Een bedrijf heeft financieel kapitaal nodig om zijn activiteiten te kunnen uitvoeren. Voor de meeste bedrijven wordt het financiële kapitaal verhoogd door het uitgeven van schuldbewijzen en / of door het verkopen van gewone aandelen. De hoeveelheid schulden en eigen vermogen die deel uitmaken van de kapitaalstructuur van een bedrijf, hebben veel risico- en rendementsimplicaties. Daarom is bedrijfsbeheer verplicht om een ​​grondig en voorzichtig proces te gebruiken om de doelkapitaalstructuur van een bedrijf te bepalen. De kapitaalstructuur is hoe een bedrijf zijn activiteiten en groei financiert door verschillende financieringsbronnen te gebruiken.

Empirisch gebruik van financiële hefboom

Financiële leverage wordt gedefinieerd als de mate waarin vastrentende effecten en preferente aandelen worden gebruikt in de kapitaalstructuur van een bedrijf. Financiële leverage heeft waarde vanwege het rentebelastingschild dat wordt geboden door de Amerikaanse wet op de vennootschapsbelasting. Het gebruik van financiële leverage heeft ook waarde wanneer de activa die worden aangekocht met het schuldkapitaal meer verdienen dan de kosten van de schuld die werd gebruikt om ze te financieren. Onder beide omstandigheden verhoogt het gebruik van financiële hefboom de winst van het bedrijf. Met dat gezegd, als het bedrijf niet genoeg belastbare inkomsten heeft om te beschermen, of als de bedrijfswinsten onder een kritische waarde liggen, zal de financiële hefboom de waarde van het eigen vermogen verminderen en zo de waarde van het bedrijf verminderen.

Gezien het belang van de kapitaalstructuur van een bedrijf, is de eerste stap in het kapitaalbeslissingsproces het management van een bedrijf om te beslissen hoeveel extern kapitaal het moet opvoeden om zijn activiteiten te kunnen uitvoeren. Zodra dit bedrag is bepaald, moet het management de financiële markten onderzoeken om vast te stellen in welke voorwaarden het bedrijf kapitaal kan aantrekken. Deze stap is cruciaal voor het proces, omdat de marktomgeving het vermogen van het bedrijf om schuldbewijzen of gewone aandelen uit te geven op een aantrekkelijk niveau of prijs kan beperken. Met dat gezegd, als deze vragen eenmaal zijn beantwoord, kan het management van een bedrijf het juiste kapitaalstructuurbeleid ontwerpen en een pakket financiële instrumenten opstellen dat aan beleggers moet worden verkocht. Door dit systematische proces te volgen, moet de financieringsbeslissing van het management worden geïmplementeerd volgens het langetermijnstrategisch plan en de manier waarop het bedrijf in de loop van de tijd wil groeien.

Het gebruik van financiële leverage varieert sterk per bedrijfstak en per bedrijfstak. Er zijn veel industriesectoren waarin bedrijven met een hoge mate van financiële hefboom werken. Detailhandels, luchtvaartmaatschappijen, supermarkten, nutsbedrijven en bankinstellingen zijn klassieke voorbeelden. Helaas heeft het buitensporige gebruik van financiële leverage door veel bedrijven in deze sectoren een cruciale rol gespeeld door veel van hen te dwingen een faillissement aan te vragen voor hoofdstuk 11.Voorbeelden hiervan zijn R. H. Macy (1992), Trans World Airlines (2001), Great Atlantic & Pacific Tea Co (A & P) (2010) en Midwest Generation (2012). Bovendien was excessief gebruik van financiële leverage de primaire boosdoener die leidde tot de financiële crisis in de VS tussen 2007 en 2009. De ondergang van Lehman Brothers (2008) en een groot aantal andere financiële instellingen met een hoge kredietwaardigheid zijn uitstekende voorbeelden van de negatieve gevolgen die verbonden zijn met het gebruik van kapitaalstructuren met een hoge hefboom.

Overzicht van de Modigliani en Miller stelling over de corporate capital structuur

De studie van de optimale kapitaalstructuur van een bedrijf dateert van 1958 toen Franco Modigliani en Merton Miller hun Nobelprijs winnende werk publiceerden: "The Cost of Capital, Corporation Finance, en de theorie van beleggen. "Als een belangrijke premisse van hun werk illustreerden Modigliani en Miller dat onder voorwaarden waarbij vennootschapsbelastingen en distress-kosten niet aanwezig zijn in de bedrijfsomgeving, het gebruik van financiële leverage geen effect heeft op de waarde van het bedrijf. Deze opvatting, bekend als de Irrelevance Proposition-stelling, is een van de belangrijkste academische theorieën die ooit is gepubliceerd.

