Iets meer dan negen jaar geleden dat de federale overheid de American International Group Inc. - beter bekend als AIG (NYSE: AIG) - een reddingspakket van $ 85 miljard gaf, de US Financial Stability Oversight Council (FSOC) besloot dat financiële onrust bij de verzekeringsgigant niet langer een bedreiging vormde voor de Amerikaanse financiële stabiliteit. De Raad heeft gestemd om AIG te verwijderen uit een lijst van systematisch risicovolle instellingen, die vaak worden aangeduid als 'te groot om te falen'. '

Verwijdering van deze status zou betekenen dat AIG nu vrij is van toezicht van de Raad van Bestuur van de Federal Reserve en strenge prudentiële normen, waaronder strengere kapitaalvereisten.

Op 16 september 2008 ontving de Amerikaanse regering in ruil voor het geld dat ze in het bedrijf had gepompt bijna 80% van het eigen vermogen van het bedrijf. Al decennia lang was AIG 's werelds grootste verzekeraar, een bedrijf dat wereldwijd bekend staat om bescherming voor individuen, bedrijven en anderen. Maar in september zou het bedrijf zijn verdwenen als het niet om overheidssteun zou gaan.

Lees verder om erachter te komen wat AIG tot een neerwaartse spiraal heeft gebracht en hoe en waarom de federale regering het van de rand van het faillissement heeft teruggetrokken.

High Flying

Het epicentrum van de bijna ineenstorting van AIG was een kantoor in Londen. Een divisie van het bedrijf, AIG Financial Products (AIGFP) genaamd, leidde bijna tot de ondergang van een pijler van het Amerikaanse kapitalisme. Jarenlang heeft de AIGFP-divisie een verzekering tegen ongeldige investeringen verkocht, zoals bescherming tegen rentewijzigingen of andere onvoorziene economische problemen. Maar eind jaren negentig ontdekte de AIGFP een nieuwe manier om geld te verdienen.

Een nieuw financieel instrument dat bekend staat als een collateralized debt obligation (CDO) kwam veel voor bij grote investeringsbanken en andere grote instellingen. CDO's vangen verschillende soorten schulden - van zeer veilig tot zeer risicovol - in één bundel. De verschillende soorten schulden staan ​​bekend als tranches. Veel grote beleggers met door hypotheek gedekte waardepapieren creëerden CDO's, waaronder tranches gevuld met subprime-leningen.

De AIGFP kreeg een optie aangeboden. Waarom geen CDO's verzekeren tegen wanbetaling via een financieel product dat bekend staat als een credit default swap? De kans op uitbetaling van deze verzekering was hoogst onwaarschijnlijk, en een tijdje was het CDO-verzekeringsplan zeer succesvol. In ongeveer vijf jaar stegen de inkomsten van de divisie van $ 737 miljoen tot meer dan $ 3 miljard, ongeveer 17. 5% van het totaal van het bedrijf. (Lees Credit Default Swaps: een inleiding om meer te weten te komen over het derivaat waarmee AIG down ging.) <1> Een groot deel van de verzekerde CDO's kwam in de vorm van gebundelde hypotheken, met de laagste tranches bestaande uit subprime-leningen. AIG geloofde dat wat het verzekerde nooit gedekt zou zijn.Of, als dat zo was, zou het in onbeduidende hoeveelheden zijn. Maar toen de verhinderingen op ongelooflijk hoge niveaus stegen, moest AIG betalen op wat het beloofde te dekken. Dit heeft natuurlijk een enorme impact op de inkomstenstromen van AIG veroorzaakt. De AIGFP-divisie eindigde met een verlies van ongeveer $ 25 miljard, waardoor de aandelenkoers van het moederbedrijf drastisch werd getroffen. (Lees meer over de aanloop naar de kredietcrisis in

De brandstof die de subprime-meltdown gaf.) Problemen met de boekhouding binnen de divisie veroorzaakten ook verliezen. Dit heeft op zijn beurt de rating van AIG verlaagd, waardoor het bedrijf onderpand heeft geplaatst voor zijn obligatiehouders, waardoor het nog meer zorgen baarde over de financiële situatie van het bedrijf.

