a:

Het belangrijkste doel van swapovereenkomsten is om kasstromen uit te wisselen tussen tegenpartijen voor een bepaalde markt of een bepaald activum. Over het algemeen worden de meeste swapovereenkomsten aangegaan om een ​​bepaald type risico af te dekken voor één partij, terwijl de andere partij probeert te profiteren van de mogelijke waardeschommelingen voor het veronderstelde risico.

Een swap is een derivaat dat wordt verhandeld over de toonbank, waardoor de partijen een reeks cashflows kunnen uitwisselen voor een bepaald tijdsbestek. Swaps hebben twee hoofdcomponenten: het vaste been en het zwevende been. De vaste poot is de afdekkingszijde van de swap, waarbij de partij het risico probeert te beheersen met betrekking tot bepaalde prijsfluctuaties of een markt. De zwevende partij probeert te profiteren van een verandering in de relatieve koers of waarde die door de vaste poot aan de tegenpartij wordt toegekend.

Er zijn talrijke soorten swaps, inclusief renteswaps, valutaswaps, swaps op basis van security en commodity swaps. Swaps worden op grote schaal gebruikt door olie- en gasproducenten om hun blootstelling aan de volatiele olie- en gasprijzen af ​​te dekken. Door swaps te verkopen, kunnen producenten een bepaalde prijs voor een deel van hun olieproductie vastleggen, zodat ze zekerheid hebben voor toekomstige kasstromen. De tegenpartij koopt de swap en wedt dat de olieprijs hoger of lager zal zijn dan de prijs die is vastgelegd in de swapovereenkomst. Dezelfde principes zijn van toepassing op andere soorten swaps, hoewel het product of de markt die wordt afgedekt verschilt.

Defaults op credit default swaps werden genoemd als een van de redenen voor de financiële crisis van 2008. Als gevolg hiervan heeft de Amerikaanse regering de bepalingen van de Dodd-Frank Act vastgesteld, die tot doel heeft informatie over swapovereenkomsten te centraliseren en systeemrisico's door swaphandel te verminderen.