De risicoparity-benadering voor het samenstellen van een portefeuille beoogt het kapitaal in een portefeuille toe te wijzen op basis van een risicogewogen basis. Asset allocation is het proces waarbij een belegger het kapitaal in een portefeuille verdeelt over verschillende soorten activa. De traditionele portefeuilleallocatie bedraagt ​​60% voor aandelen en 40% voor obligaties. Deze allocatie werkt echter niet goed tijdens het aantrekken van beurzen en economische instabiliteit. De risicoparity-benadering probeert de risico's en scheefgroei van de traditionele portefeuillediversificatie te vermijden. Het maakt de constructie mogelijk van een optimale portefeuille, rekening houdend met de volatiliteit van de activa die deel uitmaken van de portefeuille.

Traditionele activaspreiding

De traditionele wijsheid is om 60% van een portefeuille toe te wijzen aan aandelen en 40% aan obligaties en andere vastrentende instrumenten. Een andere gemeenschappelijke stelregel is om de leeftijd van een belegger af te trekken van 100 om het percentage te bepalen dat moet worden toegewezen aan obligaties. Hoewel dit zeker een meer gediversifieerde portefeuille zal opleveren dan alleen aandelen of alleen obligaties, schiet het tekort in het kunnen weerstaan ​​van volatiliteit en economische neergangen.

Met deze traditionele portefeuilleallocatie omvatten aandelen 90% van het portefeuillerisico. Historisch gezien hebben aandelen drie keer de volatiliteit van vastrentende effecten gehad. De hogere aandelenvolatiliteit overtreft de diversificatievoordelen van de obligaties. De traditionele portefeuilleallocatie verliep niet goed tijdens de financiële crisis van 2008, toen de aandelen tijdens de verhoogde volatiliteit van de periode dramatisch daalden. Risicopariteit vermijdt deze concentratie van risico's in aandelen.

Security Market Line

De theorie van de risicospreidingstoewijzing is erop gericht beleggers te helpen bij het bouwen van portefeuilles die voldoende gediversifieerd zijn, maar toch aanzienlijke rendementen kunnen behalen. Risicopariteit maakt gebruik van het concept van de beveiligingsmarktregel als onderdeel van zijn aanpak.

De veiligheidsmarktregellijn is een grafische weergave van de relatie tussen het risico en het rendement van een actief. Het wordt gebruikt in de Capital Asset Pricing Method (CAPM). De helling van de lijn wordt bepaald door de bèta van de markt. De lijn loopt naar boven. Hoe groter de mogelijkheid voor de teruggave van een activum, hoe groter het risico dat aan dat activum verbonden is.

Er is een ingebouwde veronderstelling dat de helling van de lijn van de effectenmarkt constant is. De constante helling is mogelijk niet nauwkeurig. Voor de traditionele toewijzing 60/40 moeten beleggers meer risico nemen om aanvaardbare rendementen te behalen. De diversificatievoordelen zijn beperkt omdat risicovollere aandelen aan de portefeuille worden toegevoegd. Risicopariteit lost dit probleem op door gebruik te maken van leverage om de hoeveelheid volatiliteit en risico over de verschillende activa in de portefeuille gelijk te maken.

Gebruik van hefboom

Risicopariteit gebruikt hefboomwerking om het aandelenrisico in een portefeuille te verminderen en te diversifiëren terwijl het nog steeds gericht is op langetermijnprestaties. Het voorzichtige gebruik van leverage in liquide activa kan de volatiliteit van aandelen alleen verminderen. Risicopariteit streeft naar gelijk rendement voor portefeuilles met verminderd risico.

Een portefeuille met een toewijzing van 100% aan aandelen heeft bijvoorbeeld een risico van 15%. Neem een ​​portefeuille aan met een gematigde leverage van ongeveer 2. 1 keer de hoeveelheid kapitaal in een portefeuille met 35% toegewezen aan aandelen en 65% aan obligaties. Deze portefeuille heeft hetzelfde verwachte rendement als de portefeuille zonder hefbomen, maar met een geannualiseerd risico van slechts 12,7%. Dit is een vermindering van 15% van de hoeveelheid risico.

Het gebruik van leverage kan verder worden toegepast op portefeuilles die andere activa bevatten. De sleutel is dat de activa in de portefeuille geen perfecte correlatie hebben. Leverage wordt gebruikt om het risico gelijkmatig te verdelen over alle activaklassen die deel uitmaken van de portefeuille. Het gebruik van leverage verhoogt in essentie de diversificatie in de portefeuille. Dit verlaagt het algehele portefeuillerisico en biedt toch aanzienlijke rendementen.

Rol van correlatie

Correlatie is een belangrijk concept bij het samenstellen van een risicoparity-portefeuille. Correlatie is een statistische maat voor hoe twee activaprijzen ten opzichte van elkaar bewegen. De maat van een correlatiecoëfficiënt is een maat tussen -1 en +1. Een correlatie van -1 vertegenwoordigt een perfecte inverse relatie tussen twee activaprijzen. Dus wanneer een actief stijgt, zal het andere actief de hele tijd dalen. Een correlatie van +1 geeft aan dat er een perfecte lineaire relatie is tussen de twee activaprijzen. Beide activa verplaatsen zich in dezelfde richting in dezelfde richting. Wanneer één actief met 5% toeneemt, stijgt het andere activum dus met hetzelfde bedrag. Een correlatie van 0 geeft aan dat er geen statistische relatie bestaat tussen de activaprijzen.

Perfecte positieve en negatieve correlaties zijn over het algemeen moeilijk te vinden in de financiële wereld. Nog, met inbegrip van activa die negatieve correlaties met elkaar hebben, verbetert de diversiteit van een portfolio. Correlatieberekeningen zijn gebaseerd op historische gegevens; er is geen garantie dat deze correlaties in de toekomst zullen voortduren. Dit is een van de belangrijkste kritieken van zowel moderne portefeuilletheorie (MPT) als risicopariteit.

Rebalancing Requirement and Management

Het gebruik van leverage in een risicoparity-benadering vereist het regelmatig opnieuw in evenwicht brengen van activa. Mogelijk moeten de met vreemd vermogen belaste beleggingen worden geëvenaard om de blootstelling aan volatiliteit voor elk activaklasse niveau te behouden. Risico-pariteitstrategieën kunnen gebruikmaken van derivaten, dus deze posities vereisen actief beheer.

Anders dan voor aandelen, verdienen activaklassen zoals grondstoffen en andere derivaten meer aandacht. Er kunnen margestortingen zijn waarvoor contant geld nodig is om een ​​positie te behouden. Beleggers kunnen ook posities naar een andere maand rollen in plaats van contracten te houden tot de vervaldatum. Dit vereist een actief beheer van die posities evenals contanten in de portefeuille om eventuele margestortingen te dekken.Er is ook een hoger risico bij het gebruik van leverage, inclusief het risico van wanbetaling door tegenpartijen.

overeenkomsten met de moderne-theorie over de portefeuille

MPT en de benadering van de risicoparity hebben veel gemeen. Volgens MPT is het totale risico van elke portefeuille kleiner dan het bedrag van het risico voor elke activaklasse als de activaklassen geen perfecte correlatie hebben. MPT probeert op dezelfde manier een portefeuille langs de efficiënte grens te bouwen door gediversifieerde activa op basis van correlaties op te nemen. Zowel MPT als de risicoparity-benadering kijken naar de historische correlatie tussen verschillende activaklassen bij de samenstelling van de portefeuille. Toenemende diversificatie kan het totale portefeuillerisico verminderen.