Als er ooit een rockster van de economie zou zijn, zou het John Maynard Keynes zijn. Keynes deelt zijn verjaardag, 5 juni, met Adam Smith en hij werd geboren in 1883, het jaar waarin de communistische oprichter Karl Marx stierf. Met deze veelbelovende tekenen leek Keynes voorbestemd om een ​​krachtige vrije marktmacht te worden wanneer de wereld voor een serieuze keuze tussen het communisme of het kapitalisme stond. In plaats daarvan bood hij een derde weg aan, waardoor de economische wereld op zijn kop werd gezet. In dit artikel zullen we Keynes 'doctrine en de impact ervan onderzoeken. (Voor meer informatie over Adam Smith, raadpleeg Adam Smith: The Father Of Economics. )

De Cambridge Seer

Keynes groeide op in een bevoorrechte woning in Engeland. Hij was de zoon van een professor in de economie van Cambridge en studeerde wiskunde aan de universiteit. Na twee jaar in de openbare dienst trad Keynes in 1909 in dienst bij het personeel van Cambridge. Hij is nooit formeel geschoold in economie, maar in de daaropvolgende decennia werd hij al snel een centrale figuur. Zijn roem groeide in eerste instantie uit het nauwkeurig voorspellen van de effecten van politieke en economische gebeurtenissen.

Zie ook: Seven Decades Later: John Maynard Keynes 'Most Influential Quotes

Zijn eerste voorspelling was een kritiek op de herstelbetalingen die na WOI tegen het verslagen Duitsland werden geheven. Keynes wees er terecht op dat het betalen van de kosten van de hele oorlog Duitsland zou dwingen tot hyperinflatie en negatieve gevolgen zou hebben in heel Europa. Hij volgde dit op door te voorspellen dat een terugkeer naar de vooroorlogse vaste wisselkoers die de kanselier van de schatkist, Winston Churchill, zocht, de economische groei zou verstikken en de reële lonen zou verminderen. De vooroorlogse wisselkoers was overgewaardeerd in de naoorlogse schade van 1925, en de poging om het op te sluiten deed meer schade dan goed. In beide opzichten heeft Keynes gelijk gekregen. (Zie

War's Influence On Wall Street voor meer informatie.)

Een grote misser, maar een grote rebound

Keynes was geen theoretisch econoom: hij was een actieve handelaar in aandelen en futures. Hij profiteerde enorm van de Roaring-jaren '20 en was goed op weg om de rijkste econoom in de geschiedenis te worden, toen de crash van 1929 driekwart van zijn rijkdom tenietdeed. Keynes had deze crash niet voorspeld en was een van de mensen die geloofden dat een negatieve economische gebeurtenis onmogelijk was, waarbij de Federal Reserve waakte over de Amerikaanse economie. Hoewel de aanpasbare Keynes door het ongeluk was verblind, slaagde hij erin zijn fortuin opnieuw op te bouwen door aandelen in de vuurverkoop na de crash op te kopen. Zijn tegendraadse belegging bezorgde hem bij zijn dood een fortuin van ongeveer $ 30 miljoen, waarmee hij de tweede rijkste econoom in de geschiedenis was. (Voor meer informatie over deze periode in de economische geschiedenis, kijk op

Crashes: The Great Depression .) The General Theory

Veel anderen deden het veel slechter in de crash en de resulterende depressie, echter, en dit is waar de economische bijdragen van Keynes begonnen.Keynes geloofde dat het vrije marktkapitalisme inherent onstabiel was en dat het opnieuw moest worden geformuleerd om het marxisme en de grote depressie het hoofd te bieden. Zijn ideeën werden samengevat in zijn boek uit 1936, "The General Theory of Employment, Interest and Money". Keynes beweerde onder meer dat klassieke economie - de onzichtbare hand van Adam Smith - alleen van toepassing was in gevallen van volledige werkgelegenheid. In alle andere gevallen heerste zijn 'algemene theorie'. (Lezen

Kan Keynesian Economics Cyclus-Bust Cycles verminderen? voor meer informatie.) In de Algemene Theorie

zal Keynes '"Algemene Theorie" voor altijd worden herinnerd voor het geven van regeringen een centrale rol in de economie . Hoewel ogenschijnlijk geschreven om te voorkomen dat het kapitalisme zou doordringen in de centrale planning van het marxisme, opende Keynes de deur voor de regering om de belangrijkste agent in de economie te worden. Kort gezegd zag Keynes tekortfinanciering, overheidsuitgaven, belastingen en consumptie als belangrijker dan sparen, particuliere investeringen, evenwichtige overheidsbegrotingen en lage belastingen (klassieke economische deugden). Keynes geloofde dat een interventionistische regering een depressie kon oplossen door zich een weg te banen en haar burgers dwong om hetzelfde te doen, terwijl ze futurescycli met verschillende macro-economische technieken versoepelde.

Gaten in de grond

Keynes ondersteunde zijn theorie door overheidsuitgaven toe te voegen aan de algemene nationale output. Dit was vanaf het begin controversieel omdat de overheid niet daadwerkelijk spaart of investeert zoals het bedrijfsleven en het privé-bedrijfsleven doen, maar geld inzamelt via verplichte belastingen of schuldkwesties (die worden terugbetaald door belastinginkomsten). Toch toonde Keynes, door de overheid aan de vergelijking toe te voegen, aan dat overheidsuitgaven - zelfs gaten graven en opvullen - de economie zouden stimuleren wanneer bedrijven en individuen hun begrotingen aanscherpen. Zijn ideeën hadden een grote invloed op de New Deal en de verzorgingsstaat die opgroeide in de naoorlogse periode. (Lees

Understanding Supply-Side Economics voor meer informatie over de verschillen tussen aanbodzijde en Keynesiaanse economie.) De oorlog tegen sparen en privé beleggen

Keynes geloofde dat consumptie de sleutel was tot herstel en besparingen waren de ketens die de economie in bedwang hielden. In zijn modellen worden particuliere besparingen afgetrokken van het deel voor particuliere investeringen in de nationale outputvergelijking, waardoor overheidsinvesteringen de betere oplossing lijken. Alleen een grote regering die voor het volk uitgaf, zou volledige werkgelegenheid en economische welvaart kunnen garanderen. Zelfs toen hij gedwongen werd zijn model te herwerken om wat privé-investeringen mogelijk te maken, voerde hij aan dat het niet zo efficiënt was als overheidsuitgaven, omdat particuliere investeerders in moeilijke economische tijden minder geneigd zouden zijn om te betalen / te veel betalen voor onnodige werken.

Macro-economie: vergroten en vereenvoudigen

Het is gemakkelijk in te zien waarom overheden zo snel het Keynesiaanse denken hebben overgenomen. Het gaf politici onbeperkte fondsen voor huisdierenprojecten en tekortuitgaven die zeer nuttig was bij het kopen van stemmen.Overheidscontracten werden al snel synoniem voor gratis geld voor elk bedrijf dat het landde, ongeacht of het project op tijd en binnen het budget werd ingediend. Het probleem was dat het Keynesiaanse denken enorme aannames maakte die niet werden gestaafd door enig bewijs uit de echte wereld.

Bijvoorbeeld, Keynes nam aan dat de rentetarieven constant zouden zijn, ongeacht hoeveel of hoe weinig kapitaal beschikbaar was voor particuliere leningen. Hierdoor kon hij aantonen dat besparingen de economische groei schaden - hoewel empirisch bewijs wees op het tegenovergestelde effect. Om dit duidelijker te maken, paste hij een vermenigvuldigingsfactor toe op overheidsuitgaven, maar verzuimde om een ​​soortgelijke toe te voegen aan particuliere besparingen. Oververeenvoudiging kan een nuttig hulpmiddel zijn in de economie, maar de meer vereenvoudigende veronderstellingen worden gebruikt, hoe minder echte toepassing een theorie zal hebben.

The Theory Hits a Rut

Keynes stierf in 1946. Naast "The General Theory" maakte hij deel uit van een panel dat werkte aan de Bretton Woods-overeenkomst en het Internationaal Monetair Fonds (IMF). Zijn theorie bleef groeien in populariteit en ging door met het publiek. Na zijn dood begonnen critici echter zowel de macro-economische visie als de kortetermijndoelen van het Keynesiaanse denken aan te vallen. Dwingende uitgaven, zo redeneerden ze, zouden een werknemer nog een week in dienst kunnen houden, maar wat gebeurt er daarna? Uiteindelijk raakt het geld op en moet de overheid meer drukken, wat leidt tot inflatie.

Dit is precies wat er gebeurde in de stagflatie van de jaren zeventig. Stagflatie was onmogelijk binnen de theorie van Keynes, maar het gebeurde toch. Met overheidsuitgaven die private investeringen verdringen en inflatie die reële lonen reduceert, kregen de critici van Keynes meer oren. Het viel uiteindelijk op Milton Friedman om de Keynesiaanse formulering van het kapitalisme om te keren en de principes van de vrije markt in de VS te herstellen (Zoek uit welke factoren bijdragen aan een vertragende economie, in

Stagflatie en Stagflation, 1970-stijl < .) Keynes for the Ages Hoewel de Keynesiaanse economie niet langer in de smaak werd gegrepen die het ooit was, is ze nog lang niet dood. Wanneer u consumentenbestedingen of vertrouwenscijfers ziet, ziet u een groeiperiode van de Keynesiaanse economie. De stimuluscontroles die de Amerikaanse overheid in 2008 aan burgers heeft overhandigd, vertegenwoordigen ook het idee dat consumenten flatscreen-tv's kunnen kopen of de economie anderszins uit de problemen kunnen halen. Het Keynesiaanse denken zal nooit de media of de overheid volledig verlaten. Voor de media zijn veel van de vereenvoudigingen eenvoudig te begrijpen en werken ze in een kort segment. Voor de overheid is de bewering van Keynes dat zij weet hoe ze belastingbetaler geld beter kan besteden dan de belastingbetalers een bonus. (Lees voor meer informatie over de stimuluscontroles

Hoe verbeteren door de overheid uitgegeven stimuleringscontroles de economie?

) Bottom Line Ondanks deze ongewenste gevolgen is het werk van Keynes nuttig. Het helpt de vrije markttheorie te versterken door de oppositie, zoals we kunnen zien in het werk van Milton Friedman en de economen van de Chicago School die Keynes volgden.Blinde naleving van het evangelie van Adam Smith is op zijn eigen manier gevaarlijk. De Keynesiaanse formulering dwong de vrije markteconomie om een ​​meer omvattende theorie te worden, en de aanhoudende en populaire echo's van het Keynesiaanse denken bij elke economische crisis zorgden ervoor dat vrije markteconomie zich als reactie ontwikkelde.

Friedman zei ooit: "We zijn nu allemaal Keynesianen." Maar het volledige citaat was: "In zekere zin zijn we allemaal Keynesianen, in een andere is niemand meer een Keynesiaan We gebruiken allemaal de Keynesiaanse taal en apparaat, niemand van ons aanvaardt de initiële Keynesiaanse conclusies meer." >