Elke klant heeft een doel bij het beleggen met een manager. Voor een institutionele klant, bijvoorbeeld een pensioenfonds, zou het doel kunnen zijn om een ​​verwacht rendement te bereiken, zodat het pensioen alle betalingen aan gepensioneerden kan verrichten zonder een aparte begroting te hoeven nemen. Voor de individuele klant kan het doel zijn om te betalen voor een nieuw huis of te sparen voor pensionering. De taak van de vermogensbeheerder is begrijpelijk en helpt de doelen van de klant te behalen. Vermogensbeheerders houden klanten regelmatig op de hoogte met prestatie- en waarderingsgegevens. Door samen te werken, kunnen de vermogensbeheerder en de klant discussiëren over en wijzigingen aanbrengen in klantportfolio's om ervoor te zorgen dat de klant zijn doelen blijft halen.

Waardering kan een lastig bedrijf zijn

Daarom is waardering een belangrijk onderdeel van het zijn van een vermogensbeheerder. Stelt u zich eens voor dat de vermogensbeheerder een portefeuille aan de klant heeft aangeboden die niet klopt. De beheerder bezit bijvoorbeeld een onroerendgoedholding in de klantenportefeuille en besluit het onroerend goed lukraak te waarderen door willekeurig een nummer te kiezen op basis van een voorgevoel of door vergelijkbare verkoopgegevens te gebruiken uit een verleden vastgoedboom. Wat is de impact op de klant wanneer de onroerendgoedbelegging drastisch minder waard blijkt te zijn? De klant moet opeens bepalen hoe deze verandering zijn doel beïnvloedt.

Unieke en moeilijk te waarderen activa

Tegelijkertijd moeten klanten zich ervan bewust zijn dat er nuances zijn in de waardering en prestaties die van invloed kunnen zijn op de mate van nauwkeurigheid. Specifiek hebben sommige activa, zoals contanten, effecten, grondstoffen of obligaties, waarden die op een bepaald moment bekend zijn omdat de markt hun waarde bepaalt. De waarde van andere activa is echter mogelijk niet zo snel beschikbaar of zo nauwkeurig. Deze staan ​​bekend als unieke en moeilijk te waarderen activa. Een goed voorbeeld van een moeilijk te waarderen activum is een niet-liquide activa zoals onroerend goed. Volgens het Bureau van de Comptroller of the Currency, een deel van het ministerie van de Schatkist: "Unieke activa omvatten onroerend goed, nauw aangehouden bedrijven, minerale belangen, leningen en bankbiljetten, levensverzekeringen, materiële activa en verzamelobjecten. “

Ondanks het ontbreken van een mechanisme voor marktbepaling of handelsgegevens voor sommige activa, moet de vermogensbeheerder een waarderingsproces uitvoeren dat redelijk en consistent is en een solide basis heeft. Met andere woorden, het waarderingsproces moet een onderliggende reden hebben die in overeenstemming is met algemeen aanvaarde waarderingsmethoden en -technieken. De ambiguïteit die gepaard gaat met het waarderen van bepaalde activa, en het hoge belang dat wordt gehecht aan het bepalen van een bijna accurate waardering, betekent dat zowel klanten als vermogensbeheerders de manier waarop deze statistieken worden berekend en gepresenteerd, moeten begrijpen en overeenkomen.Want hoewel er boekhoudregels zijn voor het berekenen van sommige activa zoals deze, zijn ze niet altijd zwart-wit en heeft de beheerder enkele wankelruimte voor het bepalen van de papierwaarde van het activum.

Standaardprestaties en waarderingsrichtlijnen

Vermogensbeheerders hebben verschillende procedures bedacht en talloze technologieoplossingen in gebruik genomen voor het bepalen van de waardering en het berekenen van de prestaties. Het CFA Institute, een professionele organisatie voor beleggingsprofessionals, heeft richtlijnen gepubliceerd om vermogensbeheerders te leiden in de richting van gefundeerde prestatie- en waarderingsprocedures. De twee richtlijnen, die hieronder worden besproken, zijn ontworpen om ervoor te zorgen dat de klant volledige openbaarmaking krijgt en dat de berekeningsmethoden eerlijk en nauwkeurig zijn.

