Wat was de 'Grote Depressie'

De Grote Depressie was de grootste en langste economische recessie van de 20ste eeuw en, volgens sommige verhalen, de moderne wereldgeschiedenis. In de meeste recente verhalen begon het met de Amerikaanse beurscrash van 1929 en eindigde pas na de Tweede Wereldoorlog in 1946 volledig. Economen en historici noemen de Grote Depressie vaak de meest kritieke economische gebeurtenis van de 20e eeuw.

The Start: The Stock Market Crash

Na de korte depressie van 1920-1921 - bekend als de vergeten depressie, hoewel de aandelenmarkt met bijna 50% is gedaald en de bedrijfswinsten meer dan 90% zijn gedaald % - de Amerikaanse economie heeft in de rest van het decennium een ​​stevige groei doorgemaakt en heeft veel van het gebrul van de Roaring-jaren '20 opgeleverd. Samen met een extreem losse geldhoeveelheid (meer daarover) zorgde een hoog niveau van margehandel door beleggers voor ongekende verhogingen van de activaprijzen: dit was een periode waarin het Amerikaanse publiek de aandelenmarkt ontdekte en als eerste de duif veroverde. Speculatieve waanzin gevormd in zowel de vastgoedmarkten als op de New York Stock Exchange (NYSE). In de aanloop naar oktober 1929 stegen de aandelenprijzen tot de allerhoogste multiples van meer dan 30 keer de winst, en de benchmark Dow Jones Industrial Average (DJIA) steeg in slechts vijf jaar met 500%.

De NYSE-bubbel barstte heftig op 24 oktober 1929, een dag die bekend werd als Zwarte Donderdag. De volgende week bracht Black Monday (28 oktober) en Black Tuesday (29 oktober); de DJIA daalde meer dan 20% over die twee dagen. De aandelenmarkt zou uiteindelijk bijna 90% dalen ten opzichte van de piek in 1929.

Rimpelingen van de crash verspreidden zich over de Atlantische Oceaan naar Europa en veroorzaakten andere financiële crises; met de ineenstorting van de Boden-Kredit Anstalt, de belangrijkste bank van Oostenrijk, in 1931, raakte de economische ramp het continent met volle kracht.

Wat veroorzaakte de grote depressie?

De beurscrash van 1929 vernietigde veel nominale rijkdom, zowel zakelijk als privé, en stuurde de Amerikaanse economie in een neerwaartse spiraal. Begin 1929 was de gemeten werkloosheid in de VS 3. 2%; tegen 1933 was het gestegen naar 24. 9%. Ondanks ongekende interventies en overheidsuitgaven door zowel de Herbert Hoover als de Franklin Delano Roosevelt-administraties, lag deze nog steeds boven 18,9% in 1938. Het reële bruto binnenlands product per hoofd van de bevolking (BBP) lag onder de 1929 tegen de tijd dat de Japanners Pearl Harbor bombardeerden, eind 1941. Terwijl de crash waarschijnlijk de decennialange economische neergang teweegbracht, zijn de meeste historici en economen het erover eens dat alleen de Grote Depressie niet werd veroorzaakt, en evenmin uitleggen waarom de diepte en de hardnekkigheid van de inzinking zo ernstig waren. In plaats daarvan waren er verschillende specifieke gebeurtenissen en beleidsmaatregelen die het land voor de Grote Depressie opriepen - en daarna hielpen het te verlengen tijdens de jaren dertig van de vorige eeuw.

Fouten van de jonge Federal Reserve

Het relatief nieuwe Federal Reserve System beheerde de geld- en kredietvoorziening voor en na de crash in 1929, volgens monetaristen zoals Milton Friedman en zoals bevestigd door de voormalige Federal Reserve-voorzitter Ben Bernanke . De Fed werd in 1913 opgericht en bleef min of meer inactief gedurende de eerste acht jaar van zijn bestaan. Nadat de economie zich herstelde van de depressie van 1920-1921, liet het echter een grote monetaire expansie toe. De totale geldhoeveelheid groeide met $ 28 miljard, een stijging van 61,8% tussen 1921 en 1928. Bankdeposito's stegen met 51. 1%, spaar- en leenaandelen stegen met 224%, 3% en de reserves van het netto levensverzekeringsbedrijf stegen met 113%. 8%. Dit alles vond plaats nadat de Federal Reserve de benodigde reserves tot 3% had verlaagd in 1917: winsten in goudreserves via de Schatkist en Fed waren slechts $ 1. 16 miljard.

