De belangrijkste factoren die de marginale consumptiegraad (MPC) bepalen, zijn de beschikbaarheid van kredietwaardigheid, belastingniveaus en consumentenvertrouwen. Volgens de Keynesiaanse economische theorie kan de neiging om te consumeren worden beïnvloed door het economisch beleid van de overheid. In het bijzonder theoretiseert de Keynesiaanse economie dat de overheid het consumptieniveau en de algehele gezondheid van de natie kan verhogen door middel van rentebeleid, belastingheffing en herverdeling van inkomsten.
De MPC is een Keynesiaans concept dat verwijst naar het bedrag van elke dollar aan extra inkomsten dat consumenten gewoonlijk uitgeven in plaats van sparen. Het is de begeleidende factor ten opzichte van de marginale neiging om te sparen, de verhouding die aangeeft hoeveel van elke dollar aan extra inkomsten consumenten gebruiken voor besparingen. Fundamentele Keynesiaanse economische theorie stelt dat veranderingen in het percentage van het inkomen dat wordt gebruikt voor consumptie een multipliereffect hebben op het bruto binnenlands product (BBP), omdat hogere bestedingen leiden tot een verhoogde productie, wat resulteert in een hogere werkgelegenheid en hogere lonen. Dit verhoogt de bestedingen verder, wat leidt tot verdere productiestijgingen.
De Keynesiaanse theorie is van mening dat de niveaus van consumptie aanzienlijk kunnen worden beïnvloed door het economisch beleid van de overheid, met name door rentebeleid, belastingheffing en herverdeling van inkomsten. Volgens de Keynesiaanse economie zijn uitgaven de belangrijkste factor voor een economie, en sparen door consumenten is een rem op de economie. Het is interessant om op te merken dat dit idee precies het tegenovergestelde is van wat een financieel adviseur een klant zou vertellen over persoonlijke financiële gezondheid.
Keynesiaanse economen zijn van mening dat rentebeleid en fiscaal beleid twee belangrijke middelen zijn die een overheid kan gebruiken om het MPC te verhogen. Volgens Keynes is het belangrijk om een belastingstelsel te hebben dat het grootste deel van de belastingheffing legt op rijkere personen en de minste belastingdruk op armere huishoudens. Dit komt omdat armere delen van de bevolking een grotere behoefte hebben om te spenderen, omdat zij, in tegenstelling tot de zeer rijken, meer dingen hebben die ze moeten verwerven - huizen, auto's, enz. Daarom is het extra beschikbare inkomen beschikbaar voor huishoudens met lagere inkomens. bezuinigingen zijn eerder gericht op consumptie dan op sparen.
Naast het belastingbeleid wordt ervan uitgegaan dat het rentebeleid ook van grote invloed is op het MPC, met name of het krediet gemakkelijk beschikbaar is of strakker wordt beperkt. Goed aangewe- zen kredieten en lagere rentetarieven zouden de MPC doen stijgen, omdat dit het voor consumenten eenvoudiger maakt om aankopen te financieren en tegen aantrekkelijke tarieven financiering te verkrijgen.Als krediet beperkter is, kan dit het tegenovergestelde effect hebben, waardoor de marginale neiging om te sparen groter wordt, omdat bijvoorbeeld grotere aanbetalingen doorgaans vereist zijn voor grote aankopen, zoals huizen of auto's.
De index van het consumentenvertrouwen (CCI) wordt beschouwd als een leidende economische indicator omdat het consumentenvertrouwen ook wordt beschouwd als een drijvende kracht achter consumptie, ongeacht veranderingen in inkomensniveau. Kortom, als consumenten vertrouwen hebben in hun toekomstperspectief in termen van inkomen, dan hebben ze de neiging om op een hoger niveau door te brengen en extra schulden aan te gaan, in de veronderstelling dat ze de extra financiële lasten van toegenomen uitgaven aankunnen.