Helaas vereist de Irrelevance-stelling, zoals de meeste Nobelprijs winnende werken in de economie, een aantal onpraktische aannames die moeten worden aanvaard om de theorie toe te passen in een echte wereldomgeving. Om dit probleem te onderkennen, hebben Modigliani en Miller hun Irrelevance Proposition-stelling uitgebreid met de impact van de vennootschapsbelasting en de mogelijke impact van distress-kosten, om de optimale kapitaalstructuur voor een bedrijf te bepalen. Hun herziene werk, algemeen bekend als de afwegingstheorie van de kapitaalstructuur, maakt het geval dat de optimale kapitaalstructuur van een bedrijf het voorzichtige evenwicht moet zijn tussen de belastingvoordelen die verbonden zijn aan het gebruik van vreemd vermogen, en de kosten verbonden aan de potentieel voor faillissement voor het bedrijf. Tegenwoordig is het uitgangspunt van de trade-off-theorie de basis die bedrijfsmanagement moet gebruiken om de optimale kapitaalstructuur voor een bedrijf te bepalen.

Impact van financiële invloed op prestaties

Misschien is de beste manier om de positieve impact van financiële leverage op de financiële prestaties van een bedrijf te illustreren, een eenvoudig voorbeeld. De Return on Equity (ROE) is een populaire grondtoon die wordt gebruikt bij het meten van de winstgevendheid van een bedrijf, omdat het de winst vergelijkt die een bedrijf genereert in een fiscaal jaar met de geldaandeelhouders die hebben geïnvesteerd. Het doel van elk bedrijf is immers het maximaliseren van de rijkdom van aandeelhouders, en de ROE is de maatstaf voor het rendement op de investering van de aandeelhouder.

In de onderstaande tabel is een winst-en-verliesrekening voor bedrijf ABC gegenereerd uitgaande van een kapitaalstructuur die bestaat uit 100% eigen vermogen. Opgebracht kapitaal was $ 50 miljoen dollar. Aangezien alleen aandelen zijn uitgegeven om dit bedrag te verhogen, bedraagt ​​de totale waarde van het eigen vermogen ook $ 50 miljoen.Volgens dit type structuur zal de ROE van het bedrijf tussen 15.6 en 23. 4% liggen, afhankelijk van het niveau van de winst vóór belasting van het bedrijf.

Ter vergelijking: wanneer de kapitaalstructuur van bedrijf ABC opnieuw wordt ontworpen om voor 50% uit vreemd vermogen en 50% uit eigen vermogen te bestaan, neemt de ROE van het bedrijf aanzienlijk toe tot een bereik dat tussen 27,3 en 42,9% ligt.

Zoals u in de onderstaande tabel kunt zien, kan financiële leverage worden gebruikt om de prestaties van een bedrijf er aanzienlijk beter uit te laten zien dan wat kan worden bereikt door uitsluitend te vertrouwen op het gebruik van financiering met eigen vermogen.

Aangezien het beheer van de meeste bedrijven sterk afhankelijk is van ROE om de prestaties te meten, is het van essentieel belang de onderdelen van ROE te begrijpen om beter te begrijpen wat de statistiek aangeeft.

Een populaire methode voor het berekenen van ROE is het gebruik van het DuPont-model. In de meest simplistische vorm stelt het DuPont-model een kwantitatieve relatie vast tussen het nettoresultaat en het eigen vermogen, waarbij een hoger multiple een sterkere prestatie weerspiegelt. Het DuPont-model breidt echter ook de algemene ROE-berekening uit met drie van zijn samenstellende delen. Deze delen omvatten de winstmarge van de onderneming, de activa-omzet en de multiplicator van het eigen vermogen. Dienovereenkomstig is deze uitgebreide DuPont-formule voor ROE als volgt:

Op basis van deze vergelijking illustreert het DuPont-model dat de ROE van een bedrijf alleen kan worden verbeterd door de winstgevendheid van het bedrijf te vergroten, door de operationele efficiëntie te verhogen of door zijn financiële hefboom te vergroten .

Meting van het financiële hefboomrisico

Het bedrijfsbeheer neigt ernaar de financiële hefboom te meten door gebruik te maken van korte-termijn solvabiliteitsratio's. Zoals de naam al aangeeft, worden deze ratio's gebruikt om het vermogen van het bedrijf om zijn kortetermijnverplichtingen na te komen, te meten. Twee van de meest gebruikte kortetermijnsolvabiliteitsratio's zijn de stroomverhouding en de zuurtestverhouding. Beide ratio's vergelijken de huidige activa van de onderneming met de kortlopende verplichtingen. Hoewel de huidige ratio een geaggregeerde risicomaat geeft, biedt de zuur-testratio een betere beoordeling van de samenstelling van de vlottende activa van de onderneming om te voldoen aan haar huidige verplichtingen uit hoofde van verplichtingen, aangezien deze geen rekening houdt met de voorraad van de vlottende activa.