Door de geldhoeveelheid te verhogen en de rente tijdens het decennium laag te houden, zette de Fed de snelle expansie in die aan de instorting vooraf was gegaan - een groot deel van de overtollige groei van de geldhoeveelheid zorgde voor stijgende beurs- en vastgoedbellen. Nadat de bubbels uit de markt kwamen en de markt instortte, nam de Fed het tegenovergestelde door de geldhoeveelheid met bijna een derde te verminderen, wat voor veel kleine banken ernstige liquiditeitsproblemen veroorzaakte en de hoop op een snel herstel versperde. Zoals Bernanke opmerkte in een toespraak van november 2002, voordat de Fed bestond, waren bankpanels gewoonlijk binnen enkele weken opgelost: grote particuliere financiële instellingen leenden geld uit aan de sterkste kleinere instellingen om de integriteit van het systeem te behouden. In feite bood de Paniek van 1907 een soortgelijk scenario: Toen de paniekverkopen de NYSE naar beneden vloeide en leidde tot een bankrun, stapte investeringsbankier J.P. Morgan in om Wall Street-bewoners te verzamelen om kapitaal naar banken te verhuizen die geen fondsen hadden. Ironisch genoeg leidde die paniek de regering ertoe de Federal Reserve op te richten, gedeeltelijk om haar afhankelijkheid van individuele financiers zoals Morgan te verminderen.

Maar de Fed slaagde er niet in om dat soort van cash-injecterende, prop-up-the-systeem-rol aan te nemen tussen 1929 en 1932. In plaats daarvan stond het op, zag de geldvoorraad instorten en liet letterlijk duizenden banken falen (aan de tijd, maakten unit banking-wetten het heel moeilijk voor instellingen om te groeien en voldoende te diversifiëren om een ​​massale opname van deposito's te overleven). De harde reactie van de Fed, hoewel moeilijk te begrijpen, kan zijn opgetreden omdat hij vreesde dat het redden van slordige banken alleen maar zou leiden tot meer fiscale onverantwoordelijkheid in de toekomst. Sterke liefde, met andere woorden. Maar je zou kunnen stellen dat de Fed in feite de omstandigheden heeft gecreëerd die de economie hebben oververhit, en vervolgens de economie schopte toen die achterbleef.

Blunders van president Hoover

Vaak omschreven als een 'niets doen'-president, ondernam Herbert Hoover actie nadat de crash plaatsvond. Tussen 1930 en 1932 verhoogde hij de federale uitgaven met 42%, waarbij hij zich bezighield met omvangrijke programma's voor openbare werken zoals de Reconstruction Finance Corporation en het verhogen van belastingen om deze te betalen.Hij verbood immigratie in 1930 effectief om laaggeschoolde werknemers tegen te houden op de arbeidsmarkt. Helaas hebben veel van de andere post-crashinterventies van hem en het Congres - loon-, arbeids-, handels- en prijscontroles - het vermogen van de economie aangetast om middelen aan te passen en opnieuw toe te wijzen.

Een van de grootste zorgen van Hoover was dat de lonen van werknemers zouden worden gekort na de economische neergang. Om te zorgen voor een hoog salaris in alle sectoren, redeneerde hij, moesten prijzen hoog blijven. Om de prijzen hoog te houden, zouden consumenten meer moeten betalen. Toch was het publiek zwaar verbrand tijdens de crash en de meeste mensen hadden niet de middelen om rijkelijk te besteden aan goederen en diensten. Ook konden bedrijven niet rekenen op buitenlandse handel: buitenlandse naties waren niet bereid meer te dure Amerikaanse goederen te kopen dan Amerikanen.

Deze sombere realiteit dwong Hoover om wetgeving te gebruiken, de troef van de regering, om te proberen de prijzen (en dus de lonen) te stutten door de goedkopere buitenlandse concurrentie te verstikken. In navolging van de ongelukkige traditie van protectionisten, en tegen de protesten van meer dan 1 000 van de economen van het land, ondertekende hij de wet van Smoot-Hawley uit 1930. De wet begon als een manier om de landbouw te beschermen, maar zwol op tot een multi-industrietarief, dat enorme taken oplegt aan meer dan 880 buitenlandse producten. Bijna drie dozijn landen namen wraak en de invoer daalde van $ 7 miljard in 1929 tot slechts $ 2. 5 miljard in 1932. Tegen 1934, was de internationale handel 66% gedaald. Het is niet verrassend dat de economische omstandigheden wereldwijd verslechteren.

Hoover's wens om banen te behouden en individuele en zakelijke inkomensniveaus was zeker begrijpelijk. Maar hij moedigde bedrijven aan om de lonen te verhogen, ontslagen te voorkomen en de prijzen hoog te houden in een tijd waarin ze van nature hadden moeten afvallen (met eerdere recessie / depressiecycli leed de VS een tot drie jaar lage lonen en werkloosheid voordat de prijsdalingen leidden tot een herstel). Niet in staat om deze kunstmatige niveaus te handhaven en met een effectieve afsnijding van de wereldwijde handel daalde de Amerikaanse economie van een recessie in een depressie.

The Controversial New Deal

President Franklin Roosevelt, die president werd in 1933, beloofde enorme veranderingen, en inderdaad was de door hem geïnitieerde New Deal een innovatieve, ongekende reeks binnenlandse programma's en acties die waren ontworpen om het Amerikaanse bedrijfsleven te ondersteunen, de werkloosheid te verminderen en bescherm het publiek. Losjes gebaseerd op de Keynesiaanse economie, specifiek op het idee dat de overheid de economie kan (en zou moeten) stimuleren, stelde de New Deal verheven doelen om de nationale infrastructuur, volledige werkgelegenheid en gezonde lonen te creëren en te handhaven door middel van prijs-, loon- en zelfs productiecontroles .

Maar je zou kunnen stellen dat Roosevelt in wezen veel van de interventies van Hoover heeft voortgezet - alleen op grotere schaal. Hij bleef op zijn plaats een rigide focus op prijsondersteuning en minimumloon, en haalde de Amerikaanse goudstandaard van de goudstandaard af, en verbood individuen om gouden munten en edelmetaal op te potten. Hij verbood monopolistische (sommigen zouden zeggen competitieve) bedrijfspraktijken, stelde tientallen nieuwe openbare werkenprogramma's en andere bureaus voor het creëren van werkgelegenheid in en betaalde boeren en veeboeren om te stoppen of te bezuinigen op productie (een van de meest hartverscheurende raadsels van de periode was de vernietiging van overtollige gewassen, ondanks de behoefte van duizenden aan goedkoop voedsel).

Om te betalen voor deze initiatieven, samen met nieuwe programma's zoals sociale zekerheid, verdrievoudigde de federale belastingen tussen 1933 en 1940, inclusief accijnsverhogingen, persoonlijke inkomstenbelastingen, successierechten, vennootschapsbelasting en een excessieve winstbelasting.

Naast het opnieuw vertrouwen geven van het vertrouwen van het publiek, bereikten de New Deal-maatregelen wel meetbare resultaten: het financiële stelsel hervormen en stabiliseren (om instorting van instellingen door paniekerige opnames te voorkomen, verklaarde Roosevelt in april 1933 een officiële feestdag in maart 1933) ; een netwerk van dammen, bruggen, tunnels en wegen bouwen dat nog steeds bestaat; en het bieden van werkgelegenheid via deze en andere projecten. Hoewel de economie enigszins herstelde, was de rebound veel te zwak om het New Deal-beleid ondubbelzinnig als succesvol te beschouwen om Amerika uit de Grote Depressie te halen. (Zie

