Hoewel het Congres de Federal Reserve heeft belast met een reeks specifieke doelstellingen, zijn deze uiteindelijk gericht op het creëren van een stabiele monetaire omgeving om algehele economische stabiliteit te bereiken. Terwijl de Fed zich zorgen maakt over de snelle inflatie van de algemene consumentenprijzen, is de geprefereerde maatstaf van inflatie, de persoonlijke consumptieve bestedingen (PCE), exclusief activaprijzen.

Soms kunnen activaprijzen uit de hand lopen en enorme bellen vormen die, wanneer ze uiteindelijk uiteenspatten, ernstige gevolgen hebben voor de economische stabiliteit. Sommigen beweren dat de Fed actief moet proberen dergelijke bellen te laten leeglopen of te voorkomen dat ze zich vormen om de stabiliteit te handhaven. Hoewel de Fed bezorgd moet zijn, is monetair beleid niet het beste instrument om met zeepbellen om te gaan. Dat betekent echter niet dat er niets aan te doen valt.

Voorbeelden van activa en prijzenborden

Een activa-zeepbel is een fenomeen waarbij activaprijzen afwijken van fundamentele waarden, meestal vanwege overdreven verwachtingen van toekomstige groei. De stijgende prijs van het activum creëert een feedbacklus waarbij speculatieve beleggers hopen te profiteren van de prijstrend waardoor de trendbeweging wordt versterkt. Op een gegeven moment verliest de zeepbel zijn momentum en komt er paniek in, wat leidt tot een steile ommekeer in de prijsontwikkeling; met andere woorden, het uiteenspatten van de bubbel. Twee recente voorbeelden van zeepbellen van activaprijzen zijn de dotcom-zeepbel en de zeepbel van de subprime-hypotheek.

Het groeiende gebruik van internet aan het einde van de jaren negentig en de overvloed aan durfkapitaalfinanciering voor startups waren twee factoren die hielpen bij het genereren van een zeepbel op aandelenmarkten voor IT-middelen. Tussen 1995 en 2000 steeg de door technologie gedomineerde Nasdaq-index met 4 000 punten en bereikte op 10 maart 2000 een hoogtepunt van 5132. 52. Ongeveer 2,5 jaar later verloor de index 78% van zijn waarde. Terwijl de uitbarsting van de dot-com-bubble ervoor zorgde dat de Amerikaanse economie vanaf 2001 in een recessie terechtkwam, waren de effecten niets vergeleken met het uiteenspatten van de zeepbel van de subprime-hypotheek in 2007.

De monetaire stimulus van de Fed, waardoor de rente naar historisch dieptepunt daalde na het uiteenspatten van de dot-com-zeepbel, droeg bij tot het brandstofverbruik van een woninghausse. Toen de huizenprijzen begonnen te stijgen, wilde niemand achterblijven en werd een nieuwe klasse hypotheken verstrekt aan minder dan optimale huizenkopers die niet in aanmerking kwamen voor traditionele leningen. Beleggingsmaatschappijen, die graag inspelen op de woningtrend, kochten deze subprime-hypotheken en herverpakken ze als mortgage-backed securities (MBSs).

Deze effecten waren slechts zo goed als het vermogen van de debiteuren om te betalen, en toen in 2007 enkele hypotheekvervalsingen begonnen plaats te vinden, begon de waarde van MBS's te dalen.De activazijde van de balansen van banken werd gedecimeerd door deze dalende effectenprijzen, waardoor veel banken failliet gingen, wat een enorme financiële instabiliteit en de ergste recessie sinds de Grote Depressie veroorzaakte. (Zie voor meer informatie: De grootste markt crasht ).

Wat kan en moet de Fed doen met Bubbles?

Belangen met activaprijzen kunnen ernstige destabiliserende effecten hebben op de economie, het lijkt verstandig dat de Federal Reserve ernaar streeft iets aan deze economie te doen. Het belangrijkste argument tegen het opzettelijk proberen om iets te doen is echter dat zeepbellen met activaprijzen buitengewoon moeilijk te identificeren zijn; sommigen zouden zelfs onmogelijk zeggen. Acties om een ​​misidentified bubble te laten leeglopen, zouden uiteindelijk meer kwaad dan goed kunnen veroorzaken.

Dit betekent echter niet dat de Fed niet zou moeten proberen om de zeepbellen van activaprijzen te identificeren, en als er redelijk zeker van is dat die bestaat, doe er dan iets aan. Om zeker te zijn, het gebruik van het monetaire beleid door de kortetermijnrente te beïnvloeden, is niet het beste middel om een ​​zeepbel te laten leeglopen. Sommige onderzoeken suggereren dat het historisch record aangeeft dat bubbels niet zo gevoelig zijn voor het niveau van de kortetermijnrente. Ander onderzoek suggereert dat het verhogen van de rentetarieven om een ​​bubbel te laten leeglopen ertoe zou kunnen leiden dat het uiteenspatten veel ernstiger is dan het anders zou zijn.

Desondanks is er ten minste één actie die de Fed kan ondernemen en andere acties die het Congres zou kunnen ondernemen. De Fed kan de preekstoel van de bullebak gebruiken om waarschuwende uitspraken te doen als er een waargenomen luchtbel is. Dit zou hopelijk een deel van het irrationele optimisme laten wegvloeien dat helpt om de bubbel van brandstof te voorzien.

Het Congres zou anderzijds maatregelen kunnen implementeren om het regelgevings- en toezichtkader te verbeteren dat prijsbellen van activa ontmoedigt. Regelgeving die de loan-to-value ratio's, leverage en hogere leennormen beperkt, zou een deel van de stoom kunnen helpen verwijderen die bubbels van brandstof kan voorzien. (Voor meer informatie, zie: Nieuwe regels om het banksysteem van de wereld te beschermen ).

De bottom-line

zeepbellen van activaprijzen kunnen enkele verwoestende gevolgen hebben voor de economische stabiliteit. Ongetwijfeld zou de Fed zich zorgen moeten maken wanneer zij denkt dat er een zeepbel aan het ontstaan ​​is, maar het monetaire beleid is niet het beste instrument om met dergelijke verschijnselen om te gaan. De Fed zou klaar moeten zijn om waarschuwende waarschuwingen af ​​te geven, maar het is aan het Congres om een ​​stabiele regelgevings- en toezichtomgeving te bieden om de vorming van zeepbellen te ontmoedigen.