De euro is de algemeen aanvaarde valuta voor 17 van de 27 lidstaten van de Europese Unie; deze landen vormen samen de eurozone. Om de euro echt te begrijpen als een valuta, moet je de geschiedenis van de eurozone begrijpen.

ZIE: een inleiding tot de PIIGS

Positieven
De eurozone is een onderhandeld samenwerkingsverband tussen de deelnemende landen van de Europese Unie (EU), om de economische en politieke voordelen te delen die doorgaans alleen worden geassocieerd met grotere landen. De synergetische verwachtingen en schaalvoordelen van de overeenkomsten tussen deze landen zouden naar verwachting een positieve, langdurige impact hebben voor alle lidstaten. De Europese Unie zelf begon net na de Tweede Wereldoorlog te ontwikkelen als een manier om een ​​vreedzaam en economisch stabiel Europa te bevorderen.

De Europese Unie heeft aangeboden: vreedzame co-existentie; de beperking van grensbeperkingen, waardoor gratis reizen mogelijk is; gecombineerde kracht en invloed op wereldschaal; toegenomen welvaart (hoewel niet gelijkelijk tussen de landen); een multilaterale bevordering van mensenrechten; het bevorderen van nieuwe ideeën om het broeikaseffect te verminderen, en met name het gebruik van een enkele Europese munt - de euro.

De euro was bedoeld om het proces van het leveren van diensten, het vervoeren van goederen en het verplaatsen van kapitaal tussen in euro's gebruikende landen te vergemakkelijken. De doelstellingen van de euro waren doordacht met de meeste hoop, maar de resultaten waren gemengd.

De eerste regels met betrekking tot de vereisten voor een land om van de eigen valuta naar de euro te migreren, waren goed gedefinieerd en bedoeld om zwakkere landen uit te sluiten, terwijl een relatief stabiele relatie tussen landen werd gecreëerd die aan vergelijkbare criteria voldeden. De officiële regels waren vastgelegd in het Verdrag van Maastricht van 1992, dat bepaalde hoe leden van de Europese Unie naar de Europese Economische en Monetaire Unie (EMU) en uiteindelijk de euro zouden kunnen gaan.

De Maastricht-criteria, zoals ze werden bedacht, bestonden uit: inflatie, maximaal 1,5% boven het gemiddelde van alle leden; overheidsschuld en tekortbeperkingen; wisselkoersregels en beperkingen van het rentepercentage op lange termijn. Nadat alle knikken waren gladgestreken, kwam de euro in 2002 tot leven (hoewel de datums voor een aantal landen verschillen) en is nu de op een na meest verhandelde valuta achter de Amerikaanse dollar, waarmee hij bij uitgifte op pari stond. (Voor meer informatie over Forex-handel, zie Top 8 meest verhandelbare valuta .)

Problemen met de landen bij het gebruik van de Euro
Een deel van het probleem van de euro is de afwijking van de oorspronkelijke criteria voor deelname aan de EMU. Het meest problematische probleem was schulden. De oorspronkelijke beperkingen werden vastgesteld op maximaal 60% van de overheidsschuld in verhouding tot het bruto binnenlands product (bbp); sommige landen (met de PIIGS als de ergste overtreders) hebben een schuldquote van meer dan 100% van het bbp (zie grafiek).

Bron: Europese Commissie Q2 2011

De ironie is dat de overeenkomst tussen de EU-landen en uiteindelijk de EMU de leenlimieten heeft verhoogd met de verwachting dat de hefboom kan worden gebruikt om de specifieke behoeften van elk land te verbeteren. Schuld heeft altijd een tweesnijdend zwaard, omdat de krachten magisch zijn als ze correct worden gebruikt. Italië, bijvoorbeeld, was in staat om zijn verhoogde leencapaciteit te gebruiken om zowel zijn nationale levensstandaard als zijn landelijke opleidingsniveau te verhogen om concurrerend te worden in de wereldeconomie. Dit succes heeft echter aanzienlijke financiële langetermijnkosten met zich mee gebracht en kan er uiteindelijk toe leiden dat Italië wordt verplicht om zijn schuld te herstructureren, opnieuw te ontwerpen of mogelijk in gebreke te blijven.

