Video delen // www. Investopedia. com / termen / a / soberheid. asp

Wat is 'Soberheid'

Bezuinigingen worden gedefinieerd als een reeks economische beleidsmaatregelen die een overheid onderneemt om de schuldpositie van de overheid te beheersen.

Bezuinigingsmaatregelen zijn het antwoord van een regering waarvan de overheidsschuld zo groot is dat het risico van wanbetaling, of het onvermogen om de vereiste betalingen aan haar schuldverplichtingen te doen, een reële mogelijkheid wordt. Standaardrisico kan snel uit de hand lopen; als een persoon, bedrijf of land verder in de schulden glijdt, zullen kredietverstrekkers een hogere rentevoet in rekening brengen voor toekomstige leningen, waardoor het voor de leningnemer moeilijker wordt om kapitaal aan te trekken.

De wereldwijde economische recessie die in 2008 begon, zorgde ervoor dat veel regeringen met minder belastinginkomsten werden geconfronteerd en wat volgens sommigen onhoudbare uitgavenniveaus waren. Verschillende Europese landen, waaronder het Verenigd Koninkrijk, Griekenland en Spanje, hebben zich tot bezuinigingen gewend om budgettaire zorgen weg te nemen. De bezuinigingen werden bijna noodzakelijk tijdens de wereldwijde recessie in Europa, waar leden van de eurozone niet in staat zijn om groeiende schulden aan te pakken door hun eigen valuta te drukken. Naarmate hun debiteurenrisico toenam, onderwierpen schuldeisers dus druk op bepaalde Europese landen om hun uitgaven agressief aan te pakken.

'Soberheid' INBREUKEN

Over het algemeen zijn er drie primaire soorten bezuinigingsmaatregelen. De eerste is gericht op het genereren van inkomsten (hogere belastingen) en ondersteunt vaak zelfs meer overheidsuitgaven. Het doel is om groei te stimuleren met uitgaven en de voordelen te behalen door middel van belastingen. Een ander soort wordt soms het Angela Merkel-model genoemd - naar de Duitse bondskanselier - en richt zich op het verhogen van belastingen terwijl niet-essentiële overheidsfuncties worden gesneden. De laatste, met lagere belastingen en lagere overheidsuitgaven, is de voorkeursmethode van pleitbezorgers uit de vrije markt.

Bezuinigingen vinden alleen plaats wanneer de kloof tussen overheidsontvangsten en overheidsuitgaven krimpt. Een vermindering van de overheidsuitgaven is niet simpelweg gelijk aan besparingsmaatregelen.

Belastingen en bezuinigingen

Er zijn onenigheid tussen economen over het effect van het belastingbeleid op de overheidsbegroting. Voormalig adviseur van Reagan, Arthur Laffer, beweerde overduidelijk dat strategisch snijden in belastingen de economische activiteit zou stimuleren, wat paradoxaal genoeg leidt tot meer inkomsten.

Toch zijn de meeste economen en beleidsanalisten het erover eens dat het verhogen van de belastingen inkomsten zal genereren. Dit was de tactiek die veel Europese landen namen. Zo verhoogde Griekenland in 2010 de belasting op de toegevoegde waarde (btw) tot 23% en legde het een extra 10% tarief op geïmporteerde auto's op. Inkomstenbelastingtarieven stegen op hogere inkomensschalen en verschillende nieuwe belastingen werden geheven op onroerend goed.

Uitgaven en bezuinigingen van de overheid

De tegenovergestelde bezuinigingsmaatregel is vermindering van de overheidsuitgaven. De meesten beschouwen dit als een efficiënter middel om het tekort te verminderen. Nieuwe belastingen betekenen nieuwe inkomsten voor politici, die geneigd zijn om het uit te geven aan kiezers.

Uitgaven kunnen vele vormen aannemen: subsidies, subsidies, herdistributie van rijkdom, rechtenprogramma's, betalen voor overheidsdiensten, zorgen voor de nationale defensie, voordelen voor overheidsfunctionarissen en buitenlandse hulp. Elke vermindering van de uitgaven is de facto een bezuinigingsmaatregel.

