a:

Afwijking is noch goed noch slecht voor beleggers op zichzelf. Hoge variaties in aandelen zijn echter geassocieerd met een hoger risico, samen met een hoger rendement. Lage variantie is geassocieerd met een lager risico en een lager rendement. Aandelen met een hoge spreiding zijn doorgaans goed voor agressieve beleggers die minder risicomijdend zijn, terwijl aandelen met een kleine variatie doorgaans goed zijn voor conservatieve beleggers met minder risicotolerantie.

Variantie is een maat voor de risicograad van een investering. Risico weerspiegelt de kans dat het werkelijke rendement van een belegging, of de winst of het verlies over een specifieke periode, hoger of lager is dan verwacht. Er is een mogelijkheid dat een deel of alle van de investering verloren gaat.

Een 30-jarige executive, die door de bedrijfsrangen stijgt met een stijgend inkomen, kan zich typisch veroorloven agressiever en minder risicomijdend te zijn bij het selecteren van aandelen. Dergelijke beleggers willen meestal aandelen met een hoge variantie in hun portefeuilles hebben. Daar staat tegenover dat een 68-jarige met een vast inkomen waarschijnlijk een ander type risico / rendementafweging zal maken, in plaats daarvan gericht op aandelen met een lage variantie.

Volgens de moderne portefeuilletheorie (MPT) is het echter mogelijk om de variantie te verminderen zonder het verwachte rendement in gevaar te brengen door meerdere soorten activa te combineren door middel van activaspreiding. Volgens deze benadering bouwt een belegger een gediversifieerde portefeuille die niet alleen aandelen, maar ook activatypen zoals obligaties, grondstoffen, vastgoedbeleggingsfondsen, of REIT's, verzekeringsproducten en derivaten omvat. Een gediversifieerde portefeuille kan bijvoorbeeld ook bestaan ​​uit geldmiddelen of kasequivalenten, vreemde valuta en risicokapitaal.

Financiële professionals bepalen de variantie door het gemiddelde van de gekwadrateerde afwijkingen van het gemiddelde rendement te berekenen. Standaardafwijking kan dan worden gevonden door de vierkantswortel van de variantie te berekenen. In een bepaald jaar kan een belegger verwachten dat het rendement op een aandeel één standaardafwijking onder of boven het standaard rendement is.