Het was duidelijk dat AIG in gevaar van insolventie verkeerde. Om dat te voorkomen, stapte de federale overheid in. Maar waarom werd AIG gered door de overheid, terwijl andere bedrijven die door de kredietcrisis werden getroffen dat niet waren? (Lees over een bedrijf dat de financiële crisis niet heeft overleefd in

. Te groot om te falen Eenvoudig gesteld, AIG werd als te groot beschouwd om te falen. Een ongelooflijke hoeveelheid institutionele beleggers - beleggingsfondsen, pensioenfondsen en hedgefondsen - zowel geïnvesteerd in als ook verzekerd door het bedrijf. Vooral veel investeringsbanken met CDO's die door AIG waren verzekerd, liepen het risico miljarden dollars te verliezen. Uit berichten in de media bleek bijvoorbeeld dat Goldman Sachs Group, Inc. (NYSE: GS) voor $ 20 miljard aan verschillende aspecten van AIG's activiteiten had deelgenomen, hoewel het bedrijf dat cijfer ontkende.

Geldmarktfondsen - over het algemeen beschouwd als zeer conservatieve instrumenten zonder veel risico verbonden - werden ook in gevaar gebracht door de strijd van AIG, omdat velen in het bedrijf hadden geïnvesteerd, met name via obligaties. Als AIG insolvabel zou worden, zou dit schokgolven doorheen al wankele geldmarkten sturen, aangezien miljoenen beleggers - zowel particulieren als instellingen - contant geld zouden verliezen in wat werd beschouwd als een ongelooflijk veilig bezit. (Om meer te weten te komen over de moeilijke tijden die geldmarktfondsen zagen, lees

Waarom geldmarktfondsen de schrik breken

.) De polishouders van AIG liepen echter niet te veel risico. Hoewel de afdeling financiële producten van het bedrijf met extreme problemen werd geconfronteerd, waren de enorm kleinere onderdelen van de retailverzekeringen nog steeds erg actief. Elke staat heeft ook een regelgevend agentschap dat toeziet op verzekeringsactiviteiten en de deelstaatregeringen hebben een garantieclausule die polishouders in geval van insolventie zal vergoeden. Hoewel polishouders niet in gevaar waren, waren anderen dat wel. En die investeerders - van individuen die geld weg wilden steken in een veilige belegging om te hedgen en pensioenfondsen met miljarden op het spel - hadden iemand nodig om in te grijpen.

Intensivering

Terwijl AIG bleef hangen aan een discussie, vonden onderhandelingen plaats tussen bedrijfs- en federale ambtenaren over wat de volgende stap was. Toen eenmaal was vastgesteld dat het bedrijf te belangrijk was om de wereldeconomie te laten falen, sloot de Federal Reserve een overeenkomst met het management van AIG om het bedrijf te redden.

De Federal Reserve was de eerste die in de actie sprong en een lening aan AIG gaf in ruil voor 79. 9% van het eigen vermogen van de onderneming. Het totale bedrag was oorspronkelijk genoteerd op $ 85 miljard en zou over twee jaar worden terugbetaald aan het LIBOR-tarief plus 8,5 procentpunten. Sindsdien zijn de voorwaarden van de oorspronkelijke deal echter opnieuw bewerkt. De Fed en het ministerie van Financiën hebben nog meer geld geleend aan AIG, waardoor het totaal op naar schatting $ 150 miljard komt. (Ontdek hoe deze twee agentschappen werken om de economie te stabiliseren in moeilijke tijden in

The Treasury And The Federal Reserve

.) De bottom line AIG's reddingsplan is niet zonder controverse gekomen. Sommigen hebben kritiek geleverd op het feit of het al dan niet gepast is dat de overheid geld van de belastingbetaler gebruikt om een ​​worstelende verzekeringsmaatschappij te kopen. Ook heeft het gebruik van de publieke middelen om bonussen uit te keren aan de ambtenaren van AIG alleen maar zijn eigen oproer veroorzaakt. Anderen hebben echter gezegd dat, indien succesvol, het reddingsplan daadwerkelijk ten goede zal komen aan belastingbetalers vanwege het rendement op de aandelen van de overheid in het eigen vermogen van de overheid.

Ongeacht het probleem, één ding is duidelijk. De betrokkenheid van AIG bij de financiële crisis was belangrijk voor de wereldeconomie. Of de acties van de overheid de wonden volledig zullen genezen of alleen als een verbandmiddel zullen dienen, valt nog te bezien.

Lees voor meer informatie over reddingsoperaties zoals deze, ons gerelateerde artikel

Top 6 Amerikaanse overheidsfinancieringskapitaal

.