a:

Het belangrijkste verschil tussen een International Bank Account Number (IBAN) en een Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunication (SWIFT) -code ligt in wat zij identificeren. Een SWIFT-code wordt gebruikt om een ​​specifieke bank te identificeren tijdens internationale transacties, terwijl IBAN wordt gebruikt om een ​​individuele rekening te identificeren die bij de internationale transactie betrokken is. Beide spelen een essentiële rol bij het waarborgen van de goede werking van de internationale financiële markt.

Vóór de invoering van deze identificatiemethoden waren er geen internationaal erkende, gestandaardiseerde methoden voor het identificeren van bankrekeningen. De informatie die een land gebruikte om de bank- en individuele rekening te identificeren, werd niet noodzakelijk erkend door het ontvangende land. Gebrek aan standaardpraktijk betekende dat er geen manier was om ervoor te zorgen dat de ingevoerde informatie correct was. Als gevolg hiervan zouden betalingen theoretisch kunnen worden gedaan aan de verkeerde mensen of organisaties. Evenzo konden betalingen worden vertraagd terwijl de identificatiegegevens werden bevestigd. Gemiste, vertraagde en verkeerde betalingen veroorzaakten extra kosten voor zowel verzendende als ontvangende banken.

Volgens de European Payments Council is normalisatie voor het eerst geïntroduceerd in 1997 met de publicatie van ISO 136: 1997. Er werden echter zorgen geuit, voornamelijk door het Europees Comité voor banknormen, dat er ook was veel flexibiliteit binnen de voorgestelde normen. De herwerkte versie van de standaard bevatte een uitspraak die vereiste dat het IBAN voor elk land een vaste lengte had. Het stipuleerde ook dat alleen hoofdletters gebruikt konden worden binnen de IBAN.

Een IBAN maakt een eenvoudige identificatie mogelijk van het land waarin de bank zich bevindt en het rekeningnummer dat de ontvanger van de overboeking is. Het IBAN fungeert ook als een methode om te controleren of de transactiegegevens juist zijn. Deze methode van controleren en identificeren wordt gebruikt in alle landen van de Europese Unie en de meeste andere Europese landen. Uitzonderingen hierop zijn vanaf 2014 Rusland, Wit-Rusland, Oekraïne en Armenië. Canada en de Verenigde Staten van Amerika zijn twee belangrijke landen die het IBAN-systeem niet gebruiken. Ze herkennen echter het systeem en verwerken betalingen volgens het systeem.

Het SWIFT-systeem dateert van vóór de standaardisering van internationale banktransacties via IBAN. Het blijft de methode waarmee de meeste internationale geldovermakingen worden gedaan. Een van de belangrijkste redenen hiervoor is dat het SWIFT-berichtensysteem banken toestaat om een ​​aanzienlijke hoeveelheid financiële gegevens te delen. Deze gegevens omvatten de status van de rekening-, debet- en creditbedragen en details met betrekking tot de geldoverdracht.Banken gebruiken vaak de bankidentificatiecode, beter bekend als BIC, in plaats van de SWIFT-code. De twee zijn echter gemakkelijk uitwisselbaar; beide bevatten een combinatie van letters en cijfers en zijn over het algemeen tussen de acht en elf tekens lang.

Toegang tot beide identifiers is essentieel voor een snelle en succesvolle internationale overdracht. De door de bank vereiste identificator is afhankelijk van de bank die wordt gebruikt, de bank van de ontvanger en de landen waar de overdracht is ontstaan ​​en ontvangen. Maar ook zonder dat neemt de kans op overdracht van de overdracht aanzienlijk af.