Een sanctie is een boete die wordt geheven over een ander land of over individuele burgers van een ander land. Het is een instrument van buitenlands beleid en economische druk dat kan worden omschreven als een soort van wortel-en-stok benadering van het omgaan met internationale handel en politiek. <> In september 2015 kondigde Oekraïense premier Arseny Yatseniuk aan dat zijn land Russische vliegtuigen zou verbieden uit Oekraïense bodem. Het verbod is ingegaan op 25 oktober 2015. Slechts enkele dagen na de aankondiging van Oekraïne, reageerde het Russische Ministerie van Transport met het bedreigen van een vergeldingsverbod tegen de Oekraïne, volgens TASS, het Russische officiële persagentschap.

En dat is nog maar de laatste variatie op een bekend thema. Deze aangekondigde vliegtuigverboden komen meer dan een jaar nadat de Verenigde Staten en de Europese Unie de Amerikaanse en Europese activa van leden van Vladimir Poetin's 'inner circle', waaronder politici, bedrijfsleiders en één bank, in maart 2014 bevriezen. Rusland reageerde door verschillende Amerikaanse politici te sanctioneren, waaronder huisvoorzitter John Boehner, hoofd van de senaat, Harry Reid, en senator van Arizona, John McCain. De impact van Russische sancties op Amerikaanse politici was ogenschijnlijk beperkt en werd met humor behandeld: John McCain is in een twintigtal twitter gedupeerd, "Ik denk dat dit betekent dat mijn voorjaarsvakantie in Siberië uit is, Gazprom-voorraad verloren is en geheime bankrekening in Moskou is bevroren. "

Hoewel de beoogde Russen niet allemaal over buitenlandse bezittingen beschikten, werden ze financieel zwaar belast. Ze waren niet in staat om dollar-gedenomineerde transacties uit te voeren; banken waren minder bereid om hen te helpen uit angst om westerse regeringen kwaad te doen; en Amerikaanse bedrijven konden niet met hen samenwerken. Op de lange termijn hadden deze sancties waarschijnlijk minder impact dan bredere sancties op de Russische energie-export naar Europa. Ongeveer 53% van de Russische gasuitvoer naar de EU gaat naar schatting 24 miljard dollar per jaar.

Een land heeft een aantal verschillende soorten sancties tot zijn beschikking. Hoewel sommige op grotere schaal worden gebruikt dan andere, is het algemene doel van elk van hen om een ​​gedragsverandering te forceren.

Sancties kunnen vele vormen aannemen

Een sanctie kan op verschillende manieren worden toegepast. Deze omvatten:

Tarieven - Belastingen op goederen die uit een ander land worden ingevoerd.

• Quota: een limiet voor het aantal goederen dat vanuit een ander land kan worden geïmporteerd of naar dat land kan worden verzonden.
• Embargo's - Een handelsbeperking die verhindert dat een land handelt met een ander land. Een overheid kan bijvoorbeeld voorkomen dat haar burgers of bedrijven goederen of diensten leveren aan een ander land.
• Niet-tarifaire belemmeringen (NTB's) - Dit zijn niet-tarifaire beperkingen op geïmporteerde goederen en kunnen licentieverplichtingen en verpakkingsvereisten, productnormen en andere vereisten omvatten die niet specifiek een belasting zijn.
• Vaste activa of inbeslagnames - Voorkomen dat activa van een land of individu worden verkocht of verplaatst.
• Soorten sancties

Sancties zijn op verschillende manieren gecategoriseerd. Een manier om ze te beschrijven is door het aantal partijen dat de sanctie uitvaardigt. Een "eenzijdige" sanctie betekent dat één enkel land de sanctie ten uitvoer legt, terwijl een "bilaterale" sanctie inhoudt dat een groep of een groep landen het gebruik ervan ondersteunt. Aangezien bilaterale sancties worden vastgesteld door groepen landen, kunnen ze als minder riskant worden beschouwd omdat geen enkel land op het spel staat voor het resultaat van de sanctie. Unilaterale sancties zijn riskanter, maar kunnen zeer effectief zijn als ze worden uitgevoerd door een economisch machtig land.

