a:

In het verleden hebben opdrachteconomieën niet de luxe van overproductie; chronische tekorten zijn de norm. Ze hebben ook niet te maken gehad met werkloosheid, omdat de arbeidsparticipatie door de staat wordt gedwongen; werknemers hebben niet de mogelijkheid om niet te werken.

De kern van het probleem met opdrachteconomieën is een inefficiënte distributie van hulpbronnen, waaronder arbeid. Iemand moet bepalen hoeveel ijzer hij moet mijnen, hoeveel staal hij moet smeden, hoeveel wegbasis hij moet maken, hoeveel computers hij moet assembleren, hoeveel tarwe hij moet planten en miljoenen andere beslissingen. Nog belangrijker is dat de distributie rationeel moet worden gepland, afhankelijk van de beschikbaarheid en toekomstige behoefte van elke resource.

Bronnenverdeling in een commando-economie

Elke economie heeft een mechanisme nodig voor het verdelen van middelen en het plannen van toekomstige productie. In een socialistische commando-economie controleert de staat de productiemiddelen, wat betekent dat de distributie van hulpbronnen niet wordt aangedreven door concurrerende eigenaars; goederen worden in feite interne overdrachten.

In een systeem zonder vrije markten - waar prijzen worden ontdekt via concurrerende biedingen tussen producenten en consumenten - heeft de socialistische planner niet genoeg relevante informatie om deze vaststellingen te maken. Toewijzing in een dergelijke omgeving is willekeurig en chaotisch.

Deze inefficiëntie kan leiden tot overschotten in gebieden waar veel te veel middelen zijn toegewezen (en ernstige tekorten op andere gebieden), maar een algemeen overschot van de productie is onwaarschijnlijk, zo niet onmogelijk.

Overweeg een eenvoudig probleem, zoals het maken van spijkers. Een socialistische planner begint niet met marktprijzen, dus hij kan de relatie tussen verschillende resourcewaarden niet kennen. Toch moet hij beslissen welke metalen hij voor zijn nagels moet gebruiken. Hij moet beslissen hoeveel nagels hij nodig heeft en in welke maten. Hij moet ook beslissen welke productieprocessen het meest efficiënt zijn, welke distributiecentra grondstoffen zullen binnenbrengen en welke afgewerkte producten zullen verzenden.

Het probleem van de centrale planning is uitgebreid beschreven in een artikel geschreven door Ludwig von Mises in 1920, "Economic Calculation in the Socialist Commonwealth." Hij stelt dat er zonder vrije markten geen rationeel prijsmechanisme ontstaat; zonder een prijsmechanisme is economische berekening onmogelijk.

Overproductie als een verkeerde benaming

Sinds de tijd van Adam Smith hebben economen en publieke figuren gedebatteerd over het probleem van overproductie (en onderconsumptie, het bijbehorende gevolg). Deze problemen werden grotendeels opgelost door de negentiende-eeuwse econoom Jean-Baptiste Say, die aantoonde dat algemene overproductie onmogelijk is wanneer een prijsmechanisme bestaat.

Om het principe van Say's wet duidelijk te zien, stel je een economie voor met de volgende goederen: kokosnoten, jumpsuits en vissen. Plots verdrievoudigt de toevoer van vis. Dit betekent niet dat de economie overspoeld zal raken met goederen, dat werknemers wanhopig arm zullen worden of dat de productie niet meer rendabel zal zijn.

In plaats daarvan zal de koopkracht van vis (ten opzichte van jumpsuits en kokosnoten) afnemen. De prijs van vis daalt; sommige arbeidsmiddelen kunnen worden vrijgemaakt en overschakelen naar jumpsuit en kokosnootproductie. De algehele levensstandaard zal stijgen, zelfs als de toewijzing van arbeidsmiddelen er anders uitziet.

Volledige werkgelegenheid als een einde

Het is mogelijk om de werkloosheid uit te roeien door iedereen een schop te geven en hen (onder bedreiging van een gevangenisstraf) op te dragen gaten te graven. Hier zou volledige werkgelegenheid economisch rampzalig zijn.

Het is duidelijk dat werkloosheid (per se) niet het probleem is. Arbeid moet productief zijn, wat betekent dat het vrij kan bewegen waar het het meest nuttig is.