Kapitaalratio's worden ook gebruikt om financiële leverage te meten. Hoewel er veel kapitalisatieverhoudingen zijn die in de sector worden gebruikt, zijn twee van de meest populaire cijfers de langetermijnschuld / kapitaalratio en de verhouding totale schuld / kapitalisatie. Het gebruik van deze ratio's is ook erg belangrijk voor het meten van financiële leverage. Deze ratio's kunnen echter gemakkelijk worden verstoord als het management de activa van het bedrijf leaset zonder de waarde van de activa op de balans van het bedrijf te activeren. Bovendien kan het management in een marktomgeving met lage kortingspercentages kiezen om kortlopende schulden te gebruiken om zowel zijn kapitaalbehoeften op korte als op lange termijn te financieren. Daarom moeten kortetermijnkapitalisatiemaatstaven ook worden gebruikt om een ​​grondige risicoanalyse uit te voeren.

Dekkingsgraden worden ook gebruikt om financiële leverage te meten. De rentedekkingsratio, ook wel de times-interest earned-ratio genoemd, is misschien wel de bekendste risicomaatstaf. De rentedekkingsratio is erg belangrijk omdat deze een indicatie geeft van het vermogen van een onderneming om voldoende inkomsten vóór belastingen te hebben om de kosten van haar financiële last te dekken. De ratio fondsen-van-activiteiten-tot-totaalschuld en de verhouding vrije-operationele-kasstroom-tot-totaalschuld zijn ook belangrijke risicomaatstaven die door het bedrijfsmanagement worden gebruikt.

Factoren die worden beschouwd in het besluitvormingsproces voor kapitaalstructuren

Er zijn veel kwantitatieve en kwalitatieve factoren waarmee rekening moet worden gehouden bij het vaststellen van de kapitaalstructuur van het bedrijf. Ten eerste is, vanuit het oogpunt van de verkoop, een bedrijf met een hoge en relatief stabiele verkoopactiviteit beter in staat om financiële hefboomeffecten te benutten, in vergelijking met een bedrijf met lagere en volatielere verkopen.

Ten tweede, in termen van bedrijfsrisico, heeft een bedrijf met minder operationele hefboom de neiging om meer financiële hefboomeffecten aan te kunnen dan een bedrijf met een hoge operationele hefboomwerking.

Ten derde, in termen van groei, zullen sneller groeiende bedrijven waarschijnlijk meer afhankelijk zijn van het gebruik van financiële hefboomwerking, omdat dit soort bedrijven doorgaans meer kapitaal nodig hebben dan hun tegenhangers met een langzame groei.

Ten vierde, vanuit het oogpunt van belastingen, heeft een bedrijf dat in een hogere belastingschijf staat, de neiging om meer schulden te gebruiken om te profiteren van de voordelen van het belastingvoordeel op de interest.

Ten vijfde, een bedrijf dat minder winstgevend is, heeft de neiging om meer financiële leverage te gebruiken, omdat een minder winstgevend bedrijf zich doorgaans niet in een voldoende sterke positie bevindt om zijn bedrijfsactiviteiten te financieren met intern gegenereerde fondsen.

De beslissing over de kapitaalstructuur kan ook worden aangepakt door naar een groot aantal interne en externe factoren te kijken. Ten eerste, vanuit het oogpunt van management, bedrijven die worden gerund door agressieve leiders hebben de neiging om meer financiële hefboom te gebruiken. In dit opzicht is hun doel om financiële hefboomwerking te gebruiken niet alleen om de prestaties van het bedrijf te vergroten, maar ook om de controle over het bedrijf te helpen verzekeren.

Ten tweede, wanneer de tijden goed zijn, kan het kapitaal worden verhoogd door aandelen of obligaties uit te geven. Wanneer de tijden slecht zijn, geven kapitaalverschaffers doorgaans de voorkeur aan een beveiligde positie, die op zijn beurt meer nadruk legt op het gebruik van vreemd vermogen. Met dit in het achterhoofd heeft het management de neiging om de vermogensmake-up van het bedrijf zodanig te structureren dat flexibiliteit wordt geboden bij het aantrekken van toekomstig kapitaal in een steeds veranderende marktomgeving.

The Bottom Line

In essentie gebruikt corporate management financiële hefboomwerking voornamelijk om de winst per aandeel van het bedrijf te verhogen en het rendement op het eigen vermogen te verhogen. Echter, met deze voordelen komen verhoogde variabiliteit in de winst en het potentieel voor een toename van de kosten van financiële nood, misschien zelfs faillissement. Met dit in gedachten moet het management van een bedrijf rekening houden met het bedrijfsrisico van het bedrijf, de fiscale positie van het bedrijf, de financiële flexibiliteit van de kapitaalstructuur van het bedrijf en de mate van bestuurlijke agressiviteit van het bedrijf bij het bepalen van de optimale kapitaalstructuur.