a:

Bij stresstests worden simulaties uitgevoerd onder crises waarvoor een model niet inherent is ontworpen om aan te passen. Het doel van stresstests is om verborgen kwetsbaarheden te identificeren, vooral die op basis van methodologische aannames. Er zijn verschillende Value at Risk, of VaR, methoden, zoals Monte Carlo-simulaties, historische simulaties en parametrische VaR, die op verschillende manieren kunnen worden getest op stress of backtest. De meeste VaR-modellen gaan uit van extreem hoge volatiliteit. Dit maakt VaR bijzonder slecht aangepast, maar zeer geschikt voor stresstests.

Manieren om stress te testen

De literatuur over bedrijfsstrategie en corporate governance identificeert verschillende hoofdbenaderingen van stresstests. Een van de meest populaire zijn gestileerde scenario's, hypothetische en historische scenario's.

In een historisch scenario wordt de bedrijfs- of activacategorie, portfolio of individuele investering door een simulatie op basis van een eerdere crisis geleid. Voorbeelden van historische crises zijn onder meer de beurscrash van oktober 1987, de Aziatische crisis van 1997 en de barstende tech-zeepbel in 1999-2000.

Een hypothetische stresstest is doorgaans meer bedrijfsspecifiek. Een bedrijf in Californië zou bijvoorbeeld de test kunnen testen tegen een hypothetische aardbeving of een oliemaatschappij zou de test kunnen testen tegen het uitbreken van een oorlog in het Midden-Oosten.

Gestileerde scenario's zijn iets meer wetenschappelijk in die zin dat slechts één of enkele testvariabelen tegelijk worden aangepast. De stresstest kan bijvoorbeeld inhouden dat de Dow Jones-index in een week tijd 10% van zijn waarde verliest. Of het kan een verandering in de federal funds rate van plus 25 basispunten met zich meebrengen.

Value at Risk

Het management van een bedrijf, of belegger, berekent de VaR om het niveau van financieel risico voor het bedrijf of de beleggingsportefeuille te beoordelen. Doorgaans wordt VaR vergeleken met een vooraf bepaalde risicodrempel. Het concept is om geen risico's te nemen die de aanvaardbare drempel overschrijden.

Standaard VaR-vergelijkingen hebben drie variabelen. De eerste is de kans op verlies. De tweede is de hoeveelheid potentieel verlies. Laatste is het tijdsbestek dat het waarschijnlijke verlies omvat.

Een parametrisch VaR-model gebruikt betrouwbaarheidsintervallen om de waarschijnlijkheid van verlies, winst en maximaal aanvaardbaar verlies te schatten. Monte Carlo-simulaties zijn vergelijkbaar, behalve dat ze duizenden tests en waarschijnlijkheden inhouden.

Een van de variabele parameters in het VaR-systeem is de volatiliteit. Hoe vluchtiger een simulatie, hoe groter de kans op verlies dan het maximaal acceptabele niveau. Het doel van een stresstest is om de variabiliteitsvariabele te verhogen in een mate die consistent is met een crisis. Als de kans op extreme verliezen te hoog is, is het risico misschien niet de moeite waard om te veronderstellen.

Over het algemeen heeft de financiële sector geen standaard stresstestmethode voor Value at Risk-maatregelen. Sterker nog, sommigen beschouwen stresstesten en VaR als concurrerende concepten en stresstests, die gebruikmaken van vaste horizonten en specifieke risicofactoren, als onverenigbaar met echte Monte Carlo-simulaties die willekeurige scenario's gebruiken.