Op 4 mei 1994 vond het eens ondenkbare plaats. Nelson Mandela werd na jarenlange opsluiting democratisch gekozen tot president van Zuid-Afrika, een land wiens geschiedenis werd gekenmerkt door het racistische apartheidsbeleid. En een van de redenen waarom de apartheid ten einde was, was vanwege de afstoting van protesten.
Afstoting van het protest is een vorm van afwijkende meningen waarin aandeelhouders opzettelijk hun activa van een bedrijf verkopen om sociale verandering tot stand te brengen. Door aandelen te verkopen, hopen demonstranten bedrijven te beïnvloeden tegen het uitvoeren van een bepaald aspect van hun bedrijf. In dit geval wilden degenen die tegen apartheid waren, bedrijven ervan weerhouden om zaken te doen in Zuid-Afrika. In dit artikel zullen we onderzoeken naar afstoting van protest in Zuid-Afrika om te laten zien hoe de eenvoudige verkoophandeling kan leiden tot echte sociale verandering. (Ontdek hoe u met maatschappelijk verantwoorde beleggingen uw politieke opvattingen op een onwaarschijnlijke manier kunt uiten in Verander de World One Investment At A Time .)
Hoe de desinvestering werkt
Protesten tegen de apartheid vonden plaats in de jaren zestig, met name op de campussen van Amerikaanse hogescholen en universiteiten. Aanvankelijk wilden demonstranten de apartheid beëindigen. Maar er waren niet veel manieren om de Zuid-Afrikaanse regering te beïnvloeden met behulp van de traditionele vormen van protest, zoals picketten of demonstraties. Uiteindelijk dachten leden van de anti-apartheidsbeweging aan het college van een meer praktische manier om verandering teweeg te brengen - door hun universiteiten onder druk te zetten om aandelen van bedrijven die in het land zakendoen af te stoten. Veel studenten brachten hun zaak onder de aandacht door shanties op hun eigen campussen te bouwen om de leefomstandigheden weer te geven die veel onderdrukte Zuid-Afrikanen dagelijks zagen. (Ontdek hoe moraal en ethiek u een verrassende terugkeer kunnen brengen in Ga Groen Met Maatschappelijk Verantwoord Beleggen en Groene Beleggers worden gehoord .)
Scholen gebruiken een bepaald percentage van hun schenkingsfondsen als een investeringstool, en veel scholen hebben een vrij groot kapitaalfonds: in 2007 hadden meer dan 60 Noord-Amerikaanse scholen schenkingen van meer dan $ 1 miljard, waardoor ze konden werken een ongelooflijke hoeveelheid koopkracht. Misschien wel het bekendste voorbeeld van het belang van de universiteit in beleggen, is David Swensen, de belangrijkste investeringsfunctionaris van Yale University, wiens succes in het beheren van het geld van die school hem tot een van de meest succesvolle geldbeheerders van zijn tijd heeft geroemd.
Het is gemakkelijk om de invloed van hogescholen en universiteiten op bedrijven die actief zijn in Zuid-Afrika te zien. Hoewel universiteiten die aandelen verkopen van bedrijven met activiteiten in Zuid-Afrika mogelijk geen grote invloed hebben gehad op de aandelenkoers of marktkapitalisatie van een bedrijf, konden ze zeker de aandacht vestigen op bedrijfsbelangen in Zuid-Afrika. En geen enkele CEO in de wereld wil last hebben van slechte public relations.
Als genoeg bedrijven gestopt waren met zakendoen in Zuid-Afrika, zou de economie een keerpunt hebben gemaakt en dat zou de Zuid-Afrikaanse regering in grote moeilijkheden hebben gebracht. Zijn keuzes werden het hervormen van zijn politiek of het riskeren van volledig en totaal economisch isolement.
Problemen met desinvestering
Ondanks de talloze politieke, raciale en economische problemen in Zuid-Afrika, leefde het land nog steeds tussen de 30 en 40 miljoen mensen en beschikte over een overvloed aan natuurlijke hulpbronnen (waaronder 33-50% van de productie van het goud van de wereld tijdens de jaren tachtig), waardoor het een aantrekkelijke marktplaats is geworden. Op een bepaald moment in de jaren '80 deed tussen de helft en een derde van de S & P 500 zaken in Zuid-Afrika, waardoor deze bedrijven op dat moment tot de beste investeringen behoorden. Dit waren blue-chipaandelen, stabiele verdieners die de sleutel vormden voor het succes van dotaties. En bij de verkoop van activa moeten universiteiten dezelfde kosten en lasten betalen die voor andere beleggers gelden. Omdat er veel geld op het spel stond, geld werd gebruikt om de activiteiten van een school voort te zetten en te bevorderen, was het begrijpelijkerwijs moeilijk voor universiteitsfirma's om die activa te verkopen.
Een geldig argument werd gemaakt dat door druk uit te oefenen op bedrijven om te stoppen met zakendoen in Zuid-Afrika, de mensen die protestanten probeerden te helpen alleen verder zouden worden gestraft. Bedrijven bieden immers werkgelegenheid en inkomen, en in een land met hoge werkloosheid en lage lonen helpen alle banen. Verder hadden veel bedrijven in Amerikaanse handen beleid dat ervoor zorgde dat Zuid-Afrikanen van alle rassen onder eerlijke arbeidsvoorwaarden zouden werken en gelijk loon zouden ontvangen. Als deze bedrijven het land zouden verlaten, hoe zouden de armen en onderdrukten dan hoop hebben hun leven te verbeteren?