Een andere manier om sancties te categoriseren is door de soorten handel die ze beperken. Exportsancties blokkeren goederen die

naar een land overbruggen, terwijl importsancties goederen blokkeren als het land wordt verlaten. De twee opties zijn niet gelijk en zullen resulteren in verschillende economische vertakkingen. Het blokkeren van goederen en diensten om een ​​land binnen te komen (een exportsanctie) heeft over het algemeen een lichtere impact dan het blokkeren van goederen of diensten uit dat land (een importstraf). Exportsancties kunnen een stimulans zijn om de geblokkeerde goederen voor iets anders te vervangen. Een geval waarin een exportsanctie zou kunnen werken, is het blokkeren van gevoelige technologische kennis van het betreden van het doelland (denk aan geavanceerde wapens). Het is moeilijker voor het doelland om dit soort van goed in huis te creëren. Het blokkeren van de export van een land door middel van een importsanctie vergroot de kans dat het doelland een aanzienlijke economische last zal ervaren. Op 31 juli 2013 keurde de VS bijvoorbeeld de rekening H.R. 850 goed, die in feite Iran blokkeerde voor het verkopen van olie in het buitenland vanwege zijn nucleaire programma. Deze rekening volgde op een jaar waarin de Iraanse olie-export al door internationale sancties was gehalveerd. Als landen de producten van het doelland niet importeren, kan de doeleconomie worden geconfronteerd met instorting van de industrie en werkloosheid, wat een aanzienlijke politieke druk op de regering kan uitoefenen.

Gerichte sancties

Hoewel het doel van sancties is om een ​​land te dwingen zijn gedrag te veranderen, is er veel verschil in de manier waarop de sancties worden genivelleerd en door wie ze worden getarget. Sancties kunnen zich richten op een land als geheel, zoals in het geval van een embargo op de export van een land (bijv. VS-sancties tegen Cuba). Ze kunnen zich richten op specifieke industrieën, zoals een embargo op de verkoop van wapens van aardolie. Sinds 1979 hebben de Verenigde Staten en de Europese Unie de invoer of uitvoer van goederen en diensten naar Iran verboden.

Sancties kunnen ook gericht zijn op individuen, zoals politieke figuren of bedrijfsleiders, zoals de eerder genoemde E. U. en U. S.-sancties tegen de bondgenoten van Putin in maart 2014.Het opleggen van dit soort sancties is bedoeld om financiële problemen te veroorzaken voor een kleine groep individuen in plaats van de bevolking van een land te beïnvloeden. Dit type sanctiestrategie wordt het meest waarschijnlijk gebruikt wanneer de politieke en economische macht geconcentreerd is in de handen van een relatief kleine groep individuen die internationale financiële belangen hebben.

Een militair dreigingsalternatief

Hoewel landen al eeuwenlang sancties gebruiken om het handelsbeleid van anderen te beïnvloeden of te beïnvloeden, is handelsbeleid zelden de enige strategie die wordt gebruikt in het buitenlands beleid. Het kan gepaard gaan met diplomatieke en militaire acties. Een sanctie kan echter een aantrekkelijker instrument zijn, omdat dit economische kosten met zich meebrengt voor de acties van een land in plaats van een militaire. Militaire conflicten zijn duur, arbeidsintensief, kosten en kunnen de woede van andere naties opwekken als gevolg van het menselijk leed veroorzaakt door geweld.

Bovendien is het voor een land niet haalbaar om met militair geweld op elk politiek probleem te reageren: legers zijn vaak niet groot genoeg. Bovendien zijn sommige problemen eenvoudig niet geschikt voor gewapende interventie. Sancties worden over het algemeen gebruikt wanneer diplomatieke inspanningen hebben gefaald.

Wanneer is het tijd om sancties op te leggen?

Sancties kunnen om verschillende redenen worden toegepast, zoals een vergeldingsmaatregel voor de economische activiteiten van een ander land. Een staalproducerend land kan bijvoorbeeld een sanctie gebruiken als een ander land een ontluikende staalindustrie probeert te beschermen door een invoerquotum op buitenlands staal te stellen. Sancties kunnen ook worden gebruikt als een zachtere tool, vooral als een afschrikmiddel voor mensenrechtenschendingen (bijvoorbeeld de Amerikaanse sancties tegen het Zuid-Afrikaanse Zuid-Afrika). De Verenigde Naties kunnen het gebruik van bilaterale sancties tegen een land vergoelijken als het mensenrechtenschendingen bestrijdt, of als het resoluties over kernwapens schendt.

