a:

De Keynesiaanse multiplier werd geïntroduceerd door Richard Kahn in de jaren 1930. Het toonde aan dat eventuele overheidsuitgaven geleid hebben tot uitgavencycli die de werkgelegenheid en welvaart verhoogden, ongeacht de vorm van de uitgaven. Bijvoorbeeld, een overheidsproject van $ 100 miljoen, of het nu gaat om het bouwen van een dam of graven en het vullen van een gigantisch gat, kan $ 50 miljoen aan pure arbeidskosten betalen. De werknemers nemen die 50 miljoen dollar en, uitgezonderd de gemiddelde spaarquote, besteden ze bij verschillende bedrijven. Deze bedrijven hebben nu meer geld om meer mensen aan te nemen om meer producten te maken, wat leidt tot een nieuwe uitgavenronde. Dit idee was de kern van de New Deal en de groei van de verzorgingsstaat.

Verder, als mensen niets zouden redden, zou de economie een niet te stoppen motor zijn die op volledige werkgelegenheid werkt. Keynesians wilden besparingen tegengaan door spaargeld te belasten om mensen te dwingen meer geld uit te geven. Het Keynesiaanse model scheidde privébesparingen en -investeringen willekeurig in twee afzonderlijke functies, waarbij de besparingen als een aantasting van de economie werden getoond en waardoor het lijkt alsof particuliere investeringen inferieur waren aan tekortuitgaven. Tenzij iemand zijn of haar spaargeld volledig in contanten houdt - en waar hamsteren als dit zeldzaam is - wordt het geïnvesteerd door het individu of door de bank die het kapitaal bezit. Friedman toonde onder meer aan dat de Keynesiaanse vermenigvuldiger onjuist was geformuleerd en fundamenteel onjuist was. (Lees voor meer informatie Free Market Maven: Milton Friedman .)

Een fout is het negeren van de manier waarop overheden uitgaven financieren: belastingen of schulden. Het verhogen van belastingen haalt hetzelfde of meer uit de economie als sparen; het werven van fondsen door middel van obligaties zorgt ervoor dat de overheid schulden maakt. De schuldgroei wordt een krachtige stimulans voor de overheid om belastingen te heffen of de valuta op te blazen om het af te betalen, waardoor de koopkracht van elke dollar die de werknemers verdienen, daalt. Misschien is de grootste tekortkoming het negeren van het feit dat sparen en beleggen een multiplicatoreffect hebben dat minstens gelijk is aan dat van tekortuitgaven, zonder de schuldzijde. Uiteindelijk komt het erop aan of u particulieren vertrouwt om hun eigen geld verstandig te besteden of dat u denkt dat overheidsfunctionarissen het beter zullen doen.

Zie voor meer Kan de Keynesiaanse economie de boycotcycli verminderen?

Deze vraag werd beantwoord door Andrew Beattie.