Bovendien vonden veel beleidsmakers aan hogescholen en universiteiten dat het doel van een school was om studenten te onderwijzen en geen standpunt in te nemen over maatschappelijk verantwoord ondernemen of politieke kwesties aan te gaan, zelfs één die net zo goed bedoeld was als de afschaffing van apartheid.
Het succes van desinvestering
Maar hoewel er sterke argumenten waren tegen afstoting, zetten veel studenten hun protesten voort. En uiteindelijk zagen universiteitsbestuurders het als de manier van de studenten. De eerste school die ermee instemde om zijn portfolio van bedrijven die zaken doen in Zuid-Afrika af te stoten, was het Hampshire College. Tegen 1988 waren er in totaal 155 hogescholen ten minste gedeeltelijk afgestoten.
Terwijl de wortels van de desinvesteringsbeweging zich op de universiteitscampussen van Amerika vestigden, verkochten ook andere grote entiteiten hun aandelen. Tegen het einde van het decennium hadden 90 steden, 22 provincies en 26 staten een economische opstelling ten opzichte van de Zuid-Afrikaanse regering. Als gevolg hiervan moesten veel openbare pensioenfondsen Zuid-Afrikaanse activa verkopen. Desinvesteringsbewegingen bereikten ook terrein in andere landen.
De op universiteiten gebaseerde verkoopinspanningen hebben al dan niet een rol gespeeld bij het direct beïnvloeden van de Zuid-Afrikaanse economie. Maar ze wekten wel het bewustzijn op van het probleem van de apartheid.Nadat de desinvesteringsbeweging wereldwijde bekendheid verwierf, werd het Amerikaanse Congres ontroerd om een reeks economische sancties tegen de Zuid-Afrikaanse regering te nemen.
Van 1985 tot 1990 hebben meer dan 200 Amerikaanse bedrijven alle banden met Zuid-Afrika verbroken, resulterend in een verlies van $ 1 miljard aan directe Amerikaanse investeringen. Zuid-Afrika werd geteisterd door kapitaalvlucht omdat bedrijven, investeerders en geld het land verlieten. De Rand, de munteenheid van Zuid-Afrika, was aanzienlijk gedevalueerd en de inflatie bereikte dubbele cijfers. De economische situatie, evenals de verzetsinspanningen van degenen die lijden onder de apartheid, betekende dat het systeem van Zuid-Afrika ten einde moest komen.
Ten eerste werden de verschillende apartheidscodes die de races van elkaar gescheiden hadden, laten vallen. Toen kregen zwarten en andere niet-blanken het recht om te stemmen. En in 1994 koos het land Nelson Mandela als zijn nieuwe president. De desinvesteringsbeweging was niet de enige reden waarom de apartheid eindigde, maar het was zeker een belangrijke bijdragende factor. (Ontdek hoe u uw geld kunt laten werken zonder het in ondernemingen te plaatsen die uw waarden niet ondersteunen, lees Extreme sociaal verantwoorde beleggingen .)
Afstoting buiten Zuid-Afrika Sinds zijn succes in beëindiging van de Zuid-Afrikaanse apartheid, desinvestering is gebruikt en gesuggereerd als een instrument om verandering op andere gebieden te bewerkstelligen. Er werd een enorme campagne gelanceerd om universiteiten, investeringsgroepen, pensioenfondsen en verschillende overheidsinstanties aandelen te laten afstoten die zaken deden met Soedan, wiens regering in verband staat met brute mensenrechtenschendingen in Darfur. Andere groepen hebben landen als Iran, Syrië en Israël gericht op desinvesteringscampagnes. En groepen zoals de American Medical Association hebben opgeroepen tot een verkoopcampagne tegen de tabaksindustrie.
Hoewel deze campagnes verschillende niveaus van succes hebben gehad, is het zeker dat de afstoting van protesten voet aan de grond heeft gekregen als een manier voor demonstranten om financiële en economische situaties te beïnvloeden om hun politieke doelen te bereiken.
Niet bezorgd om een ethische belegger te zijn? Misschien hebben "zondige aandelen" een plaats in uw portefeuille. Lees Sociaal (Ir) verantwoorde beleggingsfondsen voor meer informatie.
Boom of buste? Het einde van het een-kindbeleid van China Investopedia
China's versoepeling van haar eenkindbeleid heeft demografen gespeculeerd of dit tot een babyboom zal leiden. Dit is waarom het misschien niet zo is.
Het einde van de buitenlandse afhankelijkheid van olie van de VS
Leren hoe de Amerikaanse olieproductie op jaarbasis stijgt en hoe de olie-import daalt, en waarom het Congres een verbod op de export van olie kan opheffen.
Kan ik bijdragen aan mijn door het bedrijf gesponsorde 401 (k) na het einde van het jaar van het bedrijf maar vóór de datum van indiening van de belasting?
In tegenstelling tot IRA's, waar bijdragen kunnen worden gedaan voor het voorgaande jaar tot 15 april van het lopende jaar, zijn de uitbetalingbijdragen over het algemeen van toepassing op het jaar waarin ze daadwerkelijk worden ingehouden op de lonen / salarissen van de deelnemer. Neem bijvoorbeeld aan dat een werknemer een verkiezing verkiest om een deel van de bonus die hij ontvangt voor het jaar 2006 uit te stellen.