Tijdens het dotcom-tijdperk waren er voorspellingen over de Dow Jones-index tot 30.000. Maar dit was een tijd waarin de markt zichzelf verloor aan de hype. Wanneer investeerders, samen met hun waarderingen, van deze hoogte terugkomen naar de aarde, kan er een luide dreun zijn en iedereen eraan herinneren dat het tijd is om terug te keren naar de fundamentals en een belangrijk aspect van de waarderingen van aandelen te bekijken: de gewogen gemiddelde kosten van kapitaal (WACC).

WACC
De kapitaalfinanciering van een bedrijf bestaat uit twee componenten: schulden en eigen vermogen. Lenders en aandeelhouders verwachten elk een bepaald rendement op de fondsen of het kapitaal dat ze hebben verstrekt. De kapitaalkosten zijn het verwachte rendement voor aandeelhouders (en aandeelhouders) en voor debtholders, dus WACC vertelt ons het rendement dat beide stakeholders - aandeelhouders en kredietverstrekkers - kunnen verwachten. WACC, met andere woorden, vertegenwoordigt de opportuniteitskosten van de investeerder om het risico te nemen om geld in een bedrijf te stoppen.

Om WACC te begrijpen, moet je een bedrijf zien als een zak geld. Het geld in de zak komt uit twee bronnen: schulden en eigen vermogen. Geld uit bedrijfsoperaties is geen derde bron omdat, na betaling voor schulden, het resterende geld dat niet wordt terugbetaald aan de aandeelhouders in de vorm van dividenden, in naam van de aandeelhouders in de zak wordt bewaard. Als schuldhouders een rendement van 10% op hun investering eisen en aandeelhouders een rendement van 20% vereisen, zullen projecten die door de zak geld worden gefinancierd gemiddeld 15% moeten terugbetalen om houders van schulden en aandelen tevreden te stellen. De 15% is de WACC.

Als het enige geld dat de zak bevatte $ 50 was van debtholders en $ 50 van aandeelhouders, en het bedrijf $ 100 in een project investeerde, zou het rendement van dit project, om aan de verwachtingen te voldoen, $ 5 a moeten teruggeven jaar tot debtholders en $ 10 per jaar aan aandeelhouders. Hiervoor is een totaal rendement van $ 15 per jaar vereist, of een WACC van 15%.

WACC: een beleggingstool
Effectenanalisten gebruiken WACC de hele tijd bij het waarderen en selecteren van beleggingen. In discounted cash flow-analyse wordt bijvoorbeeld WACC gebruikt als de discontovoet toegepast op toekomstige kasstromen voor het afleiden van de netto contante waarde van een bedrijf. WACC kan worden gebruikt als een drempel om de ROIC-prestaties te beoordelen. Het speelt ook een belangrijke rol bij berekeningen met economische toegevoegde waarde (EVA).

Beleggers gebruiken WACC als een instrument om te beslissen of ze willen beleggen. De WACC vertegenwoordigt het minimum rendement dat een bedrijf waarde oplevert voor zijn beleggers. Laten we zeggen dat een bedrijf een rendement oplevert van 20% en een WACC van 11% heeft. Dat betekent dat voor elke dollar die het bedrijf in kapitaal investeert, het bedrijf negen cent van waarde creëert. Als daarentegen het rendement van het bedrijf lager is dan dat van WACC, verliest het bedrijf waarde, wat aangeeft dat beleggers hun geld ergens anders moeten neerleggen.

WACC dient als een bruikbare realiteitscheck voor beleggers. Om bot te zijn, zou de gemiddelde belegger waarschijnlijk niet de moeite nemen om WACC te berekenen, omdat het een gecompliceerde maatregel is die veel gedetailleerde bedrijfsinformatie vereist. Desalniettemin helpt het beleggers de betekenis van WACC te kennen wanneer ze het in rapporten van brokerageanalisten zien.

WACC berekenen
Om WAAC te berekenen, moeten beleggers de kosten van het eigen vermogen en de kosten van schulden bepalen. Hier is een uitsplitsing:

Cost of Equity De kosten van eigen vermogen kunnen een beetje lastig zijn om te berekenen, omdat aandelenkapitaal geen "expliciete" kosten met zich meebrengt. In tegenstelling tot schulden, die het bedrijf moet betalen in de vorm van vooraf bepaalde rente, heeft het eigen vermogen geen concrete prijs die het bedrijf moet betalen, maar dat betekent niet dat er geen vermogenskosten zijn. Gemeenschappelijke aandeelhouders verwachten een bepaald rendement op hun aandeleninvestering in een vennootschap te verkrijgen. Het vereiste rendementsniveau van de aandeelhouders is een kostenpost vanuit het perspectief van de onderneming, want als het bedrijf dit verwachte rendement niet behaalt, zullen aandeelhouders gewoon hun aandelen verkopen, waardoor de prijs daalt. De kosten van eigen vermogen zijn in feite wat het de onderneming kost om een ​​aandelenkoers in theorie bevredigend te houden voor beleggers. Op basis hiervan is de meest algemeen aanvaarde methode voor het berekenen van de kosten van eigen vermogen afkomstig van het Nobelprijswinnend model voor prijsbepaling van kapitaalactiva (CAPM): Re = Rf + Beta (Rm-Rf). Maar wat betekent dat?

