a:

Wanneer beleggingsdeskundigen banken evalueren, worden ze geconfronteerd met bankspecifieke problemen zoals het meten van schulden en herinvesteringsbehoeften. Banken gebruiken schulden als grondstof om het te vormen tot andere winstgevende financiële producten en soms is het niet duidelijk wat schuld is. Financiële bedrijven hebben ook de neiging om zeer kleine kapitaaluitgaven en afschrijvingen te hebben en niet alle typische werkkapitaalrekeningen zijn aanwezig. Om deze redenen vermijden analisten het gebruik van statistieken met bedrijfs- en bedrijfswaarden; in plaats daarvan richten ze zich op aandelenmaatstaven, zoals koers / winstverhouding (P / E) en prijs / p / b-verhoudingen. Analisten voeren ook ratio-analyse uit door bankspecifieke ratio's te berekenen om banken te evalueren.

De K / W-ratio wordt gedefinieerd als marktprijs gedeeld door winst per aandeel (EPS), terwijl de P / B-ratio wordt berekend als marktprijs gedeeld door de boekwaarde per aandeel. P / E-ratio's zijn doorgaans hoger voor banken met een hoge verwachte groei, hoge uitbetalingen en een laag risico. Evenzo zijn de P / B-ratio's hoger voor banken met een hoge verwachte winstgroei, lage risicoprofielen, hoge uitbetalingen en een hoog rendement op het eigen vermogen. Door alle dingen constant te houden, heeft het rendement op eigen vermogen het grootste effect op de P / B-ratio.

Analisten moeten omgaan met verliesvoorzieningen bij het vergelijken van ratio's in de banksector. Banken creëren voorzieningen voor dubieuze debiteuren waarvan ze verwachten dat ze ze zullen afschrijven. Afhankelijk van het feit of de bank conservatief of agressief is in haar beleid voor verliesvoorzieningen, verschillen de P / E- en P / B-ratio's per bank. Financiële instellingen die conservatief zijn in hun schattingen van verliezen, hebben doorgaans hogere P / E- en P / B-ratio's en omgekeerd.

Een andere uitdaging die de vergelijkbaarheid van ratio's tussen banken bemoeilijkt, is hun diversificatiegraad. Nadat de Glass-Steagall Act in 1999 werd ingetrokken, mogen commerciële banken worden betrokken bij investment banking. Sindsdien zijn banken sterk gediversifieerd en zijn ze vaak betrokken bij verschillende effecten en verzekeringen. Aangezien elke branche zijn eigen inherente risico's en winstgevendheid heeft, hebben gediversifieerde banken verschillende ratio's. Analisten evalueren gewoonlijk elke bedrijfsactiviteit afzonderlijk op basis van de bedrijfsspecifieke P / E- of P / B-ratio's en tellen vervolgens alles bij elkaar op om de aandelenwaarde van de totale bank te verkrijgen.

Beleggingsanalisten gebruiken gewoonlijk ratio-analyse om de financiële gezondheid van banken te evalueren door bankspecifieke ratio's te berekenen. De meest prominente verhoudingen omvatten de efficiëntie, lening tot deposito en kapitaalratio's. De loan to deposit-ratio geeft de liquiditeit van een bank aan; als deze te hoog is, kan de bank vatbaar zijn voor een bankrun wegens snelle veranderingen in haar deposito's.De efficiencyratio wordt berekend als de kosten van een bank (exclusief rentelasten) gedeeld door de totale omzet.

Kapitaalratio's krijgen veel aandacht vanwege de Dodd-Frank-hervorming die vereist dat grote en systematisch belangrijke financiële instellingen stresstests ondergaan. De kapitaalratio wordt berekend als het kapitaal van een bank gedeeld door de risicogewogen activa. Kapitaalratio's worden meestal berekend voor verschillende soorten kapitaal (tier 1-kapitaal, tier 2-kapitaal) en zijn bedoeld om de kwetsbaarheid van banken voor een plotselinge en onverwachte toename van slechte leningen te beoordelen.