a:

Zakelijke leiders vervagen vaak de grenzen tussen outsourcing en uitbesteding, maar beide werkwijzen zijn verschillend en elk wordt beheerst door specifieke regels en voorschriften. Het belangrijkste verschil is de hoeveelheid controle die een bedrijf heeft over het werkproces en of de taak kan worden uitgevoerd door een interne afdeling.

Uitbesteding werd voor het eerst erkend als een bedrijfsstrategie in 1989 en werd een integraal onderdeel van de internationale bedrijfseconomie gedurende de jaren negentig. Tijdens de vroege jaren 2000 werd outsourcing een modewoord voor bedrijven van elke omvang, waardoor verwarring ontstond tussen wat kwalificeert als onderaanneming en wat echt uitbesteedt.

Onderaanneming is een oudere term die traditioneel verwijst naar de praktijk van het inhuren van een extern bedrijf of een externe provider om bepaalde delen van een zakelijk contract of project uit te voeren. In de meeste gevallen besteedt een bedrijf een ander bedrijf uit om een ​​taak uit te voeren die niet intern kan worden afgehandeld. Het onderaannemingsbedrijf en de leverancier werken nauw samen gedurende het project en de inlenende partij heeft redelijk wat controle over het proces.

Taken die worden uitbesteed, verwijzen daarentegen over het algemeen naar processen die kunnen worden uitgevoerd door interne medewerkers van een bedrijf. Outsourcing biedt een meer kostenefficiënte oplossing door zakelijke bronnen te reserveren voor andere taken. Een bedrijf kan een externe provider inhuren om zijn technologische behoeften te beheren, zodat het bestaande personeel zich kan blijven concentreren op productie of verkoop. De externe leverancier werkt onafhankelijk om de noodzakelijke taak uit te voeren en communiceert indien nodig.

Het verschil tussen outsourcing en subcontracting is subtiel, maar het is belangrijk om de voorwaarden te definiëren wanneer bedrijven met stakeholders en klanten omgaan.