De voormalige voorzitter van de Federal Reserve Board, Alan Greenspan, smacht om de gouden standaard, wat suggereert dat het wereldwijde banksysteem misschien niet in staat is om zonder geld een monetaire crisis te overleven. In een interview in juli 2016 heeft Greenspan, die zelf een beleid van monetaire expansie heeft ingezet waarvan sommigen hebben beweerd dat het tot een financiële crisis heeft geleid, gesuggereerd dat de wereld beter af zou zijn geweest als de Verenigde Staten het nooit zouden opgeven.

Greenspan Sounds the Alarm

In reactie op de uitkomst van de Brexit-stemming die dagen eerder plaatsvond, zei Greenspan dat het een "vreselijke uitkomst in alle opzichten" was die waarschijnlijk zal leiden tot een langdurige schuld crisis. Uitspraken over uitgestelde doorvoerrechten noemen als zijn belangrijkste reden tot bezorgdheid, Greenspan heeft er geen vertrouwen in dat de eurozone de crisis kan overleven zonder significante tussenkomst van de centrale bank, wat de volgende grote stap aan de inflatiezijde zou kunnen veroorzaken.

De opmerkingen van Greenspan beperkten zich echter niet tot de eurozone, aangezien hij het huidige crisisniveau in de Verenigde Staten vergeleek met dat van oktober 1987, toen de Dow Jones Industrial Average (DJIA) 23% dook. Nu het huidige economische herstel een vals verhaal is, wees Greenspan erop dat hoewel de werkgelegenheidscijfers verbeteren, de productiviteit bijna onbestaande is, wat een toestand van stagnatie is. Hij voegde eraan toe dat de sterke toename van de geldhoeveelheid in de afgelopen maanden een voorloper is van de inflatie.

Angst voor stagflatie

De kern van het probleem voor Greenspan is de $ 100 biljoen tot 200 triljoen aan niet-volgestorte rechten, waarvan hij zegt dat het niets met economie te maken heeft. Het zijn juridische kwesties, die de begroting binden aan uitgaven die niet kunnen worden gefinancierd. Aangezien de productiviteit bijna is gestopt, is het erg moeilijk om de groeisnelheid te bereiken die nodig is om rechten te financieren. Het moet worden gedaan met behulp van fiat geld, wat volgens hem altijd leidt tot inflatie. Met alleen fiatgeld om het te bestrijden, zou het een verloren strijd kunnen zijn.

Gold Is the Solution

De oplossing van Greenspan voor de zich ontwikkelende crisis is een terugkeer naar de goudstandaard, wat suggereert dat de wereld een andere koers kiest dan tientallen jaren van monetair management. De gouden standaard, die twee eeuwen lang werd gebruikt om een ​​internationale waarde voor valuta vast te stellen, werd halverwege de 20e eeuw onder het Bretton Woods-monetaire systeem geformaliseerd. De US dollar werd 's werelds valutareserve omdat de Verenigde Staten buitenlandse centrale banken zouden kunnen beloven dat ze hun dollars zouden kunnen omzetten in goud tegen een vaste prijs van $ 35 per ounce. Dit beperkte de Verenigde Staten in de hoeveelheid geld die het kon drukken op basis van de hoeveelheid goud die het in reserves hield. In 1971 handelde president Richard Nixon om de dollar los te koppelen van de goudstandaard, met de nieuwe belofte dat dollars zouden worden gesteund door het volledige vertrouwen en de eer van de U.S. overheid. Sindsdien heeft de regering van de Verenigde Staten net zoveel geld uitgegeven als maar mogelijk was, wat leidde tot een onbeperkte uitbreiding van het krediet.

Greenspan wijst in zijn betoog op de periode tussen 1870 en 1913 dat hij de 'gouden periode van de gouden standaard' noemt, toen de Verenigde Staten een enorme economische expansie doormaakten. In die tijd werd het kredietbedrag dat de economie kon steunen uitsluitend bepaald door de materiële activa die in haar bezit waren. Er was geen risico op wanbetaling of monetaire manipulatie. De relatie tussen goud en valuta begon echter te verslechteren met de oprichting van de Federal Reserve in 1913.

Greenspan's Flip-Flop

Dit is geen nieuwe positie voor Greenspan, die het grootste deel van zijn leven een gouden insect is geweest . Voordat hij toetrad tot de Federal Reserve, pleitte hij sterk voor de gouden standaard als een manier om de overheidsuitgaven te beperken en de individuele vrijheid te beschermen. Toen hij echter werd gevraagd de Federal Reserve te leiden, moest hij zijn principes laten varen om het kredietgeldsysteem van de overheid soepel te laten functioneren. In 2016, bijna een decennium verwijderd van de zetel van het monetaire beleid, keert hij terug naar zijn principes, die indicatief kunnen zijn voor de politieke en economische realiteit die ervoor zorgen dat een terugkeer naar de goudstandaard geen realiteit wordt.