a:

De landen met de grootste begrotingstekorten vanaf maart 2015, in orde, zijn Koeweit, Macau, de Republiek Congo, Noorwegen, en Brunei. Dit is gebaseerd op een onderzoek van begrotingstekorten als percentage van het bruto binnenlands product (BBP), waarmee alle landen op een gelijk speelveld komen te staan. Als we het bekijken in termen van een absoluut begrotingstekort, zou dit tot een veel ander resultaat leiden, maar het zou scheef naar grotere landen zijn.

Zelfs deze lijst is enigszins scheef; het weerspiegelt de plotselinge zwakte van olie in 2014, omdat het gedurende het jaar meer dan 50% daalde. Veel van de begrotingen van deze landen zijn gemaakt met veronderstellingen van veel hogere olieprijzen. Als de olieprijzen in voorgaande of toekomstige jaren hoger zouden zijn, zou deze lijst bestaan ​​uit landen die olie-importeurs zijn.

Begrotingstekorten zijn het bedrag dat de overheidsuitgaven hoger zijn dan de inkomsten, doorgaans berekend op jaarbasis. De overheid moet obligaties uitgeven om het verschil te compenseren of in te sparen. De rente op de obligaties van een land wordt bepaald door de marktevaluatie van het vermogen van het land om zijn schuld terug te betalen. Toenemende tekorten leiden tot hogere tarieven, vooral als een land onvoldoende besparingen heeft.

De begrotingstekorten, in de loop van de tijd, omvatten uiteindelijk de staatsschuld van een land. Het tekort of overschot van elk jaar bepaalt het traject van de schuld. Begrotingstekorten zijn sterk gecorreleerd met de bredere economie.

Een verhoogde economische activiteit leidt tot een toename van de belastinginkomsten. Bovendien neemt de vraag naar overheidsdiensten af ​​naarmate meer mensen in dienst zijn. Een sterke economie verhoogt de inkomsten en verlaagt de uitgaven. Een zwakke economie daarentegen drukt de belastinginkomsten en verhoogt de vraag naar overheidsdiensten.