a:

Er is een aanzienlijke variatie in dividenduitkeringspercentages tussen sectoren, waarbij bepaalde sectoren steeds hogere of lagere ratio's hebben.

Om te begrijpen waarom dividenduitkeringsverhoudingen logischerwijs van sector tot sector verschillen, is het belangrijk om te begrijpen wat de dividenduitkeringsratio vertegenwoordigt. In tegenstelling tot het dividendrendement, waarbij dividenden worden vergeleken met de prijs per aandeel, geeft de dividenduitkeringsratio aan welk percentage van de jaarlonen een bedrijf uitkeert aan beleggers in de vorm van dividenden. Bedrijven in bepaalde sectoren, eenvoudigweg vanwege de aard van de activiteiten van het bedrijf, kunnen zich redelijkerwijs veroorloven een hoger percentage van het nettoresultaat aan dividenduitkeringen te besteden.

Nieuwere en kleinere bedrijven hebben doorgaans lagere uitbetalingsratio's omdat ze een groter deel van de inkomsten herinvesteren in groei en ontwikkeling. Sommige jonge, snelgroeiende bedrijven bieden helemaal geen dividenduitkeringen; in plaats daarvan zijn ze afhankelijk van het aantrekken van investeerders die meer geïnteresseerd zijn in profijt van een stijging van de aandelenkoers van het bedrijf. Bedrijven die zich het gemakkelijkst kunnen veroorloven om een ​​hoog dividend uitbetalingsratio te handhaven, zijn meestal gevestigde, volwassen bedrijven met consistente inkomsten die doorgaans niet onderhevig zijn aan economische cycli. Hoewel dergelijke bedrijven op regelmatige basis aanzienlijke investeringsuitgaven kunnen hebben, zijn de algemene kosten voor groei en marketing doorgaans proportioneel lager in vergelijking met minder gevestigde bedrijven of bedrijven waarvan de winst van jaar tot jaar sterker schommelt.

De sectoren die consequent hogere uitbetalingsratio's bieden, zijn nutsbedrijven, telecommunicatie en consumentengoederen, ook bekend als niet-cyclische goederen voor de consument. Overeenkomsten tussen deze sectoren zijn dat ze over grote, gevestigde bedrijven en bedrijven beschikken die afhankelijk zijn van redelijk consistente inkomsten, ongeacht de economische omstandigheden. Bedrijven in deze sectoren omvatten veel blue chip-bedrijven die een geschiedenis hebben opgebouwd van consistente dividenduitkeringspercentages. Door consistente groei kunnen dergelijke bedrijven het absolute bedrag van hun dividenduitkeringen gestaag verhogen, met behoud van constante dividenduitkeringspercentages.

De consumentengoederensector en de financiële sector hebben van oudsher lagere dividenduitkeringspercentages. Deze sectoren omvatten een aantal snelgroeiende bedrijven, evenals bedrijven die gewoonlijk hogere percentages van inkomsten aan marketing besteden. Deze twee lagere uitbetalingsratio's zijn ook gevoeliger voor schommelingen in de winst als gevolg van economische cycli.

Er is ook een aanzienlijke variatie in dividenduitbetalingsratio's tussen verschillende bedrijven in dezelfde sector.Daarom moet een belegger die constant hoge dividendinkomsten nastreeft, verder kijken dan het sectorniveau naar sectoren binnen de sector en individuele bedrijven binnen verschillende sectoren. Bedrijven in bepaalde bedrijfstakken, zoals bijvoorbeeld vastgoedbeleggingsfondsen (REIT), zijn wettelijk verplicht om een ​​hoog percentage van de inkomsten uit dividenden uit te betalen, zodat ze consistent hoge uitbetalingsratio's laten zien.