1. De manager moet prestaties leveren die accuraat en tijdig zijn.

Eerst en vooral moeten vermogensbeheerders nauwkeurige prestaties leveren en ervoor zorgen dat ze de prestaties op geen enkele manier verkeerd weergeven. De manager mag bijvoorbeeld de historische prestaties niet verkeerd weergeven om deze indrukwekkender te maken of om prestatiegegevens te verstrekken voor een portefeuille die door een heel ander team wordt beheerd. Vermogensbeheerders kunnen bovendien geen gedeeltelijke historische gegevens verstrekken die alleen hun positieve prestaties laten zien. Ze moeten het trackrecord in zijn geheel opgeven. Ten slotte, als gegevens die worden weergegeven geen daadwerkelijke prestaties zijn, maar hypothetische of achteraf geteste prestaties, moeten managers dit als zodanig melden. Het doel van al deze richtlijnen rond historische gegevens is eenvoudig. Toekomstige klanten nemen beslissingen over welke activabeheerder ze moeten gebruiken op basis van historisch rendement. Als de gepresenteerde historische gegevens niet echt representatief zijn voor het team, proces of bedrijf, zal de klant een beslissing nemen op basis van valse informatie.

Veel managers hebben zich gericht op prestatierapporten die gebruikmaken van algemeen aanvaarde normen, zoals de Global Investment Performance Standards (GIPS). Deze standaard biedt klanten comfort rond de methodologie die wordt gebruikt om de prestaties te berekenen, zodat klanten verzekerd zijn van de informatie die eerlijk en volledig is. De betrouwbaarheid van GIPS-prestatiegegevens leidt ertoe dat klanten erop vertrouwen dat de informatie betrouwbaar is. (Zie voor meer informatie Een handleiding voor wereldwijde normen voor beleggingsprestaties.)

2. Managers moeten algemeen aanvaarde waarderingsmethoden volgen.

Wanneer er een eerlijke marktprijs is om bedrijven te waarderen, moeten managers de methodologie voor marktvaststellende prijzen toepassen. Maar als er geen vergelijkbare markt is voor een beveiliging, moeten managers proberen een onafhankelijke marktintroductie van derden te vinden.

Een reden waarom een ​​onafhankelijke derde partij de waardering zou moeten handhaven, is het voorkomen van een belangenconflict. In sommige gevallen worden vermogensbeheerders betaald op basis van het niveau van activa of opbrengsten die ze genereren. Aan het einde van een periode moeten de huidige posities een eindwaarde hebben voor het berekenen van een periode van aanhoudingsperiode. Dat rendement bepaalt de vergoedingen van de beheerder. Als de vermogensbeheerder verantwoordelijk is voor het bepalen van de waarde van een niet-liquide actief of een vast actief dat geen vergelijkbare marktpraktijk heeft, kan die beheerder in de verleiding komen om het activum te overwaarderen om een ​​hogere vergoeding te ontvangen.Om dit belangenconflict te voorkomen, moeten managers onafhankelijke managers of derde partijen toestaan ​​om de belangen te waarderen.

Vermogensbeheerders worden aangemoedigd om algemeen aanvaarde waarderingsmethoden te gebruiken om portefeuilleposities te waarderen. Managers moeten deze methoden consequent toepassen. Richtlijnen voor jaarrekeningen en professionele standaarden aanbevolen dat portefeuillebelangen eerst moeten worden gewaardeerd op basis van marktprijzen voor identieke activa. Als er geen identieke activa zijn, kan een vergelijkbaar activum als basisprijs worden gebruikt en worden gecorrigeerd voor verschillen. Het is belangrijk op te merken dat deze prijzen afkomstig moeten zijn van liquide markten. Illiquide marktprijzen zijn mogelijk niet betrouwbaar of accuraat omdat ze mogelijk niet actueel zijn of representatief voor een normale, efficiënte transactie. Als geen van beide identieke activa of een soortgelijk activum beschikbaar is voor waardering, moet de vermogensbeheerder zich wenden tot "algemeen gebruikte en geaccepteerde modellen en moeten waarderingstechnieken die marktgebaseerde aannames bevatten, worden gebruikt", volgens de normen van de CFA Instituut. Op dit moment moet de manager de waardering overdragen aan een onafhankelijke derde partij. De externe waardering moet een regelmatige beoordeling van de gebruikte methoden en aannames omvatten.

De bottom line

Waardering en prestaties zijn van cruciaal belang voor alle klanten. Klanten moeten erop kunnen vertrouwen dat de waarden in hun portefeuilles up-to-date zijn en zo dicht mogelijk bij de werkelijke marktwaarde liggen. Zonder een hoge mate van overtuiging dat de waarderingen kloppen, is het voor vermogensbeheerders en klanten onmogelijk om financiële doelen te bereiken.