Nationale schuld evalueren

Omdat schuld een onlosmakelijk onderdeel vormt van de economische vooruitgang, moet deze op de juiste wijze worden gemeten om de langetermijneffecten weer te geven. Helaas is het evalueren van de nationale schuld van het land in verhouding tot het bruto binnenlands product (bbp) van het land niet de beste benadering. Hier zijn drie redenen waarom schuld niet op deze manier moet worden beoordeeld.
Het bbp is te complex om een ​​relatieve vergelijking van een aanvaardbaar niveau van de nationale schuld te maken.

1. In theorie vertegenwoordigt het bbp de totale marktwaarde van alle eindproducten en -diensten die in een bepaald jaar in een land zijn geproduceerd. Op basis van deze definitie moet men het totale bedrag van de uitgaven die plaatsvinden in de economie berekenen om het bbp van het land te schatten. Eén benadering is het gebruik van de Uitgavenmethode, waarin het BBP wordt gedefinieerd als de som van alle persoonlijke consumptie voor duurzame goederen, niet-duurzame goederen en diensten; plus bruto private investering, inclusief vaste investeringen en voorraden; plus overheidsconsumptie en bruto-investeringen, waaronder overheidsuitgaven voor diensten zoals onderwijs en vervoer, minus overdrachtsbetalingen voor diensten zoals sociale zekerheid; plus netto-uitvoer, die simpelweg de uitvoer van het land is minus de invoer. Met deze brede definitie moet men zich realiseren dat de componenten waaruit het BBP bestaat moeilijk te conceptualiseren zijn op een manier die een zinvolle evaluatie van het juiste niveau van de nationale schuld mogelijk maakt. Als gevolg hiervan geeft een schuldquote mogelijk niet volledig de omvang van de blootstelling aan de nationale schuld aan.

Daarom is een eenvoudig te interpreteren benadering eenvoudigweg het vergelijken van de rentekosten die worden betaald op de uitstaande nationale schuld in verhouding tot de uitgaven die worden gedaan voor specifieke overheidsdiensten zoals onderwijs, defensie en transport. Wanneer schuld op deze manier wordt vergeleken, wordt het plausibel voor burgers om de relatieve omvang van de last van schulden op de nationale begroting te bepalen.

Het BBP is erg moeilijk om nauwkeurig te meten.

1. Hoewel de staatsschuld nauwkeurig kan worden gemeten door het ministerie van Financiën, hebben economen verschillende opvattingen over hoe het bbp eigenlijk moet worden gemeten. Het eerste probleem met het meten van het BBP is dat het de huishoudelijke productie negeert voor diensten zoals het schoonmaken van het huis en het bereiden van voedsel. Naarmate een land zich verder ontwikkelt en moderner wordt, hebben mensen de neiging traditionele huishoudelijke taken uit te besteden aan derden. Gezien deze verandering in levensstijl, is het vergelijken van het BBP van een land met zijn historische BBP aanzienlijk gebrekkig, omdat de manier waarop mensen tegenwoordig leven, natuurlijk het BBP verhoogt door het uitbesteden van persoonlijke diensten.

Bovendien wordt het BBP doorgaans gebruikt als een metriek door economen om de nationale schuldniveaus tussen landen te vergelijken. Dit proces is echter ook gebrekkig omdat mensen in ontwikkelde landen de neiging hebben om meer van hun huishoudelijke diensten uit te besteden dan mensen in niet-ontwikkelde landen. Als gevolg hiervan is elke vorm van historische of grensoverschrijdende vergelijking van schulden in verhouding tot het BBP volledig misleidend.

Het tweede probleem met het bbp als meetinstrument is dat het de negatieve neveneffecten van verschillende externe bedrijven negeert. Wanneer bedrijven bijvoorbeeld het milieu verontreinigen, arbeidswetten overtreden of werknemers in een onveilige werkomgeving plaatsen, wordt niets afgetrokken van het BBP om rekening te houden met deze activiteiten. De kapitaal-, arbeids- en juridische werkzaamheden in verband met het oplossen van dit soort problemen worden echter meegenomen in de berekening van het bbp.

Het derde probleem met het gebruik van het bbp als meetinstrument is dat het bbp sterk wordt beïnvloed door technologische vooruitgang. Technologie verhoogt niet alleen het BBP, maar verbetert ook de kwaliteit van leven voor alle mensen. Helaas vinden technologische ontwikkelingen elk jaar niet op een uniforme manier plaats. Als gevolg hiervan kan technologie het bbp opwaarts gedurende bepaalde jaren omhoog doen stijgen, wat op zijn beurt het relatieve niveau van de nationale schuld er aanvaardbaar kan doen uitzien, terwijl dat in feite niet het geval is. De meeste verhoudingen moeten worden vergeleken op basis van hun verandering in de loop van de tijd, maar schommelingen in het BBP resulteren in rekenfouten.

De nationale schuld wordt niet terugbetaald met het bbp.

