a:

De Glass-Steagall Act beperkte het vermogen van commerciële banken om deel te nemen aan investeringspraktijken. Dit beleid werd geïmplementeerd na de Grote Depressie en het werd als een noodzaak beschouwd om te voorkomen dat banken geld van deposanten gebruiken om deel te nemen aan risicovolle handelspraktijken. Deze act werd in 1933 vastgelegd en maakte deel uit van het New Deal-programma van president Franklin Delano Roosevelt en werd later standaard in 1945.

Naast het voorkomen dat banken investeren op welke manier ze ook willen, heeft de Glass-Steagall Act een maatregel ingevoerd die de consumenten meer gemoedsrust biedt over het geld op hun betaalrekeningen. De Federal Deposit Insurance Corporation, gewoonlijk de FDIC genoemd, is opgericht om een ​​geldbedrag op de rekening van een deposant te verzekeren, tot een bepaald bedrag in dollars.

Er wordt getheoretiseerd dat het toestaan ​​van commerciële banken om te investeren zwaar heeft bijgedragen aan de Grote Depressie. Zulke praktijken begonnen rond 1900 en kwamen redelijk vaak voor. Banken namen grotere risico's dan wat voor die tijd werd geadviseerd, en bankiers investeerden zonder scrupules. De kredietverlening was overdreven en vrijuit gedaan, zonder veel aandacht voor de totale financiële cijfers. Dit ging zo door totdat de aandelenmarkt in 1929 neerstortte. In 1930 werd het bankwezen als een complete mislukking beschouwd. Investeringspraktijken gaven aan dat er meer geld beschikbaar was dan wat het in werkelijkheid was. De omstandigheden waren zo gruwelijk dat banken in 1933 gedwongen werden om een ​​periode van vier dagen te sluiten. Kort daarna werd de Glass-Steagall Act opgericht om te voorkomen dat een dergelijke gebeurtenis zich in de toekomst zou herhalen.