a:

De acid-test-ratio, ook wel de 'quick ratio' genoemd, wordt gebruikt om de kortetermijnliquiditeit en solvabiliteit van een organisatie te benadrukken. Beleggers en geldschieters gebruiken de zuur-test ratio als een meer ernstige versie van de huidige ratio, vaak op zoek naar een "pass" of "fail" waarde. Alle informatie die nodig is om de zuur-testverhouding te berekenen, is te vinden op de meest recente balans van het bedrijf.

De basisformule voor de zuurtestverhouding is: ATR = (Cash + Debiteuren + Kortlopende beleggingen) / Lopende verplichtingen.

Kortetermijninvesteringen omvatten verhandelbare effecten die snel kunnen worden geliquideerd. Het kortlopende schuldengedeelte van de balans omvat posten zoals crediteuren, overlopende passiva en kortlopende schulden. In tegenstelling tot andere kapitaalratio's houdt de zuur-testverhouding geen rekening met de waarde van bestaande inventaris.

Het is eenvoudig om zuur-testverhoudingen te vergelijken tussen beursgenoteerde bedrijven binnen dezelfde sector, omdat algemeen aanvaarde boekhoudprincipes (GAAP) rapportering vereist is door de Securities and Exchange Commission (SEC). Liquide middelen en debiteuren staan ​​vermeld onder het actiefdeel van de balans. De crediteurenadministratie, te betalen kosten en kortetermijnschulden zijn allemaal opgenomen onder de passiva. Aangezien de kapitaalbehoeften van bedrijfstak verschillen, is het het beste om de werkkapitaalratio's van vergelijkbare bedrijven of in de loop van de tijd te vergelijken met dezelfde onderneming.

Bedrijven hebben naar verwachting een ratio van minimaal 0, wat betekent dat ze over voldoende bestaande liquide activa beschikken om hun rekeningen te dekken. Verschillende factoren kunnen dit cijfer beïnvloeden; de timing van de aankoop van activa, het tijdstip van het aangetrokken kapitaal, de voorzieningen voor dubieuze debiteuren en het beleid inzake debiteurenbeheer zijn allemaal belangrijke determinanten van de zuur-testratio.