a:

In financieel management verwijst de kapitaalstructuurtheorie naar een systematische benadering van de financiering van bedrijfsactiviteiten door een combinatie van aandelen en verplichtingen. Concurrerende kapitaalstructuurtheorieën onderzoeken de relatie tussen schuldfinanciering, aandelenfinanciering en de marktwaarde van het bedrijf.

Traditionele aanpak

Volgens de traditionele theorie moet een bedrijf ernaar streven de gewogen gemiddelde kapitaalkosten (WACC) te minimaliseren en de waarde van zijn verhandelbare activa te maximaliseren. Deze benadering suggereert dat het gebruik van schuldfinanciering een duidelijke en identificeerbare limiet heeft. Elk vreemd vermogen na dit punt zal leiden tot devaluatie van het bedrijf en onnodige hefboomwerking.

AD:

Managers en financiële analisten moeten bepaalde veronderstellingen maken onder de traditionele benadering. De rente op schulden blijft bijvoorbeeld constant gedurende een bepaalde periode en neemt toe met een extra leverage in de loop van de tijd. Het verwachte rendement uit het eigen vermogen blijft ook constant voordat het geleidelijk stijgt met leverage. Dit creëert een optimaal punt waarop WACC het kleinst is voordat het weer stijgt.

AD:

Andere benaderingen

Een populair alternatief voor de traditionele kapitaalstructuurtheorie is de aanpak van Modigliani en Miller. De MM-aanpak heeft twee centrale proposities. De eerste zegt dat kapitaalstructuur en bedrijfswaarde geen directe correlatie hebben; in plaats daarvan is de waarde van het bedrijf afhankelijk van verwachte toekomstige inkomsten. De tweede propositie stelt vervolgens dat financiële leverage de verwachte toekomstige inkomsten verhoogt, maar niet de waarde van het bedrijf. Dit komt omdat op leverage gebaseerde toekomstige inkomsten worden gecompenseerd door overeenkomstige verhogingen van het vereiste rendement.

AD:

De pecking order-theorie richt zich op asymmetrische informatiekosten. Deze benadering veronderstelt dat bedrijven hun financieringsstrategie prioriteren op basis van de weg van de minste weerstand. Interne financiering is de eerste voorkeursmethode, gevolgd door schulden en externe aandelenfinanciering als laatste redmiddel.