a:

Afhankelijk van de hoeveelheid kunnen olie- en gasproducenten olie over land of over zee vervoeren. Voor stabiele leveringen op lange termijn zijn pijpleidingen om economische redenen een betere optie geworden. Het gebruik van pijpleidingen is prima wanneer olie wordt verplaatst binnen de grenzen van een enkel land of twee landen met sterke sociaal-politieke en economische banden zoals Canada en de Verenigde Staten, maar het kan lastig zijn wanneer het door verschillende landen gaat, vooral die met politieke problemen.
De recente politieke problemen in Myanmar, bijvoorbeeld, hebben de koude rillingen over de rug van Chinese investeerders die hebben geïnvesteerd in oliepijpleidingen en aardgaspijpleidingen in het buurland voor een bedrag van $ 5 miljard verzonden. Het samenvallen van de ellende van de Chinese investeerders is het feit dat Myanmar slechts een deel van de olie en het gas levert die door de pijpleiding gaan, waarbij de Centraal-Aziatische en Afrikaanse staten de rest leveren. Vervolgens zijn er de voortdurende vijandelijkheden tussen Rusland en Oekraïne, die resulteerden in de sloop van een pijplijnproject dat een constante bevoorrading van de landen van de Europese Unie zou hebben verzekerd.
Voor landen die geen toegang hebben tot pijpleidingen, wordt het transport van ruwe olie naar raffinaderijen gewoonlijk gedaan via tankschepen. Dit zijn schepen met enorme reservoirs die de vaten hebben vervangen die in eerdere tijdperken werden gebruikt. De laatste tijd hebben supertankers die tot 200.000 gewichtsdelen tonnen olie ter waarde van 1 miljoen vaten ruwe olie vervoeren de open zeeën bevaren, maar niet alle havens zijn in staat om toegang tot deze reuzen toe te staan. Andere transportopties die nog in gebruik zijn, zijn onder andere speciaal gemaakte trucks en de eeuwenoude manier om vaten te gebruiken om olie via de spoorlijn te vervoeren.