a:

De inmiddels vervallen Sovjet-Unie was geen goede plek voor haar burgers, die leden aan een chronisch tekort aan consumptiegoederen. Welke goederen voor hen beschikbaar waren, was in het algemeen inferieur aan wat beschikbaar was in het Westen.

Gedurende de bijna zeven decennia van zijn bestaan ​​van 1922 tot 1991 was de Unie van Socialistische Sovjetrepublieken een van de twee belangrijkste communistische machten - de andere was China - die het gecentraliseerde planningsmodel voor zijn economie volgde, een basisprincipe van het communisme .

Als zodanig kregen de gewone burgers van de Sovjet-Unie over het algemeen geen toegang tot geïmporteerde consumptiegoederen, vooral die vervaardigd in de Verenigde Staten. Ook wel bekend als "het IJzeren Gordijn", riep het Sovjet-economische systeem op tot zelfvoorziening in alle zaken, van brood tot kleding tot auto's en jachtvliegtuigen.

De Sovjetunie heeft om een ​​aantal redenen gefaald. Politieke analisten zeggen dat het Sovjet-economische systeem inferieur was aan de vrije markteconomie die door de Verenigde Staten en het grootste deel van het Westen werd aangenomen.

De input-output analyse ontwikkeld door Nobelprijswinnend econoom Wassily Leiontief ziet de economie als een netwerk van onderling verbonden industrieën; de output van één industrie wordt gebruikt als een input door een andere.

Gecentraliseerde planning liet echter weinig ruimte over voor snelle aanpassingen aan beoordelingsfouten of externe factoren waar de overheid geen controle over had. Toen één bedrijfstak faalde, volgden de andere industrieën hetzelfde.

Tegen het midden van de jaren tachtig had de Sovjet-Unie 98 procent controle over de detailhandel. Particuliere bedrijven waren taboe. Alleen de kleine familiebedrijven op het platteland bleven in handen van particulieren.

In de tussentijd waren de landen rond de Sovjetunie in de jaren na de Tweede Wereldoorlog een economische grootmacht geworden die consumptiegoederen produceerde die de kwaliteit van het leven voor de burgers die zich deze konden veroorloven sterk verbeterde. Met Duitse auto's, Franse parfums, Italiaanse wijnen en Britse apparaten, leefden West-Europeanen het goede leven in vergelijking met hun Sovjet-tegenhangers, die gewend waren geraakt aan lange wachtrijen wanneer de supply-to-market supply chain werd verstoord.

Het ergste van alles was dat de consumenten in de Sovjet-Unie een voorliefde hadden ontwikkeld voor buitenlandse producten, zoals de door U. S. vervaardigde Levi-jeans, ondanks het feit dat soortgelijke kleding in Sovjet-Unie tegen lagere prijzen verkrijgbaar was. Het deed er niet toe of de spijkerbroek werd gesmokkeld en tegen gruwelijke prijzen werd verkocht. Sovjetgebruikers hadden net genoeg contact met de buitenwereld om bekend te zijn met wat beschikbaar was en om goederen van betere kwaliteit te eisen dan het Sovjet-economische systeem hen kon bieden.

De Sovjet-Unie probeerde in haar geschiedenis de boodschap over te brengen dat het consumentisme een kwaad was dat alleen in het decadente Westen hoorde.Sovjetgebruikers geloofden anders, daarom verwelkomden ze de perestrojka en stortte de USSR in.