Een "closed-end fonds" is ook wettelijk bekend als een "closed-end company". Het is een beleggingsmaatschappij die een vast aantal aandelen verkoopt tegen een eenmalige beursintroductie. Aandelen worden niet continu te koop aangeboden; na het openbare aanbod kunnen de aandelen doorgaans alleen worden gekocht en verkocht op een formele beurs zoals de New York Stock Exchange of de Nasdaq. Closed-end fondsen zijn er in vele variëteiten. De beleggingsstrategieën, risicotolerantie, rendementsdoelstellingen en algemene beleggingsportefeuilles van closed-end fondsen variëren over een breed spectrum. De beleggingsportefeuilles worden actief beheerd door beleggingsadviseurs.

AD:

Zodra aandelen in het closed-end fonds beginnen te handelen, worden hun prijzen bepaald door vraag en aanbod en niet door de intrinsieke waarde (NAV); daarom kan de marktprijs hoger of lager zijn dan de NAV van de aandelen. Over het algemeen is een closed-end fonds niet verplicht om zijn aandelen op verzoek van beleggers terug te kopen. Sommige closed-end fondsen, gewoonlijk intervalfondsen genoemd, bieden echter aan om hun aandelen met bepaalde tussenpozen terug te kopen.

AD:

Een van de significante verschillen tussen closed-end fondsen en beleggingsfondsen is dat closed-end fondsen mogen beleggen in een grotere hoeveelheid "illiquide" effecten. (Met 'niet-liquide' bedoelen we effecten die niet binnen een redelijke termijn kunnen worden verkocht - meestal zeven dagen - tegen de geschatte prijs die door het fonds wordt gebruikt bij het bepalen van de NAV.)

De meeste beleggingsfondsen zijn open-endfondsen maar closed-end fondsen zijn onderworpen aan vergelijkbare SEC-registratie- en reguleringsvereisten en zijn onderworpen aan tal van vereisten die worden opgelegd voor de bescherming van beleggers. Gesloten fondsen worden gereguleerd volgens de Investment Company Act van 1940 en zijn ook onderworpen aan de Securities Act van 1933 en de Securities Exchange Act van 1934.

AD:

Hoewel ze minder populair zijn dan hun tegenhangers met een open einde, zijn deze investeringsvoertuigen de moeite van het bekijken waard. Lees voor meer informatie over dit soort fondsen het volgende artikel: Open uw ogen voor gesloten fondsen.

Open-end fonds
In eenvoudige bewoordingen is een open-end beleggingsfonds wanneer een bedrijf geld verzamelt van veel beleggers en het geld belegt in aandelen, obligaties, kortlopende geldmarktinstrumenten of andere effecten. Beleggers kopen aandelen in beleggingsfondsen rechtstreeks van het fonds zelf tegen een prijs die wordt bepaald door de netto-inventariswaarde van het fonds per aandeel plus eventuele aandeelhoudersvergoedingen die het fonds bij de aankoop oplegt (zoals verkoopbelastingen). Beleggingsaandelen zijn "terugbetaalbaar": wanneer de houder van de aandelen in het beleggingsfonds die aandelen wil verkopen, verkoopt hij of zij ze terug aan het fonds (of aan een tussenpersoon die optreedt voor het fonds) tegen hun geschatte netto-inventariswaarde minus eventuele kosten in het fonds. legt op dat moment (zoals uitgestelde verkoopbelastingen of inkoopkosten).Open-end fondsaandelen kunnen niet worden gekocht of verkocht op secundaire markten, zoals de New York Stock Exchange of de Nasdaq.

In de meeste gevallen verkopen beleggingsfondsen hun aandelen voortdurend aan beleggers. Er zijn echter omstandigheden waarin de beleggingsadviseur het fonds mogelijk voor nieuwe investeerders sluit, meestal wanneer wordt besloten dat het fonds te groot is geworden om effectief te beheren. Net als closed-end fondsen variëren de beleggingsportefeuilles van open-end beleggingsfondsen in brede zin over vele beleggingsstijlen, rendementsdoelstellingen, beleggingsstrategieën en risicotolerantie.

De vergoedingen die door beleggingsfondsen in rekening worden gebracht, kunnen een grote invloed hebben op het totale rendement en moeten zorgvuldig worden beoordeeld door beleggers. Alle fondsen vragen beleggers een bepaald niveau van managementvergoedingen voor de werking van het fonds. Sommigen geven ook hun distributie- en servicekosten door, gewoonlijk "12b-1" -kosten genoemd. Bovendien leggen "load" -fondsen verkoopkosten in rekening wanneer de aandelen worden gekocht (voorbelasting) of verkocht (backload). Om tegemoet te komen aan een grote verscheidenheid aan beleggers, kunnen fondsen een aantal verschillende 'klassen' aandelen creëren, waarbij elke klasse verschillende kosten en vergoedingen heeft. Ten slotte berekenen sommige fondsen verkoopkosten op basis van het investeringsbedrag met grotere investeringen die kleinere kosten met zich meebrengen (of de vergoeding volledig afschaffen). Deze investeringsdrempelniveaus, ook wel breekpunten genoemd, zijn belangrijke kenmerken voor beleggers.