a:

De belangrijkste factoren die van invloed zijn op de prijzen van vastrentende effecten zijn rentewijzigingen, standaard- of kredietrisico en liquiditeitsrisico op de secundaire markt. Vastrentende effecten zijn leningen die door een belegger aan een overheids- of zakelijke kredietnemer zijn verstrekt. De emittent van de obligatie gaat ermee akkoord om een ​​vast bedrag van de rente volgens een vast schema te betalen tot de vervaldatum van de obligatie. Op de vervaldag geeft de leningnemer de hoofdsom terug aan de belegger. Het vaste rentebedrag staat bekend als de couponrente, terwijl de hoofdsom van de obligatie bekend staat als de para- of nominale waarde. Er zijn een aantal verschillende soorten vastrentende effecten, waaronder Amerikaanse Treasurys, bedrijfsobligaties, hoogrentende obligaties en belastingvrije gemeentelijke obligaties.

Het belangrijkste risico dat de prijs van obligaties kan beïnvloeden, is een verandering in de geldende rente. De prijs van een obligatie en de rentetarieven zijn omgekeerd evenredig. Naarmate de rente stijgt, daalt de prijs van obligaties, omdat beleggers obligaties met een hogere rente kunnen verkrijgen, waardoor de waarde van een reeds uitgegeven obligatie afneemt. Aan de andere kant profiteren huidige houders van obligaties van een rentedaling, waardoor hun obligaties waardevoller worden; andere beleggers zoeken hogere rendementen van eerder uitgegeven obligaties. Obligaties met langere looptijden zijn onderhevig aan grotere prijsbewegingen bij rentewijzigingen, aangezien een rentewijziging een grotere impact heeft op de toekomstige waarde van de coupon.

De tweede hoofdfactor is krediet- of debiteurenrisico. Er bestaat een risico van wanbetaling als de uitgevende instelling failliet gaat en haar rentebetalingen en hoofdverplichtingen niet kan betalen. Emittenten van hoogrenderende obligaties hebben een groter kredietrisico, omdat het risico op wanbetaling waarschijnlijk groter is. Om beleggers te compenseren voor dit hogere risico, betalen dergelijke obligaties vaak hogere rentetarieven. Ratingbureaus verschaffen ratings voor de emittenten van obligaties en kunnen beleggers helpen het risico te bepalen dat aan bepaalde bedrijfsobligaties verbonden is.

Met uitzondering van de overheidsschuld, worden de meeste obligaties verhandeld over de toonbank (OTC) en hebben daarom een ​​liquiditeitsrisico. In tegenstelling tot de aandelenmarkt, waar beleggers gemakkelijk een positie kunnen verlaten, vertrouwen obligatiebeleggers op de secundaire markt voor handelsobligaties. Beleggers die een obligatiepositie moeten verlaten om toegang te krijgen tot hun belegd kapitaal, hebben mogelijk een beperkte secundaire markt om de obligatie te verkopen. Verder kan het vanwege de dunnere obligatiemarkt moeilijk zijn om actuele prijzen te krijgen. Obligaties variëren zo veel in hun looptijden, rendement en de kredietwaardigheid van de emittent dat gecentraliseerde handel moeilijk is. FINRA heeft echter in 2002 de Trade Reporting and Compliance Engine geïntroduceerd, die nu een hoog percentage OTC-handel in obligaties rapporteert, waardoor de transparantie op de obligatiemarkt wordt vergroot.