a:

Olie- en gasmaatschappijen meten reserves met behulp van gegevens die zijn verzameld uit geologische en seismische onderzoeken en met technische studies die aanwijzingen geven over hoe gemakkelijk of moeilijk herstel van de reserves kan zijn. Vervolgens vermelden ze hun reserves volgens classificaties die de waarschijnlijkheid van herstel aangeven. De twee standaard herstelclassificaties zijn bewezen en onbewezen. Binnen het onbewezen segment van reserves zijn er twee verfijndere classificaties: waarschijnlijk en mogelijk.

Met betrekking tot het aantonen van bewezen reserves, moeten olie- en gasbedrijven ook rekening houden met "bedrijfsomstandigheden", een term die de voor de terugwinning van olie benodigde break-even kosten schat. Ze moeten ook rekening houden met de noodzakelijke goedkeuringen van de regelgevende instanties. Zonder deze schattingen kunnen reserves niet als bewezen worden aangegeven, maar als waarschijnlijk. Daarom kunnen wijzigingen in terugwinningskosten of -regelgeving van invloed zijn op de classificatie van oliereserves.

Bewezen reserves worden aangeduid als 1P. Een 1P-classificatie geeft het aantal reserves aan dat naar schatting 90% zekerheid heeft dat het onder bestaande omstandigheden kan worden gerecupereerd. Bewezen reserves omvatten bewezen ontwikkelde reserves, of reserves die kunnen worden gerecupereerd met behulp van bestaande putten en apparatuur of met minimale extra investeringen en bewezen onontwikkelde reserves die alleen kunnen worden hersteld door het boren van nieuwe putten.

Niet-bewezen reserves zijn reserves met een 50% of lagere kans op herstel. Er zijn twee classificaties gebruikt om onbewezen reserves te vermelden. Reserves die naar schatting 50% kans op herstel hebben, worden vermeld als waarschijnlijke reserves. Reserves die slechts 10% kans op herstel hebben, worden als mogelijke reserves vermeld. Bewezen reserves plus waarschijnlijke reserves worden aangeduid als 2P. Het bedrag van 2P-reserves plus mogelijke reserves wordt vermeld als 3P-reserves.