• Rf - Risicovrij tarief - Dit is het bedrag dat wordt verkregen door te beleggen in effecten die als vrij van kredietrisico worden beschouwd, zoals staatsobligaties van ontwikkelde landen. De rentevoet van de Amerikaanse Treasury Bills wordt vaak gebruikt als een proxy voor de risicovrije rente.
• ß - Beta - Dit meet hoeveel de aandelenprijs van een bedrijf reageert op de markt als geheel. Een bèta van één geeft bijvoorbeeld aan dat het bedrijf zich in lijn met de markt beweegt. Als de bèta meer dan één is, overdrijft het aandeel de bewegingen van de markt; minder dan één betekent dat het aandeel stabieler is. Af en toe kan een bedrijf een negatieve bèta hebben (bijvoorbeeld een goudmijnbedrijf), wat betekent dat de aandelenkoers in de tegenovergestelde richting van de bredere markt beweegt. (Meer informatie in Beta: Know The Risk .)

  Voor openbare bedrijven kunt u databaseservices vinden die bèta's van bedrijven publiceren. Weinig diensten doen het beter om bèta's te schatten dan BARRA. Hoewel je je misschien niet kunt veroorloven om je te abonneren op de bèta-schattingsservice, beschrijft deze site het proces waarmee ze met 'fundamentele' bèta's komen. Bloomberg en Ibbotson zijn andere waardevolle bronnen van industriebèta's.

• (Rm - Rf) = Aandelenmarktrisico Premium - De risicopremie op het aandelenrisico (EMRP) vertegenwoordigt het rendement dat beleggers verwachten om hen te compenseren voor het nemen van extra risico door te beleggen in de aandelenmarkt bovenop de risicovrije beleggingen rate. Met andere woorden, het is het verschil tussen de risicovrije rente en de marktrente. Het is een zeer omstreden figuur. Veel commentatoren beweren dat het gestegen is als gevolg van het idee dat het houden van aandelen riskanter is geworden.

  Het vaak aangehaalde EMRP is gebaseerd op het historisch gemiddelde jaarlijkse extra rendement dat wordt behaald door te beleggen op de aandelenmarkt boven de risicovrije rente. Het gemiddelde kan worden berekend met behulp van een rekenkundig gemiddelde of een geometrisch gemiddelde. Het geometrische gemiddelde levert een jaarlijks samengestelde snelheid van excess return op en zal in de meeste gevallen lager zijn dan het rekenkundig gemiddelde. Beide methoden zijn populair, maar het rekenkundig gemiddelde is wijdverspreid geaccepteerd.

  Nadat de kosten van het eigen vermogen zijn berekend, kunnen aanpassingen worden doorgevoerd om rekening te houden met risicofactoren die specifiek zijn voor het bedrijf, waardoor het risicoprofiel van het bedrijf van het bedrijf kan worden verhoogd of verlaagd. Dergelijke factoren zijn onder meer de grootte van het bedrijf, hangende rechtszaken, concentratie van klanten en afhankelijkheid van belangrijke werknemers. Aanpassingen zijn volledig een kwestie van beleggersoordeel en verschillen van bedrijf tot bedrijf. (Meer informatie in Het Capital Asset Pricing-model: een overzicht .)

Kosten van schulden
In vergelijking met de kosten van het eigen vermogen is de kost van schulden vrij eenvoudig te berekenen. Het tarief dat wordt toegepast om de kosten van schulden (Rd) te bepalen, moet de huidige marktrente zijn die het bedrijf aan zijn schuld betaalt. Als de onderneming geen marktrente betaalt, moet een passende marktrente worden berekend die de onderneming moet betalen.

Aangezien bedrijven profiteren van de belastingaftrek die beschikbaar is op betaalde rente, is de nettokost van de schuld feitelijk de betaalde rente minus de belastingbesparing die voortvloeit uit de fiscaal aftrekbare rentebetaling. Daarom zijn de kosten na belasting van de schulden Rd (1 - belastingtarief voor ondernemingen).

Tenslotte - Kapitaalstructuur
De WACC is het gewogen gemiddelde van de kosten van het eigen vermogen en de kosten van schulden op basis van het aandeel van schulden en eigen vermogen in de kapitaalstructuur van de onderneming. Het schuldaandeel wordt vertegenwoordigd door D / V, een ratio die de schuld van het bedrijf vergelijkt met de totale waarde van het bedrijf (eigen vermogen + schuld). Het deel van het eigen vermogen wordt vertegenwoordigd door E / V, een ratio die het eigen vermogen van het bedrijf vergelijkt met de totale waarde van het bedrijf (eigen vermogen + schuld). De WACC wordt voorgesteld door de volgende formule: WACC = Re x E / V + Rd x (1 - tarief vennootschapsbelasting) x D / V.

De WACC van een bedrijf is een functie van de mix tussen schuld en eigen vermogen en de kosten van die schuld en eigen vermogen. Enerzijds hebben de dalende rentetarieven in de afgelopen jaren de WACC van bedrijven verlaagd. Aan de andere kant hebben de golf van bedrijfsrampen zoals die van Enron en WorldCom het waargenomen risico van beleggingen in aandelen vergroot. (Meer informatie in De kapitaalstructuur van een bedrijf evalueren .)

Wees gewaarschuwd: de WACC-formule lijkt eenvoudiger te berekenen dan in werkelijkheid het geval is. Net zoals twee mensen bijna nooit een kunstwerk op dezelfde manier interpreteren, zullen zelden twee mensen dezelfde WACC afleiden. En zelfs als twee mensen dezelfde WACC bereiken, zullen alle andere toegepaste oordelen en waarderingsmethoden er waarschijnlijk voor zorgen dat elkeen een andere mening heeft over de componenten waaruit de bedrijfswaarde bestaat.