Rechten buiten de balans zijn complexe transacties waarbij theorie en realiteit botsen. Om te begrijpen hoe buiten de balans vallende entiteiten werken, is het handig om inzicht te hebben in de balansen van bedrijven. Een balans, ook wel een "balans van de financiële toestand" genoemd, toont de activa, verplichtingen en het eigen vermogen van de onderneming (vermogenssaldo). (Voor een meer gedetailleerd overzicht van de balansen, zie De balans lezen en De balans doorbreken.)

TUTORIAL: Financial Concepts

Beleggers gebruiken balansen om de financiële gezondheid van een bedrijf te evalueren. In theorie geeft de balans een eerlijk beeld van de activa en passiva van een bedrijf, waardoor beleggers een uitspraak kunnen doen over de gezondheid van het bedrijf en de resultaten kunnen vergelijken met de concurrenten van het bedrijf. Omdat activa beter zijn dan verplichtingen, willen bedrijven meer activa en minder verplichtingen op hun balans hebben.

Niet in de balans opgenomen entiteiten: de theorie Niet in de balans opgenomen entiteiten zijn activa of schulden die niet op de balans van een onderneming voorkomen. Olieboorbedrijven vestigen bijvoorbeeld vaak buiten de balans geplaatste dochterondernemingen als een manier om olie-exploratieprojecten te financieren. In een schoon en duidelijk voorbeeld kan een moederbedrijf een dochteronderneming oprichten en dit afronden door een meerderheidsbelang (of het hele bedrijf) aan beleggers te verkopen. Een dergelijke verkoop genereert winst voor het moederbedrijf uit de verkoop, draagt ​​het risico over dat de nieuwe onderneming niet voldoet aan de beleggers en laat het moederbedrijf de dochteronderneming uit de balans verwijderen.

Niet in de balans opgenomen entiteiten: de realiteit Maar al te vaak worden entiteiten buiten de balans gebruikt om de winst kunstmatig op te drijven en bedrijven financieel aantrekkelijker te maken dan ze in werkelijkheid zijn. Een complex en verwarrend geheel van beleggingsvehikels, waaronder maar niet beperkt tot collateralized debt obligations, subprime-mortgage securities en credit default swaps, worden gebruikt om schulden uit de bedrijfsbalansen te verwijderen. Het moederbedrijf somt de opbrengst van de verkoop van deze items op als activa, maar geeft geen lijst van de financiële verplichtingen die daarmee samenhangen als verplichtingen. Denk bijvoorbeeld aan leningen van een bank. Wanneer ze worden uitgegeven, worden de leningen doorgaans als een activum in de boeken van de bank bewaard. Als die leningen worden gesecuritiseerd en als belegging worden verkocht, wordt de gesecuritiseerde schuld (waarvoor de bank aansprakelijk is) echter niet in de boeken van de bank bewaard. Deze boekhoudmanoeuvre helpt de beurskoers van de uitgevende onderneming en kunstmatig de winsten op, waardoor CEO's krediet kunnen claimen voor een solide balans en daardoor enorme bonussen kunnen ontvangen. ( Sneaky Subsidiary Tricks Can Cloud Financials biedt inzicht in hoe het proces werkt met dochterondernemingen, en het is niet de enige truc die bedrijven gebruiken.)

Een geschiedenis van fraude Het Enron-schandaal was een van de eerste ontwikkelingen die het gebruik van niet in de balans opgenomen entiteiten onder de aandacht van het publiek bracht. In het geval van Enron bouwde het bedrijf een bedrijfsmiddel zoals een energiecentrale en claimde het onmiddellijk de verwachte winst in zijn boeken, ook al had het er geen dubbeltje van gemaakt. Als de inkomsten van de elektriciteitscentrale lager waren dan het geprojecteerde bedrag, zou het bedrijf deze activa in plaats van het verlies overboeken naar een bedrijf buiten de boeken, waar het verlies niet zou worden gerapporteerd. (Lees voor meer informatie over dit schandaal Enron's Collapse: The Fall Of A Wall Street Darling .)

In feite heeft het hele bankwezen deelgenomen aan dezelfde praktijk, vaak door het gebruik van credit default swaps (CDS). De praktijk was zo gewoon dat het, net 10 jaar na JPMorgan's introductie van de CDS in 1997, volgens de International Swaps and Derivatives Association uitgroeide tot een geschatte $ 45 biljoen business. Dat is meer dan tweemaal zo groot als de Amerikaanse aandelenmarkt, en slechts het begin van de CDS-markt zou later meer dan $ 60 biljoen bedragen. ( Credit Default Swaps: een inleiding , geeft een nauwkeuriger beeld van deze producten.)

Het gebruik van hefboomwerking maakt het onderwerp van niet in de balans opgenomen entiteiten nog ingewikkelder. Overweeg een bank met $ 1, 000 om te investeren. Dit bedrag kan worden geïnvesteerd in 10 aandelen van een aandeel dat voor $ 100 per aandeel verkoopt. Of de bank zou de $ 1, 000 in vijf optiecontracten kunnen beleggen waarmee ze meer dan 500 aandelen zou kunnen beheren in plaats van slechts 10. Deze praktijk zou heel gunstig uitpakken als de aandelenkoers stijgt en nogal rampzalig als de koers daalt.

Pas deze situatie nu ook toe op banken tijdens de kredietcrisis en hun gebruik van CDS-instrumenten, rekening houdend met het feit dat sommige bedrijven hefboomratio's van 30 tegen 1 hadden. Toen hun weddenschappen slecht gingen, moesten Amerikaanse belastingbetalers instappen om de firma's te redden om te voorkomen dat ze faalden. De financiële goeroes die de mislukkingen organiseerden, behielden hun winst en lieten de belastingbetalers de rekening houden.

De toekomst van niet-evenwichtige entiteiten Inspanningen om boekhoudregels te wijzigen en wetgeving door te voeren om het gebruik van buiten de balans vallende entiteiten te beperken, veranderen niets aan het feit dat bedrijven nog steeds meer activa en minder willen hebben passiva op hun balans. Met dit in gedachten blijven ze wegen vinden rond de regels. Wetgeving kan het aantal entiteiten dat niet op de balans staat, verminderen, maar de mazen in de wet blijven goed op hun plaats. (Voor meer informatie, zie Wat de kredietcrisis veroorzaakt .)