a:

Diversificatie is een effectieve techniek voor portefeuillebeheer die wordt gebruikt om te voorkomen dat een scherpe daling in een individueel bedrijf of sector grote schade aanricht op een hele portefeuille. De opties voor diversificatie zijn grenzeloos; conservatieve beleggers hebben de neiging om het grootste deel van hun portefeuilles over stabiele sectoren te spreiden, terwijl groei-investeerders grotere porties aan volatielere sectoren wijden die bekend staan ​​om het leveren van agressief rendement tijdens bullmarkten. Historisch gezien is de lucht- en ruimtevaartsector, bestaande uit vliegtuigfabrikanten, luchtvaartmaatschappijen en nationale defensiebedrijven, 16% meer volatiel dan de bredere markt. Daarom hebben groeibeleggers meer kans om het een groter aandeel te geven in hun gediversifieerde portefeuilles dan conservatieve beleggers.

Groeibeleggingen trachten rendement te behalen dat de bredere markt verslaat. Met behulp van deze mentaliteit zoeken groeibeleggers naar sectoren met een hoge volatiliteit. Deze sectoren hebben de neiging om de markt te verslaan wanneer de markt op is, met als nadelig punt dat ze meer verliezen wanneer de markt slecht wordt. Beleggers in groeimarkten zijn bereid grotere verliezen te lijden tijdens bearmarkten, omdat de markten in het verleden altijd op de lange termijn opwaarts zijn gestegen. De Dow Jones is bijvoorbeeld van januari 1980 tot januari 2015 vervijfvoudigd, ondanks de tussenliggende jaren met grote tegenvallers, zoals de recessie van 1981-1982, de crash van Black Monday in 1987, de dot-com-zeepbel, 1995-2001, terroristische aanslagen van september 2001 en de grote recessie van 2007-2009.

Conservatieve beleggers geloven daarentegen in langzaam rijk worden. Ze zijn bereid een langzamere groei te accepteren voor de gemoedsrust dat hun portefeuilles zijn geïsoleerd van grote verliezen tijdens periodes van economische onrust. Conservatieve beleggers komen van alle leeftijden en achtergronden, hoewel met name oudere beleggers conservatief neigen te scheeftrekken, omdat hun redenering is dat ze minder tijd hebben om te herstellen van verliezen.

Een gemiddelde belegger - iemand die niet bijzonder conservatief of groeigericht is - heeft een gediversifieerde portefeuille die lijkt op een belcurve. Het grootste deel van zijn investeringen is verdeeld over sectoren die nauw aansluiten bij de bredere markt. Hij wijdt een kleiner percentage aan het ene uiteinde aan agressievere en volatielere sectoren, zoals de lucht- en ruimtevaart, en aan het andere uiteinde aan extreem stabiele, laaggroeiende sectoren, zoals nutsbedrijven en blue chips.

De groeibelegger verschuift de curve, zodat aerospace en vergelijkbare volatiele sectoren een groter deel van zijn portefeuille omvatten. Hij wijdt minder ruimte aan sectoren met een gemiddelde of ondergemiddelde volatiliteit. De voorzichtige belegger geeft daarentegen meer portfolio ruimte aan stabiele sectoren met lage bèta's, minder ruimte voor sectoren die de bredere markt volgen en nog minder ruimte voor volatiele sectoren, zoals de lucht- en ruimtevaart.

Er bestaat geen definitief antwoord op de vraag in hoeverre een gediversifieerde portefeuille moet worden blootgesteld aan de lucht- en ruimtevaartsector. Diversificatierichtlijnen dicteren alleen dat een belegger de relatie begrijpt die elke sector in zijn portefeuille onderhoudt met de bredere markt en die informatie gebruiken om zijn portefeuille te structureren op basis van zijn eigen beleggingsstijl.