a:

Arbitrage pricing-theorie (APT) is een multifactor technisch model dat is gebaseerd op de relatie tussen het verwachte rendement van een financieel actief en zijn risico. Het model is ontworpen om de gevoeligheid van het rendement van het actief voor wijzigingen in bepaalde macro-economische variabelen vast te leggen. Beleggers en financiële analisten kunnen deze resultaten gebruiken om effecten te helpen waarderen.

Inherent aan de arbitrageprijsstellingstheorie is de overtuiging dat verkeerd geprijsde effecten kortetermijn- en risicovrije winstmogelijkheden kunnen bieden. APT verschilt van het meer conventionele Capital Asset Pricing Model (CAPM), dat slechts één factor gebruikt. Net als CAPM gaat de APT er echter van uit dat een factormodel de correlatie tussen risico en rendement effectief kan beschrijven.

Het standaard arbitrageprijstheoretisch model is opgezet om rekening te houden met verschillende macro-economische variabelen, zoals rentetarieven, inflatiecijfers, energieprijzen, werkloosheid en overproductiviteit. APT houdt rekening met zowel systematische als bedrijfsspecifieke risico's en weegt hun respectieve impact op het rendement. De systematische risico's zijn gecorreleerd tussen alle activa.

De door het model gegenereerde beveiligingsprijzen worden vervolgens vergeleken met de werkelijke marktprijzen. Spreads tussen de twee vertegenwoordigen arbitragekansen. Wanneer deze worden gespot, kan de belegger in twee verschillende activa handelen, waarbij de ene verkeerd geprijsd is. Activa die relatief duur zijn, worden verkocht en de opbrengsten worden gebruikt om activa te kopen die relatief te duur zijn.

Bovendien kan de belegger een portefeuille van correct geprijsde activa samenstellen. Deze worden vervolgens gewogen om een ​​bèta te produceren voor elke gedeelde factor die identiek is aan de verkeerd geprijsde bèta's. Aangezien deze portefeuilles dezelfde blootstelling aan macro-economische factoren hebben als verkeerd geprijsde activa, is het mogelijk om short te worden en lang te duren om een ​​situatie te creëren met een netto-nulblootstelling aan macro-economische variabelen. Op deze manier wordt de kans risicoloos.