Griekenland heeft een schuldquote vergelijkbaar met Italië en vond zijn weg naar de doldrums door zijn massale soevereine infrastructuur te ondersteunen door meer dan de helft van de bevolking aan te nemen en op een minimaal niveau te belasten.

Spanje heeft niet zoveel schulden opgebouwd als Griekenland sinds het de euro begon te gebruiken, en heeft een snelle interne groei doorgemaakt met zijn hernieuwde toegang tot kapitaal. Ze kozen nog een ander pad; voornamelijk in de vorm van particuliere bouwwerken die sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog stagneerden. In het geval van Spanje steeg het tekort op de handelsbalans in plaats van een buitensporige schuldquote te veroorzaken, aangezien het constructietempo niet duurzaam was en geen grensoverschrijdend handelsgoed was. Spanje staat voor de uitdaging om zijn inspanningen om te buigen naar een evenwichtiger economie, inclusief hogere exportniveaus die jaren in beslag kunnen nemen om het evenwicht te verbeteren. (Lees voor meer informatie over het analyseren van de situatie in de EU <599> 5 economische rapporten die van invloed zijn op de euro .) >

Waar de weg naartoe ook is gegaan, deze schuldenniveaus hebben een schaduw op de euro geworpen. Het grote plan om een ​​vorm van eenvoud en terugkeer naar het gemiddelde te bieden voor de criteria waarop de EMU en de euro waren gebaseerd, lijkt in feite een omgekeerd effect te hebben gehad. Achteraf bezien kan men zich gemakkelijk afvragen waarom en hoe zovele verschillende landen met zoveel verschillende talen, gebruiken en geschiedenissen ooit een gemeenschappelijke valuta zouden kunnen delen en naar verwachting in hetzelfde tempo zullen vorderen en ouder worden. Het pad van de euro

De euro was in pariteit (1: 1) gekoppeld aan de Amerikaanse dollar tijdens het begin. Op dit moment werden alle vorige thuisvaluta's afgeschaft en werd de nieuwe euro ingevoerd en toegestaan ​​om met andere valuta's te drijven. Hoewel er sprake was van jaren van volatiliteit, was de onmiddellijke verandering een prijsverschil ten gunste van de euro, aangezien de US-dollar jaarlijks zwakker werd en tijdens de economische bankcrisis een piek bereikte van rond de 1. 6: 1. Sinds de crisis van 2008 is de volatiliteit voortgezet maar de algemene tendens was een sterkere euro, ook al namen de schulden en het tekort toe.

De bottom line
Hoewel de ontwikkeling van de EU grotendeels gunstig lijkt te zijn geweest, zal het debat erover woeden of de veronderstelling van een enkele munteenheid voor slechts een deel van de EU het beste idee was. Het vermogen van de deelnemers om meer geld te lenen tegen lagere tarieven heeft elk land op zijn eigen manier geholpen om zich te ontwikkelen en te groeien, maar voor een geweldige prijs.

De waarde van de euro was hoog sinds de oprichting en tijdens de bankencrisis werd deze als een veilige haven beschouwd, terwijl beleggers voor de US-dollar vluchtten. Veel landen hebben door de jaren heen geleerd dat een sterke valuta niet altijd even goed is als het klinkt. Het kan uw exporteerbare goederen duurder maken, waardoor handelsonevenwichtigheden ontstaan, wat niet goed samengaat met de zich steeds verder uitbreidende schuldniveaus. Alleen de tijd zal het lot van de euro vertellen. Hoewel het nog steeds een van de aantrekkelijkste valuta's ter wereld is, kan het grootse ontwerp na meer dan een decennium van het leven vervagen.