a:

Investeringsbanken in de Verenigde Staten worden voortdurend beoordeeld en gereguleerd door de Securities and Exchange Commission, of SEC. Ze worden ook af en toe gereguleerd en onderzocht door het Congres. Technisch gezien bestaan ​​investeringsbanken omdat ze juridisch werden onderscheiden van commerciële banken door voorafgaande akten van het Congres.

Investeringsbanken definiëren

Investeringsbanken werden een officiële juridische benaming volgens de bankwet van 1933, gewoonlijk Glass-Steagall genoemd. De bankwet was een reactie van het Congres op de financiële rampspoed van de Grote Depressie, waarbij meer dan 10.000 banken hun deuren sloten of activiteiten stopzetten.

Voorstanders van Glass-Steagall voerden aan dat de financiële sector minder riskant zou zijn door het verminderen van belangenconflicten tussen banken en klanten. Hoorzittingen werden gehouden door het subcomité Pecora-Glass om te bepalen of deposanten met onnodige risico's werden geconfronteerd door banken met beveiligingsfilialen. Er werd nooit substantieel bewijsmateriaal voorgelegd en er werd vastgesteld dat bankieren zou moeten worden gescheiden, maar beschermd door de Federal Deposit Insurance Corporation of FDIC.

Dit gaf aanleiding tot banken die alleen beleggen. Het Congres definieerde hen als banken in het overnemen en verhandelen van effecten. Daarentegen werden commerciële banken gedefinieerd als degenen die deposito's namen en leningen verstrekten.

De belemmeringen tussen commerciële en investeringsbankrelaties werden in 1999 verwijderd door de Financial Services Modernization Act of Gramm-Leach-Bliley. Een bredere term werd aangenomen voor alle soorten geldbemiddelaars: financiële instellingen.

Congres regulerende investeringsbanken

Verschillende andere invloedrijke akten van het Congres volgden de bankwet. De Securities Exchange Act van 1934 voorzag in nieuwe voorschriften voor effectenbeurzen en makelaars-handelaars; de SEC is gemaakt met deze act. De wet op beleggingsmaatschappijen en de wet op beleggingsadviseurs werden in 1940 aangenomen, waarbij regels werden opgesteld voor adviseurs, geldbeheerders en anderen.

Na een daling van de aandelenmarkten in 1969 ontstond bezorgdheid dat de handelsvolumes te groot werden voor investeringsbanken. Het Congres reageerde door de oprichting van de Securities Investor Protection Corporation of SIPC.

Investeringsbank kapitaalvereisten werden bijgewerkt in 1975 met de Uniform Net Capital Rule of UNCR. De UNCR dwong investeringsbanken ertoe een bepaald niveau van liquide activa te handhaven en ze te detailleren in driemaandelijkse financiële en operationele gecombineerde uniforme eengemaakte of FOCUS-rapporten.

Problemen met verschillende internationale kapitaalstandaarden hebben geleid tot het Bazels Akkoord van 1988. Ook al was het vooral bedoeld voor commerciële banken, het was een belangrijk moment in het creëren van supranationale regelgeving voor financiële instellingen.

Het congres probeerde de scheiding tussen investeringsbanken en handelsbanken in 1991 en 1995 te schrappen voordat het uiteindelijk slaagde met Gramm-Leach-Bliley. Met die wet konden financiële holdings worden opgericht die zowel commerciële banken, investeringsbanken als verzekeringsmaatschappijen als gelieerde ondernemingen konden bezitten.

De Sarbanes-Oxley-wet werd aangenomen in 2002, waarin leidinggevenden en gemachtigde accountants werden gereguleerd. Na de financiële crisis van 2008 heeft het Congres de Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act aangenomen. Dodd-Frank bracht een enorme hoeveelheid nieuwe regels voor allerlei financiële instellingen.

SEC Regulerende Investeringsbanken

De bevoegdheden van de SEC zijn een uitbreiding van die welke opgesomd zijn in de Congreswetgeving. Bijna elk aspect van investment banking wordt gereguleerd door de SEC. Dit omvat licenties, compensatie, rapportage, archivering, boekhouding, advertenties, productaanbiedingen en fiduciaire verantwoordelijkheden.