a:

Een kooplimietorder wordt gebruikt wanneer een belegger een longpositie in een aandeel wil openen tegen een bepaalde prijs, terwijl een stoporder wordt gebruikt door een belegger die winsten wil vastleggen of beperk verliezen door een positie te verlaten. Een stoporder wordt ook wel een stoplossorder genoemd als deze wordt gebruikt om de hoeveelheid verliezen op een aandelenhandel te beperken. Een stoporder kan worden gebruikt om een ​​lange of korte positie in een beveiliging te verlaten. Het is niet alleen van toepassing op long-posities.

Limietbestellingen zijn niet gegarandeerd om te vullen. Als de voorraad nooit de limietprijs bereikt, is de bestelling niet gevuld. Verder plaatsen veel beleggers tijdslimieten op hoe lang de limietorder van kracht is. Limietorders kunnen automatisch worden geannuleerd als ze niet gedurende een ingestelde tijd worden ingevuld.

Stopopdrachten kunnen op verschillende manieren door beleggers worden gebruikt. Een stoporder kan van nut zijn voor een belegger die niet in staat is om een ​​aandelenpositie van dichtbij te volgen. Een stoporder kan ook een deel van de emotie uit de handel halen door de belegger toe te staan ​​om een ​​positie automatisch te verlaten tegen een bepaalde prijs. Beleggers moeten zich ervan bewust zijn dat een stoporder niet gegarandeerd is. De voorraad kan een opening boven of onder de stopvolgorde hebben en de order niet activeren tegen de limietprijs.

Een stop-lossorder is anders, omdat het een marktorder wordt zodra de prijs onder de ingestelde prijs daalt. Een aandeel dat onder een limietverkoopstop valt, wordt dan automatisch een marktorder. Dit kan resulteren in een aanzienlijk slechtere vulling. Er ontstaat een gat op een aandeelgrafiek waarbij er een spatie is tussen de staven in de prijs, gedurende welke tijd geen aandelen worden verhandeld. Het is gebruikelijk dat een aandeel zich boven of onder de sluiting van de voorafgaande dag bevindt. Beleggers moeten begrijpen welk risico ze lopen bij verschillende soorten orders.