a:

Mark-to-market accounting bestaat al sinds de aandelenmarkt begon; het was echter pas in 1993 officieel onderdeel van algemeen aanvaarde boekhoudprincipes, of GAAP. Vóór de uitgifte van de Statement of Financial Accounting Standards, of SFAS, Number 115 of FAS 115, werden in 1993 de historische kosten meestal gebruikt om waarde activa op de jaarrekening van bedrijven. FAS 115 vereiste dat ondernemingen die aandelen of schuldbewijzen bezitten die niet bedoeld zijn om te worden aangehouden tot het einde van de looptijd, die activa tegen "reële waarde" moeten opnemen, wat een andere termijn voor marktprijs is. Dit concept van het voortdurend bijwerken van activa met de huidige marktprijzen werd bekend als mark-to-market accounting.

In theorie hebben beleggers en andere gebruikers van financiële overzichten geprofiteerd van de wijziging van de waardering tegen marktwaarde, omdat de door bedrijven gehouden schuld- en aandelenbeleggingen werden geboekt tegen een huidige marktprijs in plaats van de verouderde historische kosten. Hierdoor kregen de lezers van de financiële overzichten een meer getrouw beeld van de financiële positie van de onderneming.

Moeilijkheden in prijsbepaling

Het werd echter al snel duidelijk dat sommige activa moeilijker te waarderen zijn dan andere. Activa zoals aandelen in beursgenoteerde aandelen zijn gemakkelijk aan te passen aan de huidige marktprijs omdat er duidelijke en actieve markten voor zijn. Andere activa, zoals financiële derivaten en privéaandelen, zijn echter veel moeilijker te waarderen. Het Enron-schandaal benadrukte op beroemde wijze de valkuilen van dit soort subjectiviteit toen werd ontdekt dat de waarden van bepaalde energie-futures-contracten die eigendom waren van Enron, schromelijk overgewaardeerd waren.

Volgend op het Enron-schandaal en andere kleinere dergelijke gebeurtenissen, voorzag de Sarbanes-Oxley-wet van 2002 in aanvullende regelgeving betreffende de manier waarop bedrijven interne controles moeten uitvoeren om onder meer te verzekeren dat redelijkerwijs bepaalde marktprijzen worden gebruikt voor activa die moeilijk te waarderen zijn. In 2006 verstrekte FAS 157 verdere specifieke richtlijnen over hoe bedrijven en hun accountants activa waarderen zonder gemakkelijk te bepalen marktprijzen. FAS 157 vereiste ook aanvullende toelichtingen in de voetnoten bij de financiële overzichten met betrekking tot de methoden en veronderstellingen die werden gebruikt om deze activa te waarderen.