a:

Perfecte concurrentie en Pareto-efficiëntie zijn afzonderlijke theoretische economische constructies. Concreet biedt perfecte concurrentie het kader voor een Pareto-optimale gebeurtenis. Een markt bereikt Pareto-efficiëntie wanneer het onmogelijk wordt om één partij te verbeteren zonder een partij slechter af te maken.

Hypothetisch gezien, als middelen zouden worden gebruikt voor hun maximale efficiënte capaciteit of perfecte concurrentie, zou iedereen de hoogste levensstandaard hebben, of Pareto-efficiëntie. Neoklassieke micro-economie gebruikt beide concepten als benchmarks om de efficiëntie van echte markten te beoordelen. Geen van beide uitkomsten wordt ervaren buiten de economische theorie.

Perfecte competitie

Perfecte concurrentiemodellen plaatsen ongelooflijk harde parameters op de markt. Om een ​​perfecte concurrentie te laten bestaan, moeten er voldoende kopers en verkopers van gelijke kracht zijn, dus geen enkele acteur heeft controle over de prijzen. Het moet kosteloos zijn om een ​​markt te betreden of te verlaten. Alle partijen hebben perfecte informatie en een duidelijke vooruitblik. Er zijn geen langetermijn economische winsten in een perfect concurrerende markt.

De meest paradoxale parameter in perfecte concurrentie is dat alle goederen homogeen moeten zijn en geen duidelijke substituten hebben. Met andere woorden, er is geen reden om het ene goed boven het andere te selecteren. Er wordt gezegd dat concurrentie 'perfect' is wanneer alle mogelijke oorzaken van concurrentie worden weggenomen.

Pareto Efficiency

De Italiaanse econoom Vilfredo Pareto geloofde dat een efficiënt economisch resultaat ontstaat wanneer een partij beter af is en geen andere partij slechter af is. Deze gebeurtenissen werden 'Pareto-verbeteringen' genoemd.

Pareto stelde verder dat de meest efficiënte markt zou leiden tot een situatie waarin geen enkele partij beter af zou kunnen worden zonder een andere partij schade te berokkenen. Dit concept heeft ook te maken met productieve efficiëntie; een Pareto-optimaal productieniveau berust op het buitenste deel van de productiemogelijkhedengrens. Pareto-verbeteringen verwijzen naar levensstandaards en moeten niet worden verward met voordelen van handel onder de subjectieve waardetheorie.