a:

De correlatiecoëfficiënt heeft een beperkt vermogen om rendementen op de aandelenmarkt voor individuele aandelen te voorspellen, maar heeft mogelijk een waarde bij het voorspellen van de mate waarin twee aandelen ten opzichte van elkaar bewegen. De correlatiecoëfficiënt is een statistische meting van de relatie tussen hoe twee aandelen tegelijk bewegen, en ook van de kracht van die relatie. Beleggers gebruiken vaak de correlatiecoëfficiënt om activa te diversifiëren bij het samenstellen van portefeuilles.

Hoewel de correlatiecoëfficiënt mogelijk niet in staat is toekomstige voorraadrendementen te voorspellen, is het nuttig als een hulpmiddel voor het beperken van risico's. Het is een hoofdcomponent van de moderne portefeuilletheorie (MPT), die een efficiënte frontier wil bepalen. De efficiënte grens biedt een gebogen relatie tussen een mogelijk rendement voor een mix van activa in een portefeuille versus een bepaald risico voor die mix van activa. Correlatie wordt in MPT gebruikt om gediversifieerde activa te omvatten die kunnen helpen het algehele risico van een portefeuille te verminderen. Een van de belangrijkste kritieken van MPT is dat het veronderstelt dat de correlatie tussen activa statisch is in de tijd; in werkelijkheid verschuiven correlaties vaak, vooral in perioden van hogere volatiliteit. Hoewel correlatie enige voorspellende waarde heeft, heeft het beperkingen in het gebruik ervan.

De correlatiecoëfficiënt wordt gemeten op een schaal van -1 tot 1. Een correlatiecoëfficiënt van 1 duidt op een perfecte positieve correlatie tussen twee aandelen, wat betekent dat de aandelen altijd dezelfde richting met dezelfde hoeveelheid verplaatsen. Een coëfficiënt van -1 geeft een perfecte negatieve correlatie aan, wat betekent dat de aandelen historisch altijd in de tegenovergestelde richting zijn bewogen. Als twee bestanden een correlatiecoëfficiënt van 0 hebben, betekent dit dat er geen correlatie is en dus geen relatie tussen de aandelen. Het is ongebruikelijk om een ​​perfecte positieve of negatieve correlatie te hebben. Beleggers kunnen de correlatiecoëfficiënt gebruiken om activa met negatieve correlaties te selecteren voor opname in hun portefeuilles. De berekening van de correlatiecoëfficiënt neemt de covariantie van de voorraden af ​​tegen het gemiddelde rendement voor elk aandeel gedeeld door het product van de standaardafwijking van de rendementen van elk aandeel.

De correlatiecoëfficiënt is in feite een lineaire regressie uitgevoerd op het rendement van elk aandeel ten opzichte van het andere. Indien grafisch in kaart gebracht, zou een positieve correlatie een opwaarts hellende lijn vertonen. Een negatieve correlatie zou een neerwaartse lijn vertonen. Hoewel de correlatiecoëfficiënt een maat is voor de historische relatie tussen twee aandelen, kan deze een leidraad vormen voor de toekomstige relatie tussen de activa.De correlatie tussen twee aandelen is echter aan verandering onderhevig. De correlatie kan veranderen, vooral in tijden van hogere volatiliteit. Perioden van hogere volatiliteit treden op wanneer het risico toeneemt voor portefeuilles. Als zodanig kan MPT beperkingen hebben in zijn vermogen om zich te beschermen tegen risico tijdens perioden van hoge volatiliteit als gevolg van de aanname dat correlaties constant blijven. Dit feit beperkt ook de voorspellende kracht van de correlatiecoëfficiënt.