a:

Diversificatie is een techniek voor portfoliobeheer die is ontworpen om de blootstelling aan een bepaald bedrijf of een bepaalde sector te beperken. Diversificatie van zijn portefeuille beschermt een belegger tegen rampen als een bepaalde marktsector in de problemen raakt, zoals de dot-coms in de vroege jaren 2000 of onroerend goed in de late jaren 2000. De verzekeringssector is een populaire beleggingssector, en voor het grootste deel gaat deze nauw samen met de bredere markt. Afhankelijk van persoonlijke voorkeuren, kan een belegger 5 tot 20% van zijn gediversifieerde portefeuille toewijzen aan verzekeringen.

Een typische gediversifieerde portefeuille volgt een patroon met belkrommen. Sectoren die een vergelijkbare volatiliteit vertonen als de bredere markt, zitten bovenop de belcurve, die ten minste 50% van de portefeuille vertegenwoordigt. Terwijl u de curve naar links of rechts verplaatst, vindt u sectoren die respectievelijk minder volatiel en volatieler zijn dan de bredere markt. Wanneer je de uiterst linkse staart bereikt, vind je een paar investeringen in uiterst veilige maar weinig groei-investeringen, zoals cd's, terwijl de rechterstaart uitermate snelgroeiende maar risicovolle investeringen zijn, zoals tech-startups.

Met een bèta die rond de 1 zweeft, beweegt de verzekeringssector bijna in lockstep met de bredere markt. Daarom maakt het deel uit van een groep sectoren die ten minste de helft van een typische gediversifieerde portefeuille omvatten. Hoeveel van die helft of meer naar een verzekering gaat, hangt af van de persoonlijke voorkeuren van de belegger. Dit segment van de portefeuille moet worden verdeeld over ten minste drie sectoren, wat betekent dat de verzekering niet meer dan 20% van de totale portefeuille omvat. Omdat verzekeringen een langdurige sector zijn met een gevestigde staat van dienst, kiezen de meeste beleggers ervoor om minimaal 5% van hun portefeuille samen te stellen.