a:

Terwijl kortetermijnhandelaren de put-call-ratio vaak als een technische indicator van kopers- en verkopersmacht bekijken, volgen beleggers en economen de call voor een breder gevoel van marktsentiment. Het is een contraire indicator, nuttig voor het benadrukken van bullish en bearish extremen en het spelen van off van de historisch slechte track record van optiehandelaren. Een toenemende verhouding duidt misplaatste bearish sentimenten aan en een dalende ratio geeft aan dat handelaren te optimistisch zijn.

In de meest eenvoudige vorm wordt de put-call ratio berekend door het aantal putcontracten gedeeld door het aantal callcontracten op één dag te nemen. De verhouding kan op elke markt of beurs worden toegepast. Economen kijken naar de put-call ratio voor belangrijke indices zoals de S & P 500 of de Dow Jones Industrial Average (DJIA) voor een economisch breed sentiment en interpreteren pieken als mogelijke veranderingen in de algemene richting.

Net als de meeste sentimentindicatoren, helpt de put-call ratio bij het vaststellen van ondersteunings- en weerstandslijnen en mogelijke spil in de markt. Er zijn ook minder technische toepassingen van put-call-gegevens; een persoon zou bijvoorbeeld de tech-bubbel van de late jaren negentig gezien hebben omdat deze gepaard ging met zeer grote aantallen calloptie-aankopen die de put-call-ratio naar extreme hoogten brachten.

De dollargewogen put-call ratio wordt door veel trendanalisten bevoordeeld boven de contractvolume put-call ratio. Dit komt omdat de dollargewogen versie laat zien hoeveel geld er wordt uitgegeven aan gesprekken in plaats van alleen het aantal aankopen. Het is eenvoudig om het belang en de voorspellende kracht van de put-call-ratio te overschatten. Niettemin is de onderliggende filosofie nuttig; handelaren die de bestaande markttendensen achterna gaan zijn vaak te laat.