a:

Beleggers zijn minder snel afhankelijk van dekkingsgraden dan grote debiteuren zoals banken. Dat gezegd hebbende, is het nuttig om te begrijpen hoe solvabel een bedrijf is voordat u besluit er in te beleggen. Er zijn drie soorten dekkingsgraden die beleggers waarschijnlijk zullen onderzoeken: de rentedekkingsratio, de rentedekkingsratio en de dekkingsgraad van de activa. Dekkingsgraden zijn goede maatstaven, maar zijn niet voldoende op zichzelf. Andere vormen van analyse zijn belangrijk bij het overwegen van beleggen in een bedrijf.

Asset Coverage Ratio

De asset coverage ratio vergelijkt de materiële vaste activa van een onderneming met haar totale uitstaande schulden. In de formule voor gemeenschappelijke dekkingsgraden worden ook kortlopende verplichtingen van materiële activa afgetrokken voordat deze worden gedeeld door resterende uitstaande schulden. Anders dan de rentedekkingsratio of de rentedekkingsratio, heeft de dekkingsgraad van de activa een langetermijnvooruitblik. Deze formule richt zich het meest op de balans.

Debt-service dekkingsgraad

Een standaard debt-service dekkingsgraad wordt geschreven als nettowinst gedeeld door de som van de hoofdsombetalingen plus zakelijke rentekosten. Het kritieke draaipunt dat u moet overwegen, is de waarde "1. 0". Een dekkingsgraad van de rentedragende schulden van minder dan 1,0 geeft aan dat de onderneming een negatieve nettokasstroom heeft. Het primaire verschil tussen de dekkingsgraad van de schuldendienst en de rentedekkingsratio is dat de dekkingsgraad van de schuldendienst rekening houdt met de hoofdverplichtingen.

Interest Coverage Ratio

De meest voorkomende dekkingsgraad is de rentedekkingsratio. Het heeft een eenvoudige formule: inkomsten vóór rente en belastingen, of EBIT, gedeeld door rentelasten. De resulterende verhouding laat zien hoe vaak de inkomsten van een bedrijf de rentelasten kunnen dekken. Een bedrijf met een rentedekkingsratio van 3. 0 heeft bijvoorbeeld voldoende inkomsten om al zijn rentebetalingen driemaal te dekken.