Macro-economie gaat in op grootschalige economische factoren die van invloed zijn op de algehele bevolking. Beleidsmakers moeten daarom macro-economische beslissingen nemen, zoals het vaststellen van de rentetarieven en het in evenwicht brengen van de inflatie van een land, zowel met zijn handel als met de wisselkoers van de buitenlandse valuta. Het creëren van financiële voorwaarden die een toename van investeringen in de private sector vergemakkelijken, helpt beleidsmakers ook om de economische groei te verhogen en tegelijkertijd de armoede te verminderen. Beleidsmakers moeten rekening houden met tal van factoren bij het aanpakken van grote problemen zoals werkloosheid, inflatie en het huidige bruto binnenlands product (bbp) van een land.
Filosofieën over het bereiken van groei en een gezonde economie variëren. Het Keynesiaanse economische beleid beveelt aan dat een regering een begrotingsoverschot uitvoert in tijden van financiële welvaart en een tekort tijdens een recessie. Klassieke economische beleidsmaatregelen nemen een meer vanzelfsprekende aanpak aan tijdens een recessie, in de overtuiging dat de markten zichzelf corrigeren wanneer ze onbelemmerd blijven en dat buitensporig veel overheidsleningen of -interventies het marktpotentieel voor herstel negatief beïnvloeden. Beleidsmakers moeten daarom met elkaar een akkoord of regeling bereiken over de te volgen aanpak.
Het gebruik van belasting als een macro-economisch instrument is een onderwerp waarover veel discussie heerst, omdat belastingtarieven een groot effect hebben op de algehele financiële omstandigheden en het vermogen van de overheid om een begroting in evenwicht te brengen. Economische theorieën aan de aanbodzijde, in wezen het tegenovergestelde van Keynesiaanse theorieën, stellen dat hogere belastingen een belemmering vormen voor particuliere investeringen en daarom de groei belemmeren die essentieel is voor een gezonde economie. Lagere belastingen betekenen echter dat de overheid minder geld te besteden heeft, waardoor het tekort mogelijk toeneemt als gevolg van meer overheidsleningen.
Dit werd gezien in het begin van de jaren tachtig toen Ronald Reagan de belastingen verlaagde en de militaire uitgaven verhoogde als middel om de economie te stimuleren. Als gevolg hiervan moest de overheid een tekort uitvoeren om de hogere bestedingen te accommoderen met minder inkomsten.
Beleidsmakers willen altijd een depressie vermijden, die zich voordoet bij een ernstige recessie gedurende meer dan twee jaar. Een depressie brengt doorgaans hogere werkloosheid, meer armoede, verminderd krediet, een krimpend bbp en algemene economische volatiliteit met zich mee. Een verminderd beleggersvertrouwen maakt het steeds moeilijker om kapitaal terug te krijgen in de economie om de groei opnieuw te stimuleren. Beleidswijzigingen zijn in dit geval vaak nodig om de economie te stabiliseren en de gevolgen van de langdurige recessie ongedaan te maken.
Een beroemd voorbeeld is de Grote Depressie van 1929 in de Verenigde Staten.Als gevolg van de beurscrash en de daaruit voortvloeiende neerslag creëerden Franklin D. Roosevelt en andere beleidsmakers de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) en de Securities and Exchange Commission (SEC) om bankdeposito's te beschermen en de beurshandel te reguleren. De overheidsuitgaven namen ook toe naarmate de Tweede Wereldoorlog begon, en deze veranderende omstandigheden hielpen de depressie-economie van de voorgaande jaren te keren.
Beleidsmakers hebben een moeilijke taak als het gaat om macro-economie. Economische factoren hangen op zoveel manieren met elkaar samen dat een verandering in één factor onbedoelde gevolgen kan hebben voor meerdere anderen. Beleidsmakers moeten daarom een vrij delicate evenwichtsoefening handhaven terwijl ze proberen de schaal naar economische groei te kantelen op manieren die de algemene economische volatiliteit niet vergroten.