In het eenvoudigste geval kan een bezuinigingsprogramma, meestal vastgesteld door wetgeving, een of meer van de volgende bezuinigingsmaatregelen omvatten:

• Een korting of een bevriezing zonder verhoging van overheidssalarissen en -uitkeringen.
• Een bevriezing van overheidsaanbestedingen en ontslagen van overheidsmedewerkers.
• Een vermindering of afschaffing van overheidsdiensten, tijdelijk of permanent.
• Bezuinigingen overheidspensioenen en pensioenhervorming.
• De rente op pas uitgegeven overheidseffecten kan worden verlaagd, waardoor deze beleggingen minder aantrekkelijk worden voor beleggers, maar omdat de verplichtingen van de overheid worden verlaagd.
• Bezuinigingen op eerder geplande uitgavenprogramma's van de overheid, zoals infrastructuuropbouw en -reparatie, gezondheidszorg en veteranenvoordelen.
• Een toename van belastingen, waaronder inkomsten, bedrijfs-, onroerendgoed-, verkoop- en vermogenswinstbelasting.
• De Federal Reserve kan de geldhoeveelheid en rentetarieven verlagen of verhogen als de omstandigheden bepalen dat de crisis moet worden opgelost.
• Rantsoenering van kritieke grondstoffen, reisbeperkingen, prijsbevriezingen en andere economische controles (met name in tijden van oorlog)

Historische voorbeelden van bezuinigingsmaatregelen

Misschien wel het meest succesvolle model van bezuinigingen, althans in reactie op een recessie , vond plaats in de Verenigde Staten tussen 1920 en 1921. Het werkloosheidscijfer in de Amerikaanse economie steeg van 4% naar bijna 12%. Het reële bruto nationaal product (BNP) daalde met bijna 20% - meer dan enig jaar tijdens de Grote Depressie of Grote Recessie.

President Harding reageerde door de federale begroting met bijna 50% te verlagen. Belastingtarieven werden verlaagd voor alle inkomensgroepen, en de schuld daalde met meer dan 30%. In een toespraak in 1920 verklaarde Harding dat zijn regering "zal proberen intelligente en moedige deflatie aan te pakken, toeslaan bij overheidsleningen … en de hoge kosten van de overheid met alle energie en faciliteiten zal aanvallen." Wat zijn de risico's van bezuinigingsmaatregelen?

Hoewel bezuinigingsmaatregelen tot doel hebben de overheidsschuld terug te dringen, blijft de effectiviteit ervan een punt van discussie. Voorstanders betogen dat massale tekorten de bredere economie kunnen verstikken, waardoor de belastinginkomsten worden beperkt. Tegenstanders zijn echter van mening dat overheidsprogramma's de enige manier zijn om de verminderde persoonlijke consumptie tijdens een recessie goed te maken. Robuuste overheidsuitgaven, zo stellen ze, verminderen de werkloosheid en verhogen daarom het aantal belastingplichtigen. Economen zoals John Maynard Keynes, een Britse denker die de school van de Keynesiaanse economie verwierf, geloven dat het de rol van regeringen is om de uitgaven tijdens een recessie te verhogen om de dalende particuliere vraag te vervangen.De logica is dat als de vraag niet wordt gestut en gestabiliseerd door de overheid, de werkloosheid zal blijven stijgen en de economische recessie zal worden verlengd

Bezuinigingen zijn in tegenspraak met bepaalde scholen voor economisch denken die prominent zijn geweest sinds de Grote Depressie. In een economische neergang vermindert het dalende privé-inkomen de hoeveelheid belastinginkomsten die een overheid genereert. Evenzo vullen de schatkisten van de overheid hun belastinginkomsten aan tijdens een economische hausse. De ironie is dat overheidsuitgaven, zoals werkloosheidsuitkeringen, tijdens een recessie meer nodig zijn dan een hausse.

Grenzen aan Keynesiaanse economie

Landen die deel uitmaken van een monetaire unie, zoals de Europese Unie, hebben niet zoveel autonomie of flexibiliteit bij het stimuleren van hun economie tijdens een recessie. Autonome landen kunnen hun centrale banken gebruiken om kunstmatig de rentetarieven te verlagen of de geldhoeveelheid te vergroten in een poging om de particuliere markt aan te zetten tot bestedingen of om uit een neergang te investeren.

Zo heeft de Federal Reserve van de Verenigde Staten sinds november 2009 een dramatisch programma van kwantitatieve verruiming ingezet. Landen als Spanje, Ierland en Griekenland beschikten echter niet over dezelfde financiële flexibiliteit als aan hun inzet voor de euro, hoewel de Europese Centrale Bank (ECB) ook kwantitatieve versoepeling uitvoerde, hoewel later dan in de VS

Waarom hebben bezuinigingsbeleid de economie van Griekenland niet gestabiliseerd?

Vooral bezuinigingsmaatregelen hebben de financiële situatie in Griekenland niet verbeterd, omdat het land kampt met een gebrek aan totale vraag. Het is onvermijdelijk dat de geaggregeerde vraag afneemt met bezuinigingen. Structureel gezien is Griekenland een land van kleine ondernemingen in plaats van grote ondernemingen, waardoor zij minder profiteren van de voordelen van bezuinigingen, zoals lagere rentetarieven. Deze kleine bedrijven kunnen niet profiteren van een verzwakte valuta, omdat ze geen exporteur kunnen worden.

Terwijl het grootste deel van de wereld de financiële crisis in 2008 volgde met jaren van matige groei en stijgende activaprijzen, is Griekenland verwikkeld in zijn eigen depressie. Het bruto binnenlands product (bbp) van Griekenland was in 2010 $ 299. 36 miljard. In 2014 bedroeg het BBP $ 235. 57 miljard volgens de VN. Dit is een duizelingwekkende vernietiging in de economische tegoeden van het land, vergelijkbaar met de Grote Depressie in de Verenigde Staten in de jaren dertig van de vorige eeuw.

De problemen van Griekenland begonnen na de Grote Recessie, omdat het land simpelweg te veel geld uitgaf ten opzichte van belastinginning. Naarmate de financiën van het land uit de hand liepen en de rente op staatsschulden verder explodeerde, werd het land gedwongen om reddingsoperaties of wanbetalingen te vorderen. Default liep het risico van een complete financiële crisis met een volledige ineenstorting van het banksysteem. Het zou ook waarschijnlijk leiden tot een exit van de euro en de Europese Unie.

Uitvoering van bezuinigingen

In ruil voor reddingsoperaties hebben de EU en de Europese Centrale Bank een bezuinigingsprogramma opgezet om de financiën van Griekenland onder controle te krijgen.Het programma verlaagde de overheidsuitgaven en verhoogde belastingen, vaak ten koste van de Griekse overheidswerknemers, en was zeer impopulair. Het tekort van Griekenland is dramatisch gedaald, maar het bezuinigingsprogramma van het land is een ramp in termen van genezing van de economie.

Het bezuinigingsprogramma verergerde het probleem van Griekenland van een gebrek aan totale vraag. Toenemende uitgaven leidden tot een nog lagere totale vraag, waardoor Griekenland's economische langetermijnvooruitzichten nog droger werden, wat leidde tot hogere rentetarieven. De juiste remedie zou een combinatie van kortetermijnstimulansen zijn om de totale vraag te ondersteunen met langetermijnhervormingen van de Griekse overheidssector en belastinginningafdelingen.

Structurele kwesties

Het grootste voordeel van bezuinigingen is de lagere rente. De rentetarieven op de Griekse schuld daalden inderdaad na de eerste reddingsoperatie. De winsten waren echter beperkt tot de overheid met lagere rentekosten. De privésector kon niet profiteren. De grote begunstigden van lagere tarieven zijn grote bedrijven. In het algemeen profiteren consumenten van lagere tarieven, maar het gebrek aan duurzame economische groei bleef ondanks de lagere tarieven lenen op een laag niveau.

Het tweede structurele probleem voor Griekenland is het ontbreken van een aanzienlijke exportsector. Typisch, een zwakkere katalysator is een boost voor de exportsector van een land. Griekenland is echter een economie die bestaat uit kleine bedrijven met minder dan 100 werknemers. Dit soort bedrijven zijn niet uitgerust om zich om te draaien en te beginnen met exporteren. In tegenstelling tot landen in soortgelijke situaties waarin grote bedrijven en exporteurs, zoals Portugal, Ierland of Spanje, zich hebben hersteld, is Griekenland in het vierde kwartaal van 2015 opnieuw opgenomen in een recessie.