Op 3 februari 2014 werd Janet Yellen de eerste vrouw die ooit het voorzitterschap van de Federal Reserve overnam, ter vervanging van Ben Bernanke. Hiermee eindigde 101 jaar mannelijke overheersing voor het hoogste kantoor van de Amerikaanse centrale bank en Yellen was, met bijna elke professionele standaard, hoog gekwalificeerd voor de functie. Vanaf het begin van haar ambtstermijn als voorzitter van de Federal Reserve, was Yellen een lieveling van de economische links omdat ze een nieuwe denkrichting bij de Fed bracht. Eerwaarde voorzitter Ben Bernanke was, ondanks zijn experimentele kwantitatieve versoepeling (QE) programma's, een centrumrechtse academische monetarist voordat hij de leiding overnam in de Federal Reserve. Yellen, zoals de Wall Street Journal na haar benoeming schreef, was een 'niet-gereconstrueerde Keynesiaan' in de James Tobin-traditie.

Voor de lekenlezer betekent dit dat Yellen vurig gelooft dat het belangrijkste mandaat van de Federal Reserve is om de werkloosheid te helpen beheersen. Voorbij zijn de op regels gebaseerde benaderingen van Greenspan en Bernanke; Yellen's ambtstermijn werd gekenmerkt door de terugkeer van de niet-versnellende inflatie van werkloosheid (NAIRU), vergelijkbaar met de oude Phillips-curve, en haar persconferenties werden op vergelijkbare wijze bekoord door officiële banengegevens van het Bureau of Labor Statistics (BLS).

Zelfs onder industriedeskundigen ontvangen de beleidslijnen van Yellen een breed scala aan superlatieven en kritieken. Fed-expert Tim Duy van de Universiteit van Oregon verklaart Yellen een "duidelijk succes" voor haar uitstekende, weloverwogen rentmeesterschap; de mondiale financiële strateeg Albert Edwards voorspelt de ondergang van de beslissingen van Yellen, met het argument dat ze zal worden behandeld met "dezelfde minachting" als de Greenspan Fed na de crisis van 2008.

Moet u de taak goedkeuren die Janet Yellen heeft gedaan aan het roer van de Fed? Het hangt grotendeels af van je perspectief. Het classificeren van de Fed-voorzitter is geen eenvoudige taak en de meningen over haar competentie staan ​​op de kaart.

De zaak voor een "A +"

Het sterkste geval voor Janet Yellen is ook de eenvoudigste; de economie is niet gecrasht en is door veel maatregelen tijdens haar korte ambtsperiode licht verbeterd. De bbp-groei was stabiel, hoewel onder de historische niveaus. Het is op het gebied van werkloosheid waar de brede maatregelen het meest in haar voordeel zijn.

In de eerste twaalf maanden van de leiding van Yellen door de Fed daalde de officiële werkloosheid in de VS tot 5,6% van 6,7%. Gezien het feit dat veel economen 5% werkloosheid definiëren als de facto volledige werkgelegenheid en deze Fed zich vooral richt op werkloosheid, kan dit als een spannend succes worden beschouwd.

In haar tweede jaar aan het roer moest Yellen aan het einde van het QE-programma van Bernanke navigeren en de markten klaarstomen voor de eerste renteverhoging sinds 2006. Dit gebeurde allemaal zonder een ernstige afname van de activa, een piek in de werkloosheid of een sprong in de de officiële consumentenprijsindex (CPI).

Het is een beetje oneerlijk en ontbreekt nuance om Yellen krediet te geven voor een economische daling van de werkloosheid. Het is een beetje eerlijker om haar te crediteren met een stabiele landing van jaren van QE, hoewel alles, zoals door haar critici is betoogd, afhankelijk is van counterfactuals.

Yellen brak niet door de obligatiezeepbel en de US dollar boekte winst tegen veel concurrerende valuta op forexmarkten. De uitvoering lijkt misschien niet spectaculair, maar gezien de omstandigheden kan alles wat positief is als opmerkelijk worden gezien.

De zaak voor een "C"

Hoewel het waar is dat de Fed van Janet Yellen toezicht hield op, of tegelijkertijd bestond met, een afname van de nationale werkloosheid, heeft de CPI er consequent niet in geslaagd de eigen inflatiepercentages van de Fed te bereiken, het Federal Open Market Committee (FOMC) heeft sinds het begin van Yellen's ambtstermijn 2% behouden.

Zelfs Janet Yellen gelooft niet dat de economie voldoende heeft gereageerd op het beleid van de Fed. In een verklaring die slechts twee weken voorafgaand aan de renteverhoging op 16 december 2015 werd afgelegd, merkte Yellen op: "We kunnen nog niet, naar mijn mening, verklaren dat de arbeidsmarkt volledige werkgelegenheid heeft bereikt."

Volledige werkgelegenheid is de nieuwste van de mandaten uiteengezet in het handvest van de Federal Reserve; Yellen vindt dit het belangrijkste. Door haar eigen erkenning zou Yellen hoogstens een "onvolledig" ontvangen voor deze aanklacht.

Critici brengen ook aan het licht dat de Yellen Fed grote investeringsbanken te veel speelruimte geeft en grote instellingen machtigt ten koste van kleinere gemeenschapsbanken. Hoewel veel van deze beleidslijnen zijn gestart onder Ben Bernanke, heeft Yellen grotendeels lippendienst bewezen aan het idee om het speelveld te nivelleren en te letten op banken zonder politieke connecties.

De zaak voor een "D -"

Er zijn echt twee verschillende groepen in de "Ik vind het niet leuk wat Janet Yellen doet in het kamp van de Fed". Het eerste kamp is kleiner, samengesteld uit degenen die het niet eens zijn met hoe de Fed het monetaire beleid voert. Dit kamp is divers, inclusief diegenen die wilden dat een door Yellen geleide Fed grotere programma's voor de aankoop van activa zou gebruiken of misschien zelfs negatieve rentevoeten nastreven. De Amerikaanse economie heeft immers de laagste arbeidsdeelname in decennia en de combinatie Bernanke / Yellen hield toezicht op het langzaamste herstel in de geschiedenis van de Verenigde Staten. Voor degenen die een extreme Keynesiaanse interpretatie van monetaire praktijken onderschrijven, is Yellen mogelijk niet voldoende expansief.

De econoom van Princeton, Alan Blinder, bijvoorbeeld, zei dat de record-versplinterende gemakkelijke geldpolitiek van de Fed van Bernanke niet agressief genoeg was; Blinder voerde aan dat er te weinig inflatie optrad om een ​​echt herstel te stimuleren of de lonen te verhogen. Yellen heeft nog niet bewezen meer expansionist te zijn dan haar voorganger.

Het eerste kamp omvat ook degenen die de voorkeur geven aan een stabiel geldbeleid, met een focus op 1 à 2% inflatie per jaar. Dit is de klassieke monetaristische positie die het meest beroemd is gemaakt door Nobelprijswinnaar Econoom Milton Friedman. Monetaristen geloven dat Bernanke en Yellen te inflatoir zijn wanneer de markt groeit en niet voldoende inflatoir is wanneer de groei vertraagt ​​en de geldhoeveelheid krimpt.

Het tweede kamp bestaat uit degenen die zich verzetten tegen de Federal Reserve als een instelling. Velen beweren dat het beheersen van de rentetarieven vergelijkbaar is met het vaststellen van de geldhoeveelheid, wat technisch gezien in essentie correct is, waardoor Janet Yellen de effectieve leider van een monetair Politburo wordt.

Economen van de Oostenrijkse school beweren dat het FOMC-beleid zeepbellen heeft gecreëerd die hebben bijgedragen aan de Grote Recessie, en Janet Yellen zet het gevaarlijke beleid van de Greenspan en Bernanke Feds voort. In dit kamp vervolgt Yellen het pad naar zeepbellen en hyperinflatie.