a:

Veel analisten en experts zijn van mening dat over-the-counter (OTC) -transacties en financiële instrumenten, met name derivaten, het systematische risico verhogen. Vooral de bezorgdheid over het tegenpartijrisico nam toe na de Grote Recessie van 2007-2009, toen kredietverzuimswaps op de derivatenmarkt een groot deel van de schuld kregen voor enorme verliezen in de financiële sector.

Transacties op financiële markten zijn ofwel georganiseerd op beurzen, zoals de New York Stock Exchange en Nasdaq, ofwel zijn onderhands beschikbaar. Een OTC-transactie wordt rechtstreeks tussen twee partijen uitgevoerd en is niet onder toezicht of onderworpen aan de regels voor belangrijke beurzen. Deze transacties buiten de beurs omvatten alle soorten activa die worden aangetroffen in beurzen, waaronder grondstoffen, aandelen en schuldinstrumenten.

Derivaten kunnen van activa worden gemaakt en vertegenwoordigen alleen contracten op basis van de waarde van onderliggende financiële activa. Futures, termijncontracten, opties en swaps zijn allemaal derivaten. Derivatenhandel maakt een groot deel uit van de wereldmarkten en komt steeds vaker voor als gevolg van verbeteringen in de computertechnologie.

De controverse over OTC-transacties concentreert zich rond een gebrek aan overzicht en informatie. Grote beurzen hebben een grote stimulans om transacties die op hun wacht verschijnen te controleren en reguleren. OTC-handelaren letten veel meer op zichzelf. Dat gezegd hebbende, het risico van financieel verlies is ook zeer reëel op beurzen en er is geen garantie dat ruilhandel minder riskant is dan OTC-handel.

OTC-transacties hebben niet dezelfde regels voor contracthandhaving als de meeste beurzen. Het risico dat een partij haar contractuele verplichtingen niet nakomt, wordt vaak tegenpartijrisico genoemd, hoewel dit soms als het standaardrisico kan worden aangeduid. Hoewel het tegenpartijrisico bestaat in een contract, wordt het gezien als een grotere bedreiging wanneer de contracten buiten de beurs worden gesloten.