a:

De wet van vraag en aanbod beïnvloedt het monetaire beleid in de Verenigde Staten via de aanpassing van de rentetarieven. Rentetarieven zijn de kosten van geld. Zij zijn de aangewezen tool voor centrale banken om de geldhoeveelheid te vergroten of te verkleinen.

Als de rente lager is, lenen meer mensen geld. Dit vergroot de geldhoeveelheid; er circuleert meer geld in de economie, wat zich vertaalt in meer aanwerving, toegenomen economische activiteit en een wind in de rug voor activaprijzen. Verhoging van de rente leidt ertoe dat mensen hun geld uit de economie halen om het op de bank te zetten en profiteren van een toename van het risicovrije rendement. Dit heeft de neiging de economische activiteit te verminderen en de activaprijzen te temperen.

De Federal Reserve verhoogt de geldhoeveelheid wanneer ze de economie wil stimuleren, deflatie wil voorkomen, de activaprijzen wil verhogen en de werkgelegenheid wil vergroten. Wanneer het de inflatoire druk wil verminderen, verhoogt het de rentetarieven en verlaagt het de geldhoeveelheid. Kortom, wanneer het een recessie verwacht, begint het de rentetarieven te verlagen en verhoogt het de rente wanneer de economie oververhit raakt.

De wet van vraag en aanbod wordt ook weerspiegeld in de invloed van veranderingen in de geldhoeveelheid op activaprijzen. Het verlagen van de rente verhoogt de geldhoeveelheid. Het bedrag van de activa in de economie blijft echter hetzelfde, maar de vraag naar deze activa neemt toe, waardoor de prijzen stijgen. Meer dollars jagen op een vast bedrag aan activa. Het verminderen van de geldhoeveelheid werkt op dezelfde manier. Activa blijven vast, maar het aantal dollars in omloop daalt, waardoor neerwaartse druk op de prijzen ontstaat, omdat minder dollars deze activa najagen.