelgeving zijn gekoppeld aan VaR-niveaus. Een van de meest voorkomende gebieden voor toegepaste VaR-regels richt zich op kapitaalregels voor banken. Regulators van de overheid hebben zelfs regelgevende VaR gecreëerd, wat anders is dan de standaard VaR voor risicobeheer.
In de jaren negentig kregen banken in de Verenigde Staten de mogelijkheid om hun wettelijke kapitaalvereisten voor blootstelling aan het financiële marktrisico te bepalen met de VaR-methode. Het vermogen van VaR om regulatory loss-functies in simulaties op te nemen, zorgde ervoor dat het zich goed aanpaste aan de onzekerheid van het regime in gemengde economieën.
Regulerende Value at Risk
Regulatory VaR meet het potentiële verlies door ongunstige marktomstandigheden op een andere tijdshorizon en een veeleisender betrouwbaarheidsniveau. Concreet gebruikt de regulerende VaR een tijdshorizon van 10 dagen om de risicoblootstelling (in plaats van één dag) en een betrouwbaarheidsniveau van 99% (in plaats van 95%) te meten. Alle activa moeten een risicogewicht hebben voor de gereguleerde VaR-tests.
De toegestane methodologieën voor het berekenen van de regulatoire VaR omvatten de binomiale distributiemethode, intervalevaluatie-evaluatie en distributieprognose-evaluatie.
Kapitaalvereisten en Value-at-Risk
De eerste moderne risicodekkingskapitaalvereisten kwamen van de New York Stock Exchange - niet de federale overheid - in 1922. Volgens deze regel moesten bedrijven die genoteerd waren op de NYSE kapitaal gelijk houden tot 10% van alle eigen posities en klantenvorderingen.
De officiële toezichthouders van de overheid stapten pas in 1975, toen de Amerikaanse Securities and Exchange Commission de Uniform Net Capital Rule voor alle makelaarshandelaren creëerde, hoewel sommige effecten waren vrijgesteld. Deze effectief geëindigde kapitaalvereisten waren policing door individuele uitwisselingen.
U. S.-regelgeving moest voortdurend worden aangepast, omdat de overheid geen haalbaarheidsrisicobeoordelingsinstrument kon opstellen. Europese landen, geleid door de value-at-risk-maatregel van het Verenigd Koninkrijk, waren de eersten die in de jaren negentig overstapten naar VaR.
Desondanks waren private VaR-modellen niet uniform of wijdverspreid genoeg om een echte impact te hebben. In 1994 introduceerde JP Morgan de RiskMetrics-service. Deze eenvoudige en aanpasbare meetlat werd buitengewoon geprezen door particuliere instellingen, die met de complexe en omslachtige hypothetische marktrisicosystemen van de SEC aan het zoeken waren.
Het Basel-comité heeft in 1996 een beperkt gebruik van eigen VaR-maatregelen goedgekeurd, waarmee een precedent werd geschapen voor bankrisicobeoordeling. De SEC volgde in 1997, waarbij grote banken verplicht werden derivatenactiviteiten en mogelijke risico's openbaar te maken.De meeste banken reageerden door VaR op te nemen in hun jaarrekening.
Basel II, dat begon in 1999, heeft VaR-maatregelen stevig bevestigd als de favoriete marktblootstelling metriek over de hele wereld. Hoewel VaR en regulatory VaR hun critici zijn, hebben ze een enorme invloed gehad op de werking en regulering van financiële instellingen.
Wat is het verschil tussen EaR, Value at Risk (VaR) en EVE?
Leren over risico-inkomsten, value at risk en toegevoegde economische waarde, hoe deze risicomaatstaven worden gebruikt en het verschil daartussen.
Wat zegt Value at Risk (VaR) over de "staart" van de verliesverdeling?
Leren over value at risk en conditional value at risk en hoe beide modellen de staartpunten van de verliesverdeling van een beleggingsportefeuille interpreteren.
Wat heeft Value at Risk (VaR) te maken met het maximaliseren van de rijkdom van aandeelhouders?
Leren over de value at risk-statistische maatstaf en hoe het onderzoeken van de VaR voor hun investeringen beleggers kan helpen de winstgevendheid te maximaliseren.