Soms is de dreiging van een sanctie voldoende om het beleid van het doelland te wijzigen. Een dreiging houdt in dat het land dat de dreiging afgeeft bereid is om economische tegenspoed te doorstaan ​​om het doelland te bestraffen als er geen verandering optreedt. De kosten van de dreiging zijn lager dan die van militair ingrijpen, maar het heeft nog steeds een economisch gewicht. In 2013 werden Zimbabwe's president Robert Mugabe en zijn binnencirkel bijvoorbeeld door de US gesanctioneerd vanwege vermeende schendingen van rechten.

Soms kan een land overwegen om sancties op te leggen om binnenlandse redenen in plaats van om internationale redenen. Soms komt het nationalisme om de hoek kijken en kan de regering van een land een sanctie gebruiken als een manier om vastberadenheid te demonstreren of om afleiding van huiselijke problemen te creëren. Vanwege dit probleem trachten internationale organisaties zoals de Wereldhandelsorganisatie (WTO) een deel van de druk op te heffen en panels op te zetten om geschillen tussen landen objectief te onderzoeken. Dit is vooral handig om grotere problemen onderweg te voorkomen, omdat sancties kunnen leiden tot economisch schadelijke handelsoorlogen die kunnen overslaan naar landen die niet betrokken zijn in het oorspronkelijke geschil.

De mate van economisch lijden veroorzaakt door een sanctie is vaak niet onmiddellijk bekend. Onderzoek heeft aangetoond dat de ernst van de economische impact op het doelland toeneemt naarmate het niveau van internationale samenwerking en coördinatie toeneemt. Het zal ook meer uitgesproken zijn als de landen die betrokken zijn bij de sanctie eerder nauwe betrekkingen hadden, aangezien de handelsbetrekkingen waarschijnlijk groter zijn als de landen een verstandhouding hebben.

Gevolgen van een sanctie

De onmiddellijke impact van een importsanctie op het doelland is dat de export van het land niet in het buitenland wordt gekocht. Afhankelijk van de economische afhankelijkheid van het doelland van het geëxporteerde goed of de geëxporteerde dienst, kan dit een verlammend effect hebben. De sanctie kan het soort politieke en economische instabiliteit veroorzaken dat resulteert in een totalitair regime, of het kan een mislukte staat creëren door een machtsvacuüm. Het leed van het doelland wordt uiteindelijk gedragen door de burgers, die in tijden van crisis het regeerakkoord kunnen stollen in plaats van omver te werpen. Een kreupel land kan een broedplaats zijn voor extremisme, een scenario dat het initiërende land waarschijnlijk liever niet aan zou pakken.

Sancties kunnen de wet van onbedoelde gevolgen volgen. Zo heeft de Organisatie van Arabische olie-exporterende landen (OAPEC) in 1973 een embargo op olie-leveranties aan de Verenigde Staten uitgevaardigd als een straf voor het opnieuw leveren van Israël aan wapens. OAPEC gebruikte het embargo als een instrument voor buitenlandse politiek, maar de effecten vloeiden over en verergerden de wereldwijde beurscrash van 1973-74. De instroom van kapitaal uit hogere olieprijzen resulteerde in een wapenwedloop in landen in het Midden-Oosten - een destabiliserend probleem - en resulteerde niet in de beleidsverandering die OAPEC voorzag. Daarnaast hebben veel landen waarvoor embargo is ingesteld een korting op het olieverbruik en vereisen zij een efficiënter gebruik van aardolieproducten, waardoor de vraag verder afneemt.

Sancties kunnen de kosten voor consumenten en bedrijven in de landen die ze veroorzaken, verhogen, omdat het doelland geen goederen kan kopen, wat resulteert in economisch verlies door werkloosheid en productieverlies. Bovendien zal het land van afgifte de keuze van goederen en diensten die binnenlandse consumenten hebben, verminderen en de kosten van het zakendoen verhogen voor bedrijven die elders naar voorraden moeten zoeken. Als een sanctie eenzijdig wordt opgelegd, kan het doelland een derde land gebruiken om het effect van geblokkeerde import of export te omzeilen.

De bottom line

Het succes van sancties varieert afhankelijk van het aantal betrokken partijen. Bilaterale sancties zijn effectiever dan unilaterale sancties, maar het slagingspercentage is over het algemeen vrij laag. In veel omstandigheden veroorzaakten de sancties economische schade zonder het beleid van het doelland te veranderen. Sancties zijn uiteindelijk botte instrumenten van het buitenlands beleid, omdat hun inzet zelden nauwkeurig genoeg is om alleen de doeleconomie te beïnvloeden, en omdat ze veronderstellen dat economische schade zal leiden tot het soort politieke druk die het aanstichtende land ten goede zal komen.