1. De staatsschuld moet worden terugbetaald met belastinginkomsten, niet met BBP, hoewel er een verband is tussen beide. Het gebruik van een benadering die zich richt op de nationale schuld per hoofd van de bevolking geeft een veel beter beeld van waar het schuldniveau van het land ligt. Als mensen bijvoorbeeld te horen krijgen dat de schuld per hoofd van de bevolking bijna $ 40.000 bedraagt, is het zeer waarschijnlijk dat ze de omvang van het probleem zullen begrijpen. Als ze echter te horen krijgen dat het niveau van de nationale schuld 70% van het bbp benadert, zal de omvang van het probleem niet goed worden weergegeven.

Het vergelijken van het niveau van de nationale schuld met het BBP is vergelijkbaar met een persoon die het bedrag van zijn persoonlijke schuld vergelijkt met de waarde van de goederen of diensten die ze in een bepaald jaar voor hun werkgever produceren. Het is duidelijk dat dit niet de manier is waarop men zijn eigen persoonlijke budget zou vaststellen, en het is ook niet de manier waarop de federale overheid haar fiscale operaties moet evalueren.

Hoe de nationale schuldenlast iedereen treft

Aangezien de staatsschuld recentelijk sneller is gegroeid dan de Amerikaanse bevolking, is het goed om je af te vragen hoe deze groeiende schuld de gemiddelde burger treft. Hoewel het misschien niet voor de hand ligt, hebben de nationale schuldniveaus een direct effect op de mensen op minstens vijf directe manieren.
Ten eerste, naarmate de staatsschuld per hoofd van de bevolking stijgt, neemt de kans toe dat de overheid haar schuldendienstverplichting niet nakomt en daarom zal het ministerie van Financiën het rendement op nieuw uitgegeven schatkistpapier moeten verhogen om nieuwe investeerders aan te trekken. Dit vermindert het bedrag aan belastinginkomsten dat beschikbaar is om aan andere overheidsdiensten te besteden, omdat meer belastinginkomsten moeten worden uitbetaald als rente op de staatsschuld. Na verloop van tijd zal deze verschuiving in uitgaven ertoe leiden dat mensen een lagere levensstandaard ervaren, aangezien het lenen van projecten voor economische verbetering moeilijker wordt.

Ten tweede, als de rente op staatsobligaties toeneemt, zullen bedrijven die in Amerika actief zijn, als risicovoller worden beschouwd, waardoor ook het rendement op nieuw uitgegeven obligaties moet worden verhoogd. Dit vereist op zijn beurt dat bedrijven de prijs van hun producten en diensten verhogen om aan de hogere kosten van hun schuldendienstverplichtingen te voldoen. In de loop van de tijd zullen mensen daardoor meer betalen voor goederen en diensten, wat resulteert in inflatie.

Ten derde, als het rendement op schatkistpapier stijgt, zullen de kosten van het lenen van geld om een ​​huis te kopen ook toenemen, omdat de kosten van geld op de markt voor hypotheekleningen direct gekoppeld zijn aan de kortetermijnrente die de Federal Reserve, en het rendement dat wordt geboden op schatkistpapier uitgegeven door het ministerie van Financiën.Gezien deze vastgestelde onderlinge relatie, zal een stijging van de rentevoeten de huizenprijzen naar beneden drukken, omdat potentiële kopers van huizen niet langer in aanmerking komen voor een zo groot mogelijke hypotheeklening, omdat zij meer van hun geld zullen moeten betalen om de rentekosten van de lening te dekken dat ze ontvangen. Het resultaat zal meer neerwaartse druk uitoefenen op de waarde van woningen, wat op zijn beurt de nettowaarde van alle huiseigenaren zal verminderen.

Ten vierde wordt het rendement op Amerikaanse schatkisteffecten momenteel beschouwd als een risicovrij rendement en naarmate het rendement op deze effecten toeneemt, verliezen risicovolle beleggingen zoals bedrijfsschulden en beleggingen in aandelen hun aantrekkingsvermogen. Dit fenomeen is een direct gevolg van het feit dat het voor bedrijven moeilijker zal zijn om voldoende inkomsten vóór belastingen te genereren om een ​​hoog genoeg risicopremie te bieden op hun obligaties en stockdividenden om investeringen in hun bedrijf te rechtvaardigen. Dit dilemma staat bekend als het verdringingseffect en heeft de neiging om de groei van de omvang van de overheid en de gelijktijdige afname van de omvang van de particuliere sector te stimuleren.

Ten vijfde, en misschien wel het belangrijkste, omdat het risico dat een land zijn betalingsverplichtingen niet nakomt, toeneemt, verliest het land zijn sociale, economische en politieke macht. Dit maakt op zijn beurt het niveau van de nationale schuld een kwestie van nationale veiligheid.

De bottom line

Het niveau van de nationale schuld is een van de belangrijkste kwesties van openbaar beleid. Wanneer schuld op de juiste manier wordt gebruikt, kan het worden gebruikt om de groei en welvaart op lange termijn van een land te bevorderen. De staatsschuld moet echter op geëigende wijze worden geëvalueerd, zoals het vergelijken van het bedrag van de rentelasten betaald aan andere overheidsuitgaven of door de schuldniveaus per hoofd van de bevolking te vergelijken.