De economische effecten van de New Deal .) Historici en economen zijn het niet eens over het waarom. Keynesianen geven de schuld aan een gebrek aan federale uitgaven: Roosevelt ging niet ver genoeg in zijn op de overheid gerichte herstelplannen, beweren ze. Anderen beweren daarentegen dat door te proberen onmiddellijke verbetering aan te wakkeren - in plaats van de economische / conjunctuurcyclus de gebruikelijke tweejarige loop van het raken van de bodem te laten volgen en daarna terug te keren - Roosevelt, net als Hoover vóór hem, de pijn misschien zelfs heeft verlengd. Een UCLA-studie uit 2004 gepubliceerd in het Journal of Political Economy schatte dat de New Deal de Grote Depressie met minstens zeven jaar verlengde. Het is echter mogelijk dat het relatief snelle herstel dat de nasleep van andere depressies kenmerkte, misschien niet zo snel na 1929 plaatsvond, omdat het de eerste keer was dat het grote publiek, en niet alleen de Wall Street-elite, grote hoeveelheden verloor in de aandelenmarkt.

Historicus Robert Higgs voerde aan dat de nieuwe regels en voorschriften van Roosevelt zo snel waren en zo revolutionair waren - net als zijn beslissingen om naar derde en vierde voorwaarden te zoeken - dat bedrijven bang werden om in te huren of te investeren. Philip Harvey suggereert dat Roosevelt meer geïnteresseerd was in het aanpakken van maatschappelijke zorgen dan het creëren van een Keynesiaans macro-economisch stimuleringspakket.

Gevolgen van de Tweede Wereldoorlog

Als u alleen het bruto binnenlands product (BBP) en de werkgelegenheid meet, lijkt de Grote Depressie plotseling te eindigen rond 1941-1942, precies op het moment dat de Verenigde Staten de Tweede Wereldoorlog ingingen. Dit zijn echter zeer misleidende cijfers. Het is waar dat de werkloosheid daalde van acht miljoen in 1940 tot minder dan één miljoen in 1943. Er waren echter meer dan 16. 2 miljoen Amerikanen opgeroepen om in de strijdkrachten te vechten. Wat de particuliere sector betreft, groeide het reële werkloosheidscijfer tijdens de oorlog.

Vanwege tekorten in oorlogstijd (voornamelijk veroorzaakt door rantsoenering) nam de levensstandaard af en namen de belastingen dramatisch toe om de oorlogsinspanning te financieren. De particuliere investeringsactiviteit daalde van $ 17. 9 miljard in 1940 tot $ 5. 7 miljard in 1943, en de totale productie van de particuliere sector daalde bijna 50%.

Hoewel het idee dat de oorlog de Grote Depressie beëindigde, een denkfout is (in feite zou je kunnen betogen dat de reële omstandigheden op sommige manieren erger werden), begon het conflict de U.S. op weg naar herstel. Het opende internationale handelskanalen en omgekeerde prijs- en looncontroles. Plotseling wilde de regering veel dingen goedkoop laten maken en de vraag ervan fungeerde als een enorme financiële stimulans.

Toen de oorlog voorbij was, bleven de handelsroutes open. In de eerste 12 maanden daarna stegen private investeringen van $ 10. 6 miljard tot $ 30. 6 miljard. De aandelenmarkt brak in een paar jaar uit in een bull run.

The Bottom Line

De Grote Depressie was het resultaat van een ongelukkige combinatie van factoren: een felgroeiende Fed, protectionistische tarieven en inconsistent toegepaste interventionistische inspanningen van de overheid. Het had kunnen worden ingekort of zelfs vermeden door een verandering in een van deze. Terwijl debatten blijven over de vraag of de interventies te veel of te weinig waren, bestaan ​​veel van de hervormingen van de New Deal, zoals sociale zekerheid, werkloosheidsverzekering en landbouwsubsidies, nog steeds - net als de veronderstelling dat de federale overheid zou moeten handelen in tijden van nationale economische crisis. Deze erfenis is een van de redenen waarom de Grote Depressie wordt beschouwd als een van de belangrijkste gebeurtenissen in de moderne Amerikaanse geschiedenis.

'Grote depressie'