De financiële crisis van 2008 luidde de term 'too big to fail' in, die regelgevers en politici gebruikten om de reden voor het redden van enkele van de grootste financiële instellingen in het land met door de belastingbetaler gefinancierde reddingsoperaties te beschrijven. Gezien het ongenoegen van het publiek over het gebruik van hun belastingdollars op zo'n manier, ging het Congres akkoord met de hervorming en consumptiewet van Dodd-Frank Wall Street van januari 2010, waardoor de mogelijkheid van bailouts bij banken werd geëlimineerd, maar de deur werd geopend voor bail-ins door banken.

AD:

Verschil tussen een bail-in voor banken en een reddingsoperatie voor banken

Een bail-in en een reddingsplan zijn beide bedoeld om te voorkomen dat een falende bank volledig instort. Het verschil zit hem vooral in wie de financiële last draagt ​​van het redden van de bank. Met een reddingsplan injecteert de overheid kapitaal in de banken om hen in staat te stellen te blijven opereren. In het geval van de reddingsoperatie tijdens de financiële crisis heeft de regering 700 miljard dollar geïnjecteerd in een aantal van de grootste financiële instellingen in het land, waaronder Bank of America Corp. (NYSE: BAC BACBank van America Corp27. 38% Created with Highstock 4. 2. 6 ), Citigroup Inc. (NYSE: C CCitigroup Inc72. 62-1.60% Created with Highstock 4. 2. 6 < ) en American International Group (NYSE: AIG AIGAmerican International Group Inc62.) 19-0. 48% Created with Highstock 4. 2. 6 ). De overheid heeft geen eigen geld, dus in dergelijke gevallen moet het belastinggeld gebruiken. Volgens het Amerikaanse ministerie van Financiën hebben de banken sindsdien al het geld terugbetaald.

AD:

Met een bail-in van banken gebruikt de bank het geld van haar concurrente schuldeisers, waaronder spaarders en obligatiehouders, om hun kapitaal te herstructureren zodat het kan blijven drijven. In feite mag de bank haar schuld omzetten in eigen vermogen met het doel haar kapitaalvereisten te verhogen. Een bank kan snel een bail-in ondergaan via een afwikkelingsprocedure, die onmiddellijke hulp biedt aan de bank. Het voor de hand liggende risico voor bankdeposito's is de mogelijkheid om een ​​deel van hun deposito's te verliezen. Depositohouders hebben echter de bescherming van de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC), die elke bankrekening verzekert voor maximaal $ 250.000. Banken zijn verplicht alleen die stortingen te gebruiken die de $ 250.000 bescherming overschrijden.

AD:

Als concurrente schuldeisers zijn deposanten en obligatiehouders achtergesteld aan derivaten. Derivaten zijn de beleggingen die banken onderling doen, die geacht worden te worden gebruikt om hun portefeuilles af te dekken. De 25 grootste banken houden echter meer dan $ 247 biljoen aan derivaten aan, wat een enorm risico betekent voor het financiële systeem. Om een ​​mogelijke calamiteit te voorkomen, geeft de Dodd-Frank Act de voorkeur aan afgeleide claims.

Bail-Ins worden statutair

De voorziening voor bancaire inbreng in de Dodd-Frank Act werd grotendeels weerspiegeld na het grensoverschrijdende kader en de vereisten uiteengezet in Basel III International Reforms 2 voor het banksysteem van de Europese Unie. Het creëert wettelijke bail-ins en geeft de Federal Reserve, de FDIC en de Securities and Exchange Commission (SEC) de bevoegdheid om bankholdings en grote niet-bancaire houdstermaatschappijen onder federale zeggenschap te plaatsen. Aangezien het hoofddoel van de bepaling is om de Amerikaanse belastingbetalers te beschermen, zullen banken die te groot zijn om te falen, niet langer worden gered door belastinggeld. In plaats daarvan worden ze binnengehaald.

Europa-experimenten met bail-ins

Er zijn bankkapitaal gebruikt in Cyprus, dat hoge schulden heeft gehad en mogelijk bankfouten heeft begaan. Het bail-in-beleid werd ingesteld, waardoor spaarders met meer dan 100.000 euro gedwongen werden een deel van hun tegoeden af ​​te schrijven. Hoewel de actie bankfaillissementen heeft voorkomen, heeft dit bij de financiële markten in Europa tot onbehagen geleid over de mogelijkheid dat deze bail-ins meer algemeen ingang zullen vinden. Beleggers zijn bezorgd dat het verhoogde risico voor obligatiehouders de rente hoger zal oplopen en bankdeposito's zal ontmoedigen. Met de banksystemen in veel Europese landen, benauwd door lage of negatieve rentevoeten, zijn meer bail-ins van banken